به نام خداوند جان و خرد
نمره صفر حکومت در طریق گفتگو و عقلانیت
از جای معلم زندان نیست تا؛
جای دانش‌آموز زندان نیست
و
کودکان را نکشید!!!
روز جهانی کودک فرصتی است برای آگاهی‌بخشی به همه کسانی که در سراسر جهان در راستای صلح می‌کوشند و نیز کسانی که خشونت را در قالب سوء استفاده، استثمار و تبعیض تجربه کرده و می‌کنند.
بیانیه حقوق کودک در بیستم نوامبر ۱۹۵۹، و پیمان‌نامه حقوق کودک در ۲۰ نوامبر ۱۹۸۹ در سازمان ملل متحد به تصویب رسید. چرا که کودکان بدلیل ماهیت کودکی، همیشه در معرض آسیبهای بیشتری قرار دارند.
کودکان در بعضی از کشورها برخلاف قوانین محدود کننده به عنوان کارگر در محیط‌های به‌شدت نامناسب و غیربهداشتی به کار گرفته می‌شوند؛ به خصوص در خاورمیانه در سازمان‌های نظامی و شبه نظامی و در برخی موارد برای سرکوب و یا حتی اقدامات تروریستی تحت آموزش و در واقع مورد سوء‌استفاده قرار می‌گیرند.
در نتیجه فقر و شکاف طبقاتی عمیق، جنگ و تبعیض‌های ناروای دینی، مذهبی، قومی و نژادی، جان می‌بازند یا معلول و آواره می‌شوند.
در کشور ما نیز متاسفانه کودکان در معرض انواع آسیب‌ها در زمینه‌های مختلف قرار دارند. در آموزش از سنین خردسالی تحت القائات ایدئولوژیک و محدودیت های تنگ‌نظرانه، قرار می‌گیرند؛ به دلیل گسترش فقر و بی عدالتی برخی از آنها مجبور به ترک تحصیل و ورود به بازار کار رسمی و غیررسمی (زیرزمینی) شده به‌شدت استثمار می‌شوند؛ به دلیل تبعیض‌های ناروای مذهبیِ اعلام شده و نشده یا از حق تحصیل محروم می‌مانند یا در اثر محرومیت به‌ویژه در مناطق مرزی و حاشیه‌ای از کمترین امکانات تغذیه مناسب، تحصیل، بازی، شادی و رشد استعدادهای طبیعی خود برخوردار نمی‌شوند؛ و حتی از داشتن هویت و شناسنامه محرومند! که در نتیجه وارد چرخه‌ی پایان ناپذیر فقر، بیسوادی، استثمار، خشونت، فساد و بزهکاری می‌شوند.
در اعتراض‌های اجتماعی سال‌های اخیر ما بارها شاهد خشونت عریان حاکمیت نسبت به کودکان بوده‌ایم. متاسفانه در آبان ماه ۹۸ تعداد کودکان کشته شده و بازداشتی کم نبود و در اعتراضات آب خوزستان و اصفهان هم خشونت مستقیم و غیرمستقیم بر بچه‌های خردسال و نوجوان تحمیل شد.
دراعتراضات ماه‌های اخیر نیز، باز هم شاهد وقایع تأسفبار ناشی از سرکوب خشن و بی‌منطق حاکمان نالایق، شاهد حمله به دانش‌آموزان، پادگانی کردن مدارس، بازداشت، ضرب و شتم شدید، اخراج از مدرسه، ایجاد رعب و وحشت از طریق حمله به مدارس و در نهایت ناباوری، شاهد قتل بیش از پنجاه دانش‌آموز بوده‌ایم.
دریغا که گویی آنها که زبانشان تفنگ است هیچ نمی‌دانند که ابزار کار در مدرسه کتاب و قلم است و گفتگو.
و نمی خواهند بشنوند و ببینند و بفهمند! بر کودکان سرزمینشان چه ها که نمی رود…
کانون صنفی معلمان ایران به مناسب روز جهانی کودک، شدیدترین اعتراضات خود را در موارد زیر اعلام می‌نماید.
ما معترضیم نسبت به:
-کشتن بیش از ۵۰ کودک/دانش‌آموز.
– بازداشت کودک/دانش‌آموزان و انتقال آنان به بازداشتگاه‌های نامشخص و نامناسب.
– عادی سازی بازداشت کودکان و ارجاع آنان به کانون اصلاح و تربیت بجای مدرسه! آن هم با تایید و حمایت وزیر نالایق آموزش و پرورش!
– ارجاع کودکان و نوجوانان به مراکز روانپزشکی، تنها بدلیل ابراز نظر.
– استفاده از کودکان به عنوان ابزاری برای سرکوب های خیابانی.
– حمله به مدارس و ضرب و شتم دانش‌آموزان؛ توهین و تحقیر آنان.
– تحت فشار گذاشتن خود و خانواده‌شان و ایجاد محیط ناامن در مدارس.
– تحت فشار گذاشتن مدیران و معاونان مدارس برای معرفی و در اختیار گذاشتن دانش‌آموزان معترض یا منسوب به معترض بودن.
– استفاده از برخی مدارس به عنوان پایگاه نیروهای نظامی و شبه‌نظامی.
– زیرپا گذاشتن حقوق اولیه آنها از طریق اجبار در نوع پوشش.
– القاء روحیه دگرسازی، ستیزه‌جویی و دشمنی با هر آن‌چه که خارج از دایره تنگ‌نظرانه القائات ایدئولوژیک حکومتی قرار گیرد.
– و معترضیم به شکاف عمیق طبقاتی در آموزش، ناشی از سیاست‌گذاری‌های کلان اقتصادیِ غلط و ضد مردمی که خود بیانگر خشونتی ساختاری در شدیدترین شکل آن است.
نیز کانون صنفی معلمان ایران، در راستای وظیفه صنفی اجتماعی خویش، همچون سال‌های گذشته برای آموزش و پرورشی راستین، صلح‌آمیز و به دور از هرگونه نفرت‌پراکنی و مرگ‌گویی و برای بازیابی حقوق اولیه کودکان/دانش‌آموزان و برای داشتن وزارتخانه‌ای با رؤسا و وزیرانی باسواد، مدبر و دلسوز تلاش خواهد کرد.
در پایان اعلام می‌نماییم چنانچه مراجع بی‌طرف داخلی سریعا به اینگونه برخوردهای غیرقانونی نسبت به کودکان این سرزمین رسیدگی نکرده و به آن خاتمه ندهند حق شکایت به مراجع بین‌المللی برای ما محفوظ است.
کانون صنفی معلمان ایران
آبان ماه ۱۴۰۱
