انجمن صنفی معلمان کردستان در بیانیه‌ای با انتقاد از سرکوب قضایی و امنیتی آموزگاران، نوشته که «فرهنگیان این شهرستان در پاسخ به اقدامات غیرقانونی چاره‌ای جز حضور اعتراضی و میدانی ندارند.»
فشار بر فعالان صنفی در شهرهای مختلف ایران طی یک پروژه سازمانیافته از سوی وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی از ابتدای اردیبهشت امسال آغاز شد. هدف اصلی جمهوری اسلامی از انجام این پروژه سرکوب و متوقف کردن اعتراضات صنفی آموزگاران و کارگران در ایران بود؛ این سرکوب اما نتوانست مانع از اعتراضات شود و همچنان اقشار کارگر، آموزگار و بازنشسته به اعتراضات خود ادامه می‌دهند.
پرده نخست سناریوی وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی علیه فعالان صنفی، سسیل کوهلر و همسرش ژاک پاری دو آموزگار تبعه فرانسه و عضو اتحادیه آموزشی و تحصیلی فرانسه هفدهم اردیبهشت در حال خروج از کشور در فرودگاه بازداشت شدند. طی روزهای بعد شماری از فعالان صنفی از جمله رسول بداقی، جعفر ابراهیمی، اسکندر لطفی، محمد حبیبی، محسن عمرانی؛ رضا شهابی و ریحانه انصاری‌نژاد فعالان کارگری، و آنیشا اسداللهی مترجم و کیوان مهتدی نویسنده و عضو کانون نویسندگان ایران بازداشت شدند.
صداوسیمای جمهوری اسلامی نیز در برنامه‌ای مستند به سفارش وزارت اطلاعات مدعی شد دو آموزگار فرانسوی برای «جاسوسی» و سازماندهی اعتراضات ضد حکومتی به ایران آمده بودند و در این سفر با شماری از فعالان صنفی برای هماهنگی جهت به هم ریختن فضای کشور دیدار و جلسه داشتند. در این مستند تصویر شماری از فعالان صنفی بازداشت شده از جمله رسول بداقی، محمد حبیبی و رضا شهابی نیز به نمایش درآمد.
فعالان صنفی بازداشت شده همچنان در زندان هستند و ارتباط برخی از آنها با خانواده‌هایشان به شدت محدود شده است. همچنین در نیمه مهرماه سخنگوی قوه قضاییه دو آموزگار تبعه فرانسه را «جاسوس» خواند و گفت اتهام آنها «اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت ملی کشور» است.
با اینهمه فشار بر فعالان صنفی پایان نیافته و خبرهایی درباره احضار و تشکیل پرونده برای آموزگاران در شهرهای مختلف منتشر می‌شود. علی صادقی و خانعزیز اسماعیلی آموزگاران بازنشسته هفته گذشته به دادگاه احضار شدند. همزمان فاطمه بهمنی فعال صنفی معلمان شازند اراک با دریافت ابلاغیه‌ای به دادگاه انقلاب شعبه یک شازند احضار شد.
هفته گذشته نیز ۱۲ نفر از فعالین صنفی معلمان کردستان به دادسرا احضار شدند. این احضارها در حالی صورت می‌گیرد که بیش از ۱۵ فعال صنفی آموزگاران از اردیبهشت‌ماه بازداشت شده و در زندان هستند.
انجمن صنفی معلمان کردستان روز دوشنبه ۲۷ تیر ۱۴۰۱ در بیانیه‌ای با انتقاد از سرکوب قضایی و امنیتی آموزگاران، نوشته که «فرهنگیان این شهرستان در پاسخ به اقدامات غیرقانونی چاره‌ای جز حضور اعتراضی و میدانی ندارند.»
در این بیانیه با تأکید به حق قانونی برگزاری تجمع از سوی اصناف در قانون اساسی جمهوری اسلامی، آمده که «با کمال تاسف دولت فعالیت‌های مسالمت‌آمیز فرهنگیان را به باد سرکوب گرفته و به زعم خویش به تارومار کردن فرهنگیان می‌پردازد، به این امید که دیگر هیچ معلمی نه از حق سخن بگوید و نه در پی آن باشد.»
