سندیکای کارگران شرکت واحد گسیل نیروهای سرکوبگر از جمله صدها نیروی یگان ویژه و سرکوب و بازداشت کارگران پروژه‌ای نفت در عسلویه را به شدت محکوم می‌کند. کلیه کارگران بازداشتی که ابتدا ۳۰ نفر و متعاقبا بیش از ۱۰۰ نفر اعلام شدند باید فوری و بدون قید و شرط آزاد شوند.
اعتصاب و اعتراض کارگران پروژه‌ای نفت در عسلویه- بوشهر و پالایشگاه آبادان حق مسلم آنها و همچنین کارگران بخش‌ها و صنوف مختلف در سراسر کشور می‌باشد. حاکمیت بی‌شرمانه اعتراض و اعتصاب کارگران نسبت به سرکوب خشونت‌آمیز مردم در اعتراضات سراسری را با بازداشت و بگیر و ببند بیشتر کارگران و تهدید به اخراج و بستن کارخانه پاسخ داده است. آنگاه رئیس قوه قضائیه دم از «گفتگو» با معترضین می‌زند و انتظار دارد این قبیل ادعاهای توخالی را کسی باور کند و یا جدی بگیرد.
همانطور که تجربه جنبش کارگری ایران همواره نشان داده است، حاکمان هیچگاه کوچکترین صبر و بردباری در قبال ایجاد تشکلات مستقل کارگری و اعتراضات و اعتصابات کارگری از خود نشان نداده‌اند. برخورد خشونت‌آمیز با تشکلات و فعالین مستقل کارگری، هزاران هزار مورد احضار، بازداشت، ضرب و شتم، بازجویی، انفرادی، حبس‌های متعدد و طولانی، احکام شلاق، تبعید، اخراج، سناریو‌سازی و پرونده‌سازی و اعتراف‌گیری‌های اجباری، تعقیب دائمی و تهدید به زندان و اخراج کارگران، و اذیت و آزار دائمی خانواده‌ها، چه معنایی می‌تواند داشته باشد جز وحشت و نگرانی از اتحاد کارگران و گسترش تشکلات مستقل کارگری در سراسر کشور.
بازداشت بیش از ۲۵۰ فعال کارگری و معلمی، از جمله فعالین شناخته شده سندیکای کارگران شرکت واحد و شورای هماهنگی تشکل‌های فرهنگیان، تنها در همین چند ماه اخیر، تداوم‌حبس برخی از آنها و قرار وثیقه‌های فوق‌العاده سنگین و نمایش‌های مکرر تلویزیونی و پاپوش‌دوزی و اعتراف‌گیری اجباری توسط نیروهای وزارت اطلاعات و صدا و سیما علیه فعالین معتبر کارگری، با هدف مهار جنبش کارگری و معلمی و از میدان خارج‌کردن فعالین کارگری و جرم‌انگاری تشکل و اعتراض و اعتصاب کارگری و ایجاد فضای رعب و وحشت و ناامیدی در صفوف کارگران بوده است.
طبقه کارگر با اتحاد، تشکل و استقلال قدرت می‌گیرد و بدون‌آن گوشت دم‌توپ طبقات دارا و حاکمان می‌شود. حاکمیت نیز همین را خوب می‌داند و تمام توان نیروهای سرکوبگرش را برای جلوگیری از ایجاد تشکلات مستقل و سراسری کارگری به کار برده است که کارگر نه امنیت شغلی و تامین اقتصادی و اجتماعی داشته باشد و نه قدرت ایجاد تشکل. اندک تشکل‌های مستقل کارگری موجود در کشور، از جمله سندیکای کارگران شرکت واحد، علاوه بر مواجهه با صدها مورد بازداشت و تهدید دائمی نمایندگان و فعالینش، تمام این سال‌ها علیه خصوصی‌سازی‌ها و گسترش شرکت‌های پیمانی و قراردادهای موقت کار اعتراض داشته‌اند و عواقب جدی آن را برای امنیت و معیشت و قدرت جمعی کارگران گوشزد کرده‌اند. در شرکت واحد، رانندگان‌جدیدی استخدام شده‌اند که تعدادشان به شدت افزایش یافته است و به صورت قراردادی و زیر نظر شرکت‌های پیمانکاری استخدام شده‌اند و از کوچکترین‌امنیتی برخوردار نیستند. شرکت نیز با سیاستی آگاهانه رانندگان قدیمی و باسابقه را یا بازنشسته نموده و یا عامدانه از خطوط خارج کرده و در بخش های دیگر ازجمله توقفگاه ها شاغل نموده تا نتوانند اعتراضات را در خطوط شکل دهند.
در چنین بستری، در عین حال لازم به تاکید است که در اعتراضات سراسری به دنبال قتل سبعانه (مهسا) ژینا امینی، مردم به ستوه آمده کشور از همه‌ی اقشار جامعه، از جمله کارگران و فرزندانشان، به خیابان‌ها آمده و یک ماه می‌باشد که این اعتراضات سراسری بی‌وقفه ادامه داشته است. این فرزندان خانواده‌های کارگری، مزدبگیر و زحمتکش در دانشگاه‌ها، مدارس و خیابان‌های شهرهای مختلف کشور هستند که در حال مبارزه علیه تبعیض و ستم و برای برابری زن و مرد و آزادی و زندگی بهتر و رهایی از فقر و بیکاری و بی‌آیندگی هستند و نه سرمایه‌داران و «بچه پولداران ایران» که بیشترین منفعت‌ها را از همین نظام حاکم برده‌اند.
در عین حال، با وجود شرکت آحاد کارگران و خانواده‌های کارگری و زحمتکش در خیزش سراسری، اعتصاب کارگران پیمانی و پروژه‌ای نفت در روزهای اخیر، حتی اگر موقتا سرکوب شود، اهمیت اقدام جمعی و متشکل کارگران را با وجود سرکوب شدید و ممتد یادآوری نمود.
ما ضمن اعلام حمایت از کارگران پروژه‌ای نفت، از تمامی کارگران ایران، از جمله در بخش‌های حمل و نقل و رانندگان اتوبوس شهری، می‌خواهیم که همبستگی خود با اعتصاب کارگران پیمانی و پروژه‌ای نفت و با اعتراضات سراسری مردمی را از طرق امکانپذیر و مؤثر ابراز کنند و از همکاران گرامی خود درخواست می‌کنیم که با خرد و همبستگی جمعی با یکدیگر رایزنی و برنامه‌ریزی مشترک داشته باشند.
سرکوب و به قتل رساندن مردم معترض منجمله ده‌ها کودک و نوجوان جنایت علیه بشریت است. خواست فوری ما خروج بلافاصله نیروهای انتظامی و امنیتی از تمامی محیط‌های کار و تحصیل و محلات و توقف سرکوب اعتراضات و اعتصابات است، و تاکید می‌کنیم که اعتراض و اعتصاب حق مسلم کارگران و مردم ستمدیده است.
کلیه فعالین کارگری، معلمی، دانشجویی، دانش‌آموزی، و فعالین جنبش زنان و معترضین بازداشتی آزاد باید گردند.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و‌حومه
۲۵ مهر ۱۴۰۱
