م.م.الف. – بعد از گذشت بیش از ۸۰ روز از جنبش انقلابی مردم ایران می‌توان ادعا کرد حکومتی به نام جمهوری اسلامی به ضعیف‌ترین وضعیت خود در ۴۳ سال گذشته رسیده و برخلاف ادعاهای پوشالی آن شواهد بسیاری وجود دارند که سقوط نظام به اصطلاح قدرتمندشان محتمل‌تر از همیشه است. پیام‌هایی که از سران و شخصیت‌های مختلف سیاسی و اجتماعی دیگر کشورها به صورت روزانه مشاهده می‌گردد نشان از تغییر سیاست‌های آنها در قبال رژیم اسلامی است و حتی این روز ها شریک نازنین‌شان دولت چین کمونیست هم از آنها قطع امید کرده است.
در این بین آخرین قطعه پازل این جنبش، تعیین رهبری دوران گذار جهت تبادل نظر با سران کشورها و مدیریت کلان جنبش جهت تشکیل دولت موقت دوران گذار و نهایتا سقوط مراکز مهم سیاسی و تصرف مراکز نظامی است. امری که این روزها رهبران میدانی به آن اعتراف کرده و در شبکه‌های اجتماعی مرتب خواستار تشکیل ائتلاف و یا شورای رهبری از سیاسیون خارج از کشورند.
اما در اینجا سخنم با رهبران میدانی است. آیا می‌خواهیم اینبار هم مثل سال ۵۷ برایمان رهبر انتخاب کنند؟! آیا منتظر گوادالوپ دو هستیم که باز هم فرصت یک رنسانس واقعی و ایجاد تشکیل یک دولت دموکراتیک از دست برود؟! آیا باید منتظر هک یک خبرگزاری و یا لو رفتن یک فایل صوتی باشیم که در آن نام رهبر لو رفته باشد؟! آیا منتظریم از آنسوی مرزها و توسط یک تلویزیون ماهواره‌ای برایمان رهبرسازی کنند؟!
چرا اینبار رهبر انقلاب را خودمان انتخاب نکنیم؟ طی ۴۳ سال گذشته هربار که نام یا نام‌هایی در داخل یا خارج از ایران بر سر زبان‌ها می‌افتاد دستگاه پروپاگاندای رژیم در داخل و خارج از کشور سریعا سعی در تخریب می‌نمود ولی اینبار قدرت دست خودمان است. با توجه به پیشرفت شبکه‌های اجتماعی و انعکاس سریع اخبار و اطلاعات می‌توانیم خودمان رهبر انقلابمان را در کوچه پس‌کوچه‌های شهر صدا بزنیم و بر دیوارهای شهر ترسیم کنیم همانگونه که نام مهسا امینی را جهانی کردیم و هر زمان اراده نمودیم نام‌های مبارزان داخلی را همچون قهرمانان بر سر زبان‌های شحصیت‌های سیاسی و اجتماعی دنیا آوردیم.
انگار که نوعی رودربایستی در بردن نام رهبر داریم و این ترسی است که رژیم آخوندی سال‌های سال در دل ما نهاده. بیایید یکبار برای همیشه این تابو را بشکنیم و نام رهبر یا رهبرانمان را بر زبان بیاوریم. فراموش نکنیم که این رهبر فقط رهبر دوران گذار است و شرط ما تشکیل مجلس موسسان و تعیین نوع حکومت از مسیر تصمیمات آن مجلس و با انتخاب مردم است.
فرصت محدود است. همانطور که رژیم خسته و درمانده شده، مردم هم هزینه‌های زیادی داده‌اند و بیم خستگی مردم و مبارزان می‌رود. بیم آن می‌رود که برایمان رهبرسازی کنند و نتیجه ۴۳ سال مبارزه هدر برود.
از لیدرهای میدانی و جوانان محلات عاجزانه درخواست می‌کنم نام آنکه را «رهبر» خود می‌دانید و به وی اعتماد دارید، صدا بزنید و منتظر نباشید که کسی خود را رهبر بنامد و یا به انتظار ائتلاف و یا شورای رهبری نباشید. نام هرکس را که صلاح می‌دانید فریاد بزنید و مطمئن باشید که رهبر انتخابی شما نمی‌تواند خارج از خواست این ملت عمل کند. قدرت او در خواست و اراده شماست.
