کارگران پیمانی صنعت نفت که از سه ماه پیش اعتراضاتی گسترده زیر عنوان کمپین «اعتصاب ۱۴۰۰» را آغاز کرده بودند، در روزهای گذشته به دلیل وعده‌های بی‌عمل پیمانکاران و بی‌تفاوتی مقامات دولتی اعتصابات خود را از سر گرفتند.
کارگران شاغل در شرکت‌های پیمانکاری صنعت نفت که در پروژه‌های مختلف نفت، گاز، پتروشیمی و پالایشگاهی مشغول به فعالیت بودند روز ۲۹ خرداد ۱۴۰۰ و یک روز پس از سیزدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری دست به اعتصاب زدند.
این اعتصاب که بزرگترین اعتصاب در دوران حکومت جمهوری اسلامی بود، از ماه‌ها پیش توسط تشکل‌های مستقل کارگری در حال برنامه‌ریزی بود و به سرعت گسترش یافت و طی کمتر از دو هفته، کارکنان بیش از ۱۱۴ شرکت پیمانکاری در استان‌های مختلف را در بر گرفت.
کارگران برای اینکه به دست نیروهای امنیتی و انتظامی بهانه ندهند، تجمع و راهپیمایی نکرده و با ترک محل کار، اعتصاب کرده و به خانه‌های خود رفتند.
این اعتصاب از سوی مقامات رسمی جمهوری اسلامی و رسانه‌های درون ایران چندان مورد توجه قرار نگرفت اما در پشت پرده مقامات دولتی و پیمانکاران برای بازگرداندن کارگران به محل کار و شکستن اعتصاب تلاش زیادی کردند.
مقامات حکومتی وقتی از ایجاد شکاف میان هزاران کارگر اعتصاب‌کننده ناکام ماندند، کارفرمایان را مجاب کردند تا تعهد دهند به خواسته کارگران عمل می‌کنند.
مهمترین خواسته‌های کارگران اعتصاب‌کننده «افزایش دستمزد و پرداخت حقوق معوقه»، «حذف شرکت‌های پیمانکاری واسطه» و «امنیت شغلی در محیط کار» و اجرا شدن قانون «بیست- ده» به معنای برخورداری از ۱۰ روز مرخصی در ازای ۲۰ روز کار، مانند کارکنان رسمی صنعت نفت، بود. در طول اعتصاب مطالبه واکسیناسیون در برابر ویروس کرونا نیز به خواسته‌های آنها افزوده شد.
همزمان ۱۹۱۰ کارگر پیمانی شاغل در پروژه‌های نفت و گاز و پتروشیمی در نامه‌ای به مسئولان و نهادهای مربوطه شامل وزارت نفت، ابراهیم متینیان نماینده رامهرمز و عبدالحسین روح‌الامینی نماینده تهران در مجلس شورای اسلامی اعلام کردند افزایش حقوق و حذف پیمانکاران مطالبه اصلی است.
https://kayhan.london/1400/06/18/%d8%a8%db%8c%d8%b4-%d8%a7%d8%b2-%db%b1%db%b9%db%b0%db%b0-%da%a9%d8%a7%d8%b1%da%af%d8%b1-%d9%be%db%8c%d9%85%d8%a7%d9%86%db%8c-%d8%b5%d9%86%d8%b9%d8%aa-%d9%86%d9%81%d8%aa-%d8%a8%d9%87-%d9%85%d9%82%d8%a7
در نهایت پس از برگزاری جلساتی میان کارفرمایان و نمایندگان کارگران، کارفرمایان متعهد شدند که خواسته‌های کارگران را عملی و قراردادهایی جدید برای آنها تنظیم می‌کنند. بخشی از کارگران به کار بازگشتند و بخشی دیگر بازگشت به کار را به پس از عقد قرارداد جدید کاری موکول کردند.
اکنون با گذشت چند هفته کارفرمایان تعهدات خود را عملی نکرده‌اند؛ نه از افزایش حقوق خبریست و نه شرایط دشوار کاری تغییر کرده و نه کارگاه‌های صنعتی ایمن شده است.
بدعهدی پیمانکاران سبب شد کارگران در بسیاری از پروژه‌های نفت و گاز و پتروشیمی اعتصاب خود را از سر بگیرند.
دور تازه اعتصابات از آخرین روزهای شهریور آغاز شده. کارگران پیمانی شاغل در نیروگاه غرب کارون از جمله کارگران اعتصاب کننده هستند.
منابع کارگری گزارش داده‌اند که «این کارگران در استخدام شرکت مپنا و شرکت‌های پیمانکاری هستند که زیر فشار اعتصاب پیمانکار برای بازگرداندن کارگران معترض به سر کار وعده افزایش دستمزد و اجرایی شدن بیست روز کار، ده روز مرخصی را به آنها داده بود و اکنون با زدن زیر وعده‌های داده شده از سوی پیمانکار کارگران دوباره به اعتصاب بازگشته و تجمع اعتراضی برپا کردند.»
