دوسال پیش درچنین روزهایی لبنان و عراق در آتش طغیان‌های خیابانی می‌سوخت. پایه هر دو این خیزش‌ها هزینه زندگی بود. نیروهای پلیس و ضدشورش برای آرام کردن این آشوب‌ها تمام‌قد ایستادند تا آسیب‌های ناشی از خروج تظاهرات از کنترل را متوقف کنند. نتیجه این اعتراضات که ماه‌ها به درازا انجامید کناره‌‌روی ده‌ها دولتمرد عالیرتبه در این دو کشور بود. حاکمیت آن کشورها اعتراض شهروندان را حق شهروندی آنان می‌دانست حتی اگر به آشوب گرائیده باشد. شوربختانه این درگیری‌ها کشته‌هایی نیز داشت که به سختی به دو رقم می‌رسید.
در همان روزها دولت جمهوری اسلامی در ایران ناگهان بهای بنزین را سه برابر کرد، که امری بسیار مشکوک بود. مردم ایران که از ناکارآمدی، فساد و خشونت و بویژه از تورم افسارگسیخته به جان آمده بودند به خیابان‌ها ریخته و اعتراض خود را از این تصمیم ناگهانی اعلام نمودند. ولی واکنش حکومت جمهوری اسلامی، برخلاف کشورهای مسلمان همسایه، به گونه‌ای دیگر بود. در مدت کوتاهی این اعتراضات به گرانی و هزینه زندگی به گونه وحشیانه‌ای به خاک و خون کشیده شد چنانکه شمار کشته‌ها از هم‌میهنان ما به هزاران رسید.
تفاوت این دو رویکرد این بود که در عراق و لبنان اعتراض مردم از دید دولت، بر پایه قانون اساسی حق شهروندی بود؛ ولی در ایران که حق گردهمایی برای اعتراض درقانون اساسی نظام نیز تصریح شده نادیده گرفته شد.
دولتمردان لبنانی و عراقی خود را قیم مردمشان نمی‌دانستند بلکه به وکالت از سوی مردم بسنده کرده بودند، ولی دولتمردان جمهوری اسلامی کشور را در مالکیت خود می‌دانستند.
جبهه ملی ایران که درآن روزها جز خون گریستن توان انجام کار دیگری را نداشت، یاد و نام آسیب‌دیدگان این اعتراضات برحق را گرامی می‌دارد و از کوشش برای تحقق جامعه‌ای که در آن مردم مالکان راستین کشور و دولت قلمداد شوند از هیچ کوششی دریغ نمی‌ورزد.
جبهه ملی ایران (شورای ششم)
تهران – ۲۴ آبان ۱۴۰۰ خورشیدی
