جمهوری اسلامی چوب حراج به نفت ایران زده و آن را بسیار ارزان‌تر در بازار می‌فروشد زیرا چین کمونیست که مقامات تهران آن را شریک راهبردی خود می‌دانند ترجیح می‌دهد نفت ارزان‌تر را از روسیه خریداری کند.
خبرگزاری «بلومبرگ» یکشنبه ۳ ژوئیه (۱۲ تیرماه) گزارش داد پس از حمله روسیه به اوکراین و اعمال تحریم‌های بین‌المللی علیه روسیه آنها برای ترغیب مشتریان آسیایی به ویژه چین نفت را زیر قیمت می‌فروشند. در چنین شرایطی جمهوری اسلامی با کاهش قیمت نفت تلاش کرد تا همچنان در بازار چین باقی بماند و فعلاً توانسته میزان فروش فعلی خود را به چین حفظ کند.
صادرات نفت روسیه به چین در ماه مه (اردیبهشت و خرداد) رکورد زد و اوپک پلاس توانست جای عربستان سعودی را به عنوان بزرگترین صادرکننده نفت به چین بگیرد.
واندانا هری بنیانگذار شرکت مشاور انرژی «واندا اینسایتس» در سنگاپور در اینباره می‌گوید «تنها ایران و روسیه هستند که می‌توانند برای فروش نفت به چین رقابت کنند و این کاملاً به سود پکن است. این مسئله احتمالاً برای تولیدکنندگان نفت در خلیج فارس سخت باشد چرا که می‌بینند بازارهای ارزشمند خود را به خاطر نفت ارزان از دست می‌دهند.»
بر اساس گزارش شرکت بررسی داده‌های «کپلر»، صادرات نفت ایران به چین پس از اندکی کاهش در ماه آوریل در ماه‌های مه و ژوئن به بیش از ۷۰۰ هزار بشکه در روز رسید.
بلومبرگ گزارش می‌دهد ایران نفت خود را با قیمت تقریباً ۱۰ دلار کمتر از نفت برنت به چین می‌فروشد تا بتواند با نفت روسیه که قرار است در ماه اوت وارد بازار این کشور شود رقابت کند. این در حالیست که پیش از حمله نظامی روسیه به اوکراین، ایران نفت خود را با تخفیف چهار تا پنج دلاری به چین می‌فروخت.
بخشی از نفت ایران به صورت غیرقانونی از طریق نفتکش‌هایی که به «کشتی‌های شبح» مشهور شده به مقاصدی ارسال می‌شود که مشخص نیست با چه قیمتی یا در ازای چه چیز فروخته شده است. شنبه‌شب ۲ ژوئیه منابع عربی گزارش دادند نفتکش جدیدی متعلق به ایران به بندر بانیاس در شمال سوریه رسیده است.
گفته می‌شود این محموله مربوط به «فعال‌سازی خط اعتباری یک میلیارد دلاری میان دمشق و تهران» است.
ابراهیم رئیسی مشهور به «قاضی مرگ» در فروردین ۱۴۰۱ با افتخار می‌گفت با وجود «مانع‌تراشی‌ها» و تلاش‌های «جریان نفوذ» دولت او موفق شده شرایط فروش نفت را «به قبل از تحریم‌ها» برساند. این ادعاها در همه دولت‌های جمهوری اسلامی از جمله دولت کنونی در حالیست که با زدن چوب حراج به منابع ایران، جمهوری اسلامی تلاش می‌کند تا بودجه خود را تأمین کند. بودجه‌ای که بخش عظیمی از آن نه برای زیرساخت‌های اقتصادی و اجتماعی کشور و به سود مردم بلکه صرف سرکوب داخلی و خرابکاری‌های خارجی و همچنین تبلیغات ایدئولوژیک می‌شود.
