از دانشجو فقط نام آن نصیب‌مان شده…
روش همیشگی این حکومت در برابر فریاد آزادی آزادیخواهان در سراسر میهن عزیزمان چیزی جز سرکوب و ارعاب نبوده و دانشگاه سوره از این قاعده مستثنی نیست؛ تا جایی که شاید بتوان گفت یکی از بهترین الگوها برای دیگر دانشگاه‌ها در این عرصه است.
هرگاه گمان می‌کردیم روش دیگری برای سرکوب وجود ندارد متولیان امر ما را شگفت‌زده می‌کردند و از دو هفته پیش ما شاهد این بودیم که پیامک‌هایی با مضمون دعوت اجباری به کارگاه‌های گفتگوی فرهنگی برای برخی از دانشجویان ارسال می‌شد و پس از آن با تماس‌های تلفنی مجددا به دانشجویان یادآوری شده و به آنها گوشزد شده که حضور نیافتن در این کارگاه‌های اجباری عواقب بدی از جمله اخلال در روند آموزشی دانشجویان برای آنها دارد.
البته که این اقدام معاونت آموزشی برای دانشجویان عجیب نیست و حراست دانشگاه نیز از همین روش (تماس تلفنی) برای ارعاب بین دانشجویان و پرونده‌سازی جهت سرکوب حداکثری دانشجویان استفاده کرده. اگر این اقدامات فراقانونی که باعث توهین به شأن و حقوق اولیه دانشجو هست، همراه با سکوت ما باشد؛ قطعا این آخرین اقدام نیست و مسئولین با گستاخی تمام دست به اقداماتی فراتر از اینها نیز می‌زنند تا جایی که دیگر اجازه نفس کشیدن دانشجویان هم، دست مسئولان دانشگاه باشد.
می‌دانیم که نظارتی بر رفتار مسئولین دانشگاه در ایران نیست که اگر بود بودجه دانشگاه غیردولتی که محل تامین آن جیب دانشجویان است در راستای بهبود کیفیت آموزش خرج می‌شد و نه خرج دیوارکشی و تفکیک جنسیتی در سلف دانشگاه ولی با این حال خواهان تجدید نظر درباره رفتارهای متعدد توهین‌آمیز مسئولین دانشگاه هستیم و هرگونه از این قبیل اقدامات را محکوم می‌کنیم.
ما، جمعی از دانشجویان دانشگاه سوره که همواره دست در دست هم همبستگی خود را به هر نحو ممکن با خیزش زن، زندگی، آزادی اعلام کرده‌ایم و تا پای جان پای آن ایستاده‌ایم، اکنون نیز مانند قبل پشت هم هستیم و نمی‌گذاریم به راحتی به حقوق دانشجویان تعرض کنید.
و روی کلام آخرمان با اساتیدی هست که برای حفظ موقعیت شغلی‌شان چشم‌شان را روی حقیقت و اتفاقاتی که اطراف‌شان می‌افتد نمی‌بندند و دغدغه آنها بجای پست و مقام، حفظ کرامت انسانی دانشجویان است؛ آیا زمان آن نرسیده که شما هم از حصاری که دورتان کشیده شده بیرون بیایید و آزادانه افکار خود را بیان کنید؟
شنبه ۲۰ اسفند ۱۴۰۱