کارگران شاغل در فاز ۱۴ عسلویه، شرکت‌های فعال در پالایشگاه آبادان، کارگران پیمانی پتروشیمی سلمان فارسی در ماهشهر، پادجم، پروژه جاسک و پارس فنل از جمله کارگرانی هستند که در دور تازه «اعتصاب ۱۴۰۰» حضور دارند.
«شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت» که از سه ماه پیش تا کنون، هماهنگی کارگران شاغل در پروژه‌های مختلف صنعت نفت و گاز و پتروشیمی در استان‌های مختلف را به عهده دارد، با صدور بیانیه‌ای با اشاره به دور تازه «اعتصاب ۱۴۰۰»، از سوی کارگران به کارفرمایان اولتیماتوم داد.
https://kayhan.london/1400/04/13/%da%af%d9%81%d8%aa%da%af%d9%88%db%8c-%d8%a7%d8%ae%d8%aa%d8%b5%d8%a7%d8%b5%db%8c-%d8%a8%d8%a7-%da%a9%d8%a7%d8%b1%da%af%d8%b1%d8%a7%d9%86-%d8%a7%d8%b9%d8%aa%d8%b5%d8%a7%d8%a8%db%8c-%d8%b5%d9%86%d8%b9
متن این بیانیه به شرح زیر است:
اولتیماتوم همکاران پیمانی ما به پیمانکارانی که پاسخ نمی‌دهند
سه ماه از اعتصاب ما کارگران پیمانی پروژه‌ای اعتصابی در مراکز نفتی می‌گذرد و هنوز برخی از پیمانکاران از جمله در شرکت‌های فاز ۱۴، شرکت‌های فعال در پالایشگاه آبادان، پتروشیمی سلمان فارسی در ماهشهر، پادجم، پروژه جاسک، پارس فنل، و کارگاه‌های که قراردادی با کارگران نمی‌بندند هنوز زیر بار مطالبات به حق ما کارگران نرفته‌اند.
در برابر این زورگویی پیمانکاران، همکاران ما اولتیماتوم داده‌اند که اگر به خواسته آنها مبنی بر بیست روز کار و ده روز مرخصی و افزایش حقوق‌ها به میزان درخواستی آنها پاسخ داده نشود، تمام این کارگاه‌ها را به تعطیلی و اعتصاب خواهند کشاند.
ما کارگران با قدرت اعتصابمان و با پیشبرد متحدانه اعتراضاتمان می‌توانیم خواست‌هایمان را تحمیل کنیم. باید بالاترین حد مزدی که بین پیمانکاران با همکاران ما مورد توافق شده است، مبنای توافقات سراسری باشد. نباید مزد هیچ کارگری کمتر از ۱۲ میلیون باشد و باید دستمزدها در هر ماه بموقع پرداخت شود. باید ۲۰ روز کار و ده روز مرخصی در همه رده‌های شغلی و در تمام مراکز نفتی اجرایی شود. این دو مطالبه موضوع اصلی هر مذاکره‌ای با پیمانکاران باشد. بعلاوه اینکه باید برای همه کارگران حق بیمه رد شود و درمان رایگان شامل همه کارگران شود. باید واکسیناسیون رایگان برای همه کارگران اجرایی شود و باید کمپ‌ها و وضع غذا بهبود کیفی و قابل قبول پیدا کند و محیط‌های کار امن باشد. اینها خواست‌های اولیه ماست که بعد از بازگشت به کار نیز پیگیر آنها خواهیم بود و کوتاه نمی‌آییم.
قبلاً گزارش کردیم در شرکت‌های بسیاری از جمله در خوزستان و عسلویه پیمانکاران زیر فشار اعتراضات ما حاضر به قبول بخشی از خواست‌های ما شده‌اند. اما هر کجا که پیمانکاران زیر وعده‌هایشان زده‌اند و یا بزنند پاسخ ما بازگشت دوباره به اعتصاب است و در این مدت همین کار را کرده‌ایم. بدین ترتیب اعتصاب ما کارگران پروژه‌ای پیمانی نفت ادامه دارد. از نظر ما کارگران تحمیل این مطالبات گام اول برای تضعیف پیمانکاران و برچیده شدن بساط پیمانکاران و کار پیمانی این شکل برده‌وار کاری است.
همکاران!
اعتصاب و در کنار آن برپایی تجمعات اعتراضی از جمله برپایی تجمعات در مقابل درب پالایشگاه‌ها و پتروشیمی‌ها ابزار قدرت ما در برابر زورگویی‌های پیمانکاران است. شورای سازماندهی بر ادامه اعتراضات تا رسیدن به خواست‌هایمان، به‌ویژه برپایی تجمعات اعتراضی و حفظ اتحاد و همبستگی مبارزاتی‌مان با اتکاء به تصمیم‌گیری جمعی از طریق برپایی مجمع عمومی و انتخاب نمایندگان واقعی خودمان تأکید دارد.