متن کامل این بیانیه را در ادامه می‌خوانید:
به نام خداوند جان و خرد
جوامع امروزی در رویارویی با مشکلات‌شان می‌کوشند از روزنه گفتمان و دیالوگ ندایشان را به گوش مسئولین برسانند و به مدد تعامل دوسویه میان دولت و مردم به حل مشکلات فوق نائل آیند.
در این بین جامعه نیز با تکیه بر انباشت معرفتی خود به صفوف و اصناف مختلف تقسیم می‌شوند که هر کدام به تنهایی به بازنمایی نواقص موجود پرداخته و در عین حال همگی متحدا خواستار بهبود اوضاع موجودند، گویی هر کدام کلید موسیقیایی جدا هستند که در کنار هم نوایی دلنشین ساطع می‌کنند.
حضور چنین اصناف و پژواک انتقادشان است که سبب می‌شود جریان سازندگی و حیات در بطن جامعه پاینده بماند. انجمن‌های صنفی معلمان ایران نیز از این قاعده مستثنی نیستند و تلاش کردەاند با تکیه بر استدلال‌های عقل‌گرایانه درونی و نیز تشکل یابی و تجمعات قانونمند بر پایه اصول ۲۶ و ۲۷ قانون اساسی مشکلات آموزشی و معیشتی فرهنگیان را به گوش صاحب منصبان برسانند. اما دریغ از گوش شنوایی.
با کمال تاسف دولت فعالیت‌های مسالمت‌آمیز فرهنگیان را به باد سرکوب گرفته و به زعم خویش به تارومار کردن فرهنگیان می‌پردازد، به این امید که دیگر هیچ معلمی نه از حق سخن بگوید و نه در پی آن باشد.
در پیش گرفتن این رویە نامیمون سبب شدە که اکنون معلمان بسیاری یا در زندانند و یا پرونده‌شان همچنان مفتوح است. در این بین معلمان شریف دیواندره آقایان پرویز احسنی، هیوا قریشی، کاوه محمدزاده و امید شاه‌محمدی را به گناه فعالیت‌های صنفی به بند کشیده‌اند و پس از گذشت یک ماه هیچ پاسخ قانع کننده‌ای از سوی دستگاه قضایی و امنیتی به خانواده‌‌ها و همکارانشان داده نمی‌شود.
شاید گمان می‌رود تنها فرهنگیان دیواندره هستند که دل در گرو دوستان در بند دارند. اما روزی نیست که شهروندان و فرهنگیان سایر شهرهای ایران جویای حال عزیزان‌شان نباشند، چراکه همگی چشم به راه برادران خود هستند.
بدین وسیله از دستگاه قضایی و امنیتی می‌خواهیم که نسبت به آزادسازی همکاران‌مان اقدام نمودە و بیش از این خانوادەها و جامعه فرهنگیان را در تنگنا قرار ندهند و دریچه‌ی تعامل را باز نگه دارند. در غیر اینصورت فرهنگیان و خانواده‌ی همکاران زندانی خاموش نخواهند نشست و از تمام توان عقلانی و میدانی قانونمند خود جهت آزادسازی این عزیزان بهره خواهند برد و چنانچه بازداشت همکاران ادامه یابد، چارەای جز فراخوان تجمع و تحصن تا حصول نتیجه نخواهیم داشت.
مُصراََ از دستگاه قضا می‌خواهیم به حق و عدل رفتار کنند تا امید مردم بە اجرای عدالت صدمە نبیند. هشدار می‌دهیم، اگر باز صدایمان را نشنوند و کماکان ما را پشت درهای بستە با وعدەهای توخالی نگه دارند، فرهنگیان این شهرستان در پاسخ به اقدامات غیرقانونی چاره‌ای جز حضور اعتراضی و میدانی ندارند و بی‌شک در این مسیر دوستان، خویشاوندان و حتی فرهنگیان ایران نیز همراه خواهند بود و تا حصول نتیجه بر این رای استواریم.
انجمن صنفی معلمان کردستان (دیواندره)
۲۷ تیرماه ۱۴۰۱
