کتایون حلاجان (+عکس) مینا صفری هنرمند نقاش و جوانی است که در ایران متولد شده و بعد‌ها به افغانستان، سرزمین مادری خود برگشت. او در افغانستان به تدریس نقاشی به دختران جوان پرداخت.
پس از خروج شتابزده‌ی نیروهای آمریکایی از افغانستان و اشغالِ دوباره‌ی این کشور توسط طالبان در ماه اوت ۲۰۲۱ و بسته شدن مراکز فرهنگی و هنری و خانه‌نشینی اجباری زنان، مینا صفری به کشور فرانسه پناهنده شد. او از ماه اکتبر ساکن فرانسه است و تا کنون دو نمایشگاه در این کشور برگزار کرده. روز جمعه ۴ مارس ۲۰۲۲ نمایشگاهی از آثار وی در فرهنگسرای پویا در پاریس برگزار شد.
مینا صفری در گفتگو با کیهان لندن می‌گوید: «هدف من از برگزاری نمایشگاه حمایت از کودکان و زنان افغانستان است. آثار به نمایش گذاشته شده در این نمایشگاه تصاویری از زنان و کودکان افغان هست که از روی عکس‌های واقعی انتخاب کرده‌ام. اینها کسانی هستند که با حمله طالبان آواره شده‌اند. اغلب زیر چادر یا در خرابه‌ها و بیابان زندگی می‌کنند. حتا در یکی از نقاشی‌ها همانطور که می‌بینید کودک کفش به پا ندارد. می‌خواهم این صورت‌ها دیده بشوند، این اندوه و رنج باید دیده بشود. این کودکان هزاران امید و آرزو برای آینده داشته‌اند و امروز چنین سرگردان شده‌اند. بیش از همه دختران آسیب دیده‌اند که از حق درس خواندن نیز محروم شده‌اند.»
وی در ادامه می‌گوید: «من در ایران متولد شدم با اینکه بسیار استعداد نقاشی داشتم اما به دلیل شرایط مالی خانواده نمی‌توانستم به کلاس هنر بروم. در افغانستان تا پیش از حمله طالبان به دختران نوجوان تدریس می‌کردم و حالا شغلم را از دست داده‌ام. موضوع نقاشی‌های من زنان و دختران هستند و از همین راه است که می‌توانم با افراطیون مذهبی در افغانستان که راه تحصیل و علم را به روی زنان بسته‌اند مبارزه کنم.»
مینا صفری تأکید می‌کند که «اگر درآمدی هم از نمایشگاه داشته باشم برای کمک به جنبش زنان در افغانستان می‌رود.»
این هنرمند توضیح می‌دهد: «امروز در افغانستان زنان هستند که رو در روی طالبان در خط اول مبارزه ایستاده‌اند. مردان عقب نشستند و خانم‌ها هستند که بطور جدی مقاومت می‌کنند زیرا طالبان حق همه چیز را از آنان سلب کرده. قبل از حمله طالبان افغانستان آزاد بود حق انتخاب حجاب داشتیم، حق کار و تحصیل داشتیم. هر کسی به دین خود بود. مردم در فقر بودند، اما خوش و آزاد بودند. موسیقی و رقص داشتیم. زنان آواز می‌خواندند. حالا زن‌ها باید چادر بپوشند و در خانه بنشینند. نداشتن حق تحصیل و حضور در اجتماع با مرگ یکی است به همین خاطر هست که در خط مقدم مبارزه با طالبان، زنان دست بالا را دارند و مدام دستگیر و زندانی می‌شوند اما دست از مبارزه بر نمی‌دارند.»
مینا صفری در پایان گفتگو با کیهان لندن می‌گوید: «امیدوارم از طریق هنر بتوانم در فرانسه زندگی کنم و درس بخوانم؛ چیزی که از کودکی آرزو داشتم اما توان آن را نداشتم. هم اینکه بتوانم همراه زنان افغانستان علیه نابرابری مبارزه کنم تا روزی که افغانستان آزاد شود و صلح و آرامش در آن برقرار شود و کودکان سرزمینم احساس امنیت کنند و بتوانند آرام و بدون ترس بخواب بروند.»
نمایشگاه مینا صفری در فرهنگسرای پویا در پاریس با مدیریت عباس بختیاری و به همت رضا جعفری رئیس موسسه اطفال و جنبش مقاومت بین‌الملی افغانستان برگزار شده است. در همین ارتباط رضا جعفری نیز به کیهان لندن می‌گوید: «ما با جنبش‌های مقاومت زنان و دختران و همچنین با جبهه‌هایی که علیه طالبان فعالیت دارند کار می‌کنیم. از زمانی که کابل سقوط کرده نزدیک به دویست نفر از هنرمندان، نویسند گان، روزنامه‌نگاران و روشنفکران خصوصا خانم‌های فعال و فمینیست را که جان‌شان در خطر بود از افغانستان بیرون کردیم.»
رضا جعفری در ادامه می‌گوید: «نسل جدید بیست سال زیر سایه دموکراسی و آزادی‌های نسبی در افغانستان زندگی کرده و امروز همه را از دست داده. امروز زنانی که در افغانستان مبارزه می‌کنند تنها گذاشته شده‌اند و به حمایت نیاز دارند. آنها با شکم گرسنه و دست خالی به تظاهرات می‌روند؛ همانها که تا دیروز شغل و جایگاه اجتماعی داشتند. وظیفه ماست حتا اگر تمام عمرمان را هم بیرون از افغانستان گذرانده باشیم به آنها، به کشورمان و به انسانیت کمک کنیم.»
وی در توضیح وظایف و مسئولیت‌‌های مؤسسه‌ای که ریاست آن را بر عهده دارد می‌گوید: «این مؤسسه سعی می‌کند از طریق برنامه‌های مسالمت‌آمیز و فرهنگی با حمایت از نسل جوان و هنرمندان به ویژه زنان این پیام را به گوش جهانیان برساند که نسل جوان امروز افغانستان به افراطی‌گری، به تروریسم و به اسلام سیاسی نه می‌گوید. نه طالبان و نه هیچ گروه افراطی دیگری نمی‌تواند جلوی فرهنگ و تاریخ چند هزار ساله یک کشور را بگیرد. امروز مردم به خاطر فقر و مشکلاتی که دارند نمی‌توانند صدای خود را بلند کنند اما در گوشه گوشه افغانستان گروه‌های مقاومت حضور دارند و حتا زنان مسلح شده‌اند و مطمئن هستیم که به زودی قیام ملی در افغانستان بلند می‌شود. امیدواری شخصی من است که اینبار کشورم از طرف زنان آزاد شود و حتا از طرف زنان هدایت شود چرا که تا وقتی زنان جایگاه خود را در افغانستان پیدا نکنند این کشور روی آرامش نخواهد دید.»
