روز شنبه، چهاردهم اسفندماه ۱۴۰۰ برابر با ۵ مارس ۲۰۲۲ گروهی از ایرانیان مقیم ایالات متحده در کارزاری با عنوان «کمپین عدالت برای قربانیان محمد جعفر محلاتی» در برابر محوطه دانشگاه اوبرلین در اوهایو تجمع کرده و خواهان اخراج محمدجعفر محلاتی سفیر پیشین جمهوری اسلامی در سازمان ملل متحد، از این دانشگاه شدند.
این تجمع دومین گردهمایی اعتراضی ایرانیان مخالف این به اصطلاح «استاد دانشگاه» بوده و تجمع‌کنندگان با در دست داشتن تصاویری از زندانیان سیاسی به بی‌عدالتی سیستماتیک علیه معترضان و مخالفان از جمله زنان زندانی در آستانه روز جهانی زن اعتراض کردند.
تجمع‌کنندگان تصاویری از زینب جلالیان، صبا کردافشاری، مریم اکبری‌منفرد، سپیده قلیان، گلرخ ایرائی و سایر زنان عدالتخواه که زندانی شده‌اند به سرنوشت زنان گمنامی اشاره کردند که در زندان‌های رژیم جمهوری اسلامی جان باختند، بی‌آنکه نام و نشانی از آنها باقی مانده باشد.
شرکت‌کنندگان در این مراسم برای خبرنگاران محلی و دانشجویان رهگذر در مورد اهداف این تجمع توضیح دادند.
در این تجمع همچنین برخی زندانیان سیاسی دهه شصت که از جان‌به‌دربردگان آن سال‌ها هستند، همچون مسعود خوش‌نویس، فیروز دانشگری و همچنین لادن بازرگان خواهر یکی از جانباختگان دهه شصت، برای حاضران سخنرانی کرده و هدفشان از این گردهمایی را تشریح کردند.
لادن بازرگان می‌گوید : «من از دانشجویانی که در مورد علت حضور ما کنجکاوی می‌کردند، پرسیدم آیا می‌دانند که استادشان به عنوان یک مبلغ مذهبی و سیاسی، موظف بوده تا همه عمرش، جامعه پیرامونش را قانع کند که زنان، دارای نیمی از حقوق مردانند و هرگز با مردان برابر شمرده نمی‌شوند، حق حضانت و طلاق ندارند، حق سفر، بی‌کسب اجازه همسر ندارند و طبق آموزه‌هایی که او به آن باور دارد، هر مرد می‌تواند چهار همسر بطور همزمان اختیار کند و اینکه آیا می‌دانند که یک مرد در ایران می‌تواند با کودکی در سن نه سالگی ازدواج کند؟»
به گفته او، یکی از نمایندگان شهر که سرانجام به تماس‌های مکرر این کمپین پاسخ داده، گفته است که با خانواده قربانیان دهه شصت، عمیقا احساس همدردی می‌کند اما از آنجا که هیچگونه مدرکی دال بر مداخله مستقیم محلاتی در این جنایت‌ها وجود ندارد، نمی‌تواند در این مورد موضع مشخصی اتخاذ کند. این در حالیست که سخنان خود محلاتی در توجیه جنایات دهه شصت و همچنین علیه بهاییان موجود است!
فاطمه پیشدادیان که پدر و مادرش در سال ۶۰ اعدام شده اند در همین ارتباط می‌گوید: «آنها باید بدانند ما تصویری از محلاتی در حال انداختن طناب دار به گردن زندانیان سیاسی نداریم، اما آنچه مهم است، این است که او در دهه خونین شصت، نماینده رژیم ایران در سازمان ملل متحد بوده. موقعیتی که نمی‌توان به راحتی گفت که از این جنایت‌ها بی‌خبر بوده. محلاتی از سال ۱۳۶۰ در وزارت امور خارجه کار می‌کرده، در سال ۱۳۶۱ علیه حق حیات بهاییان سخنرانی کرده، از سال ۱۳۶۲ که سازمان ملل متحد در پی محکومیت ایران بوده و تلاش می‌کرده علیه رژیم جمهوری اسلامی، قطعنامه صادر کند، او با علم به همه جنایت‌های در خفا، دست داشتن رژیم ایران در حذف مخالفانش را همواره انکار می‌کرده و در موضع یک سیستم مستبد و حاکمیت توتالیتر می‌ایستاده و از سال ۱۳۶۶ با ارتقاء موقعیت، به سمت سفیر ایران در سازمان ملل متحد رسیده است. با این وصف چطور می‌توان گفت او کاملا بی خبر است؟!»
لادن بازرگان که عضو «کمپین عدالت برای قربانیان محلاتی» است نیز از اتهامی می‌گوید که نماینده شهر به اعضای کمپین وارد کرده: «یک سال و نیم است که ما با هزینه شخصی و با انتشار پوستر و تراکت و کاغذهای تبلیغاتی، سعی کردیم در این مورد روشنگری کنیم اما این نماینده شهر ما را متهم کرده که احتمالا برای تامین هزینه این قبیل تبلیغات، دست به دامن نمایندگان دست راستی آمریکا یا اسراییل شده‌ایم تا ما را حمایت کنند. این در حالیست که مهاجران ایرانی از جمله موفق‌ترین جوامع کوچک مهاجر ساکن آمریکا هستند که غالبا تحصیلکرده و دارای موقعیت اجتماعی بالا هستند و نیازمند حمایت مالی هیچ دسته و گروه سیاسی دیگری نیستند. »
لادن بازرگان با اشاره به «رویه‌ی غیراخلاقی» دانشگاه اوبرلین اوهایو می‌گوید: « این شیوه برخورد مایه ننگ دانشگاهی است که ادعای لیبرال بودن می‌کند و زیر نقاب لیبرالیسم، اتهاماتی به منتقدانش وارد می‌کند که سال‌های متوالی یک رژیم تمامیت‌خواه ، همچون جمهوری اسلامی به مخالفانش وارد می‌کرده است.»
کارزار «عدالت برای قربانیان محلاتی» به مسئولان دانشگاه اوبرلین هشدار داده که اگر همکاری با این مقام ارشد سابق جمهوری اسلامی قطع نشود، در ماه ژوئن ۲۰۲۲ در روزهای جشن فارغ‌التحصیلی دانشجویان این دانشگاه دوباره در اوبرلین حضور یافته و همچنان به حمایت این دانشگاه از محلاتی اعتراض خواهد کرد.
