جلال مقامی پیشکسوت عرصه دوبله و بازیگری در سن ۸۱ سالگی بر اثر ایست قلبی درگذشت. کاربران شبکه‌های اجتماعی در واکنش به درگذشت این مجری برنامه «دیدنی‌ها» نوشتند: ۴۳ سال چه ندیدنی‌ها که دیدیم.
جلال مقامی فعال و پیشکسوت عرصه دوبله روز پنجشنبه ۵ آبان‌ماه ۱۴۰۱ در سن ۸۱ سالگی درگذشت. این هنرمند که سه نسل با صدا و تصویرش خاطره داشتند، حدود یک دهه آخر عمر خود را از فعالیت هنری دست کشید و خانه‌نشین شد.
درگذشت این مجری باسابقه در جریان اعتراضات سراسری ایران، واکنش‌هایی از سوی مخاطبان به دنبال داشت. مخاطبان در توئیتر و اینستاگرام با اشاره به دهه‌ها رنج و آسیبی که جمهوری اسلامی بر آنها تحمیل کرده از جمله اینکه دوران کودکی و نوجوانی‌شان را با معدود برنامه‌های تلویزیونی چون «دیدنی‌ها» سپری کردند، به طعنه نوشتند: ۴۳ سال چه ندیدنی‌ها که دیدیم.
حنجره مقامی در سال ۱۳۹۲ آسیب دید و پس از آن با وجود اینکه همچنان صدای گوشنوازی داشت اما ترجیح داد تا زمانی که بطور کامل بهبودی‌اش را به دست نیاورده، از فعالیت دوبله دست بکشد. به همین دلیل تا آخر عمر دیگر فرصتی برای بازگشت پیدا نکرد.
خودش می‌گفت: «شاید این صدا هم بتواند جای کاراکتر بنشیند اما برای نوازنده «تار» اگر یک سیم کوک نباشد صدای مطلوب در نمی‌آید. »
مقامی که سابقه اجرای بیش از یک دهه برنامه ثابت «دیدنی‌ها» را در کارنامه خود داشت، درباره اجرای این برنامه گفته بود: «برنامه «دیدنی‌ها» تلگرام و اینستاگرام مردم آن زمان محسوب می‌شد اما چیزی که ۱۲ سال این برنامه را روی آنتن نگه داشت صداقت در اطلاع‌رسانی بود. به همین خاطر نسل جوانتری که اصلا این برنامه را ندیده‌اند از آن به نیکی یاد می‌کنند. »
این هنرمند و صداپیشه همسر رفعت هاشم‌پور پیشکسوت شناخته شده در عرصه دوبله بود که کمتر از یکسال پیش درگذشت.
جلال مقامی متولد سال ۱۳۲۰ در تهران کارهای هنری خود را از سنین نوجوانی در عرصه تئاتر آغاز کرد و در ۲۴ سالگی با فیلم «من مادرم» برای اولین بار وارد دنیای بازیگری شد.
وی بعدها به تشویق حیدر صارمی از سال ۱۳۳۷ وارد عرصه‌ی دوبلاژ شد اما به صورت حرفه‌ای از سال ۱۳۴۴ به صداپیشگی در نقش‌های اصلی فیلم‌های سینمایی پرداخت و مدیریت دوبلاژ را از سال ۱۳۴۵ آغاز کرد.
به اعتقاد این هنرمند اول سینمای جهان بود که دوبله را رسمیت داد. قدیم مردم به خاطر دیدن یک فیلم خاص وقت می‌گذاشتند تا اثر محبوب‌شان را روی پرده عریض سینما ببینند و دو ساعت در سالن همه توجه‌شان به فیلم بود.
صدای محبوب این هنرمند بیش از همه بر چهره رابرت ردفورد نشسته است. عمر شریف، وارن بیتی، لزلی هاوارد، ریچارد هریس، داستین هافمن نیز دیگر بازیگرانی بودند که مقامی بارها به جای‌شان لب زده است.
وی در آثاری چون «راز گل شب بو» (۱۳۷۲)، «گالان» (۱۳۶۹)، «زنگ اول» (۱۳۶۳)، «آلونک» (۱۳۴۷)، «گردباد زندگی» (۱۳۴۷)، «ایستگاه ترن» (۱۳۴۵) و «من مادرم» (۱۳۴۴) را نیز بازیگری کرد.
