رئیس سازمان زندان‌ها خبر داد، پابندهای الکترونیک را توسط شرکت‌های موسوم به «دانش‌بنیان» تولید می‌کنند و در این زمینه به خودکفایی و حتی تولید انبوه رسیده‌اند!
غلامعلی محمدی رئیس زندان‌ها در یک برنامه تلویزیونی شامگاه دیروز دوشنبه ۶ تیرماه از «تولید انبوه» پابند الکترونیکی توسط شرکت‌های موسوم به «دانش‌بنیان» خبر داد که توانسته‌اند پابند نزدیک به «۲/۵ برابر» زندانیانی که پابند الکترونیک زده‌اند را تأمین کنند! از یکسو معلوم نیست به چه دلیل باید پابند الکترونیکی را «تولید انبوه» کرد و از سوی دیگر گویا این مقام مسئول متوجه نیست که این «تولید» به معنی «تولید انبوه» ارتکاب جرم و مجرمان نیز هست!
به گفته‌ی رئیس سازمان زندان‌ها، این دستگاه تا دو هفته آینده قصد دارد «۱۲۵۰۰ عدد» پابند الکترونیک دیگر تولید کند! به نظر می‌رسد این شرکت‌های «دانش‌بنیان» نیز راه کسب درآمد و پولسازی از طریق «خودکفایی» را عین شرکت‌های تولیدکننده واکسن‌های خالی به خوبی دریافته‌اند!
آنگونه که محمدی توضیح داده، با تولید ۱۵ هزار پابند الکترونیک، پیش‌نویس بخشنامه استفاده از آنها را به رئیس قوه‌قضائیه می‌دهند تا در صورت تأیید، قضات بیش از پیش نسبت به صدور آراء جایگزین حبس اقدام کنند.
بر اساس این گزارش، سه هزار و ۲۰۰ پابند الکترونیکی در انبار زندان‌های جمهوری اسلامی وجود دارد که با ۱۲۵۰۰ پابند جدید، این بخشنامه وارد جریان تأیید و اجرا می‌شود.
تولید پابند الکترونیک از سوی سازمان زندان‌ها، راهکاری برای کاهش «تراکم جمعیت زندانیان» در زندان‌هاست که به گفته‌ی محمدی، «در حد مطلوبی» قرار ندارد و «در جمهوری اسلامی ایران ما بالاتر از حد میانگین جهانی زندانی در زندان‌های کشور داریم.»
او اضافه کرد: «جمعیت کیفری ما نسبت به کل جمعیت کشور عدد بالایی است».
کاهش جمعیت زندانیان، از سیاست‌های مورد تأیید مجمع تشخیص مصلحت نظام و همچنین جزوی از سند تحول قوه قضاییه است. به ویژه اینکه ۶۰درصد جمعیت زندانیان را افراد متأهل تشکیل می‌دهند.
به گفته‌ی رئیس سازمان‌ها زندان‌ها تراکم جمعیت زندانیان در همه زندان‌ها وجود ندارد ولی «زندان‌های قدیمی داخل شهرها» جزو ایندسته هستند که قوه قضاییه نتوانسته «توسعه‌های عمرانی» را در مورد آنها انجام دهد و «ظرف و مظروف هیچ تناسبی با هم ندارد.»
محمدی درباره وضعیت و امکانات زندان‌ها نیز بیان داشت: «در سال‌های اخیر اقدامات بسیار موثری در خصوص توسعه فضاهای فیزیکی صورت گرفته است که موجب شده نسبت به دو دهه گذشته وضعیت زندان‌های ما از حیث توسعه فضاهای فیزیکی بسیار بهبود پیدا کند هرچند که هنوز به سطح مطلوب نرسیدیم و مترصد هستیم که با جذب اعتبارات نسبت به این امر اقدام کنیم.»
نبود ابتدایی‌ترین امکانات در زندان‌ها به ویژه در شهرستان‌ها، بارها از سوی نهادهای مدنی گوشزد و هشدار داده شده است. کیفیت بدغذا، نبود آب آشامیدنی، عدم دسترسی به بهداشت و خدمات درمانی، از مشکلات جدی هستند که دستگاه قضا به آنها بی‌توجه است. شماری از زندانیان نیز در اعتراض به چنین وضعیت نامناسبی اقدام به اعتصاب غذا کرده‌اند ولی در راستای تنبیه و فشار حداکثری بر زندانیان، شرایط وخیم زندان‌ها همچنان مورد بی‌اعتنایی قرار می‌گیرد تا خود ابزاری برای سرکوب و شکنجه زندانیان باشد.
