زنان همواره نقشی بسیار مهم و اساسی در اعتلای فرهنگ جامعه و تحول آن داشته و در امور فردی یا جمعی، چه به صورت مستقل و یا همراه مردان، آفریننده ی تمدن و پدیدآورنده‌ی فرهنگ بوده‌اند و انکار چنین امری ناممکن است.
در زمانه‌ای که پس از قرن‌ها تلاش و کوشش منادیان راه عدالت و آزادی، اندیشه‌ای با نام «حقوق بشر» پدیدار گشته و بیش از نیم قرن از تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاقین مرتبط می‌گذرد متاسفانه در کشور شکوهمند، فرهنگ‌ساز و تمدن‌آفرین ایران، شاهد حوادث تلخی هستیم که وجدان بشریت را آزار می‌دهد. اقدامات ضد انسانی و جنایتکارانه افرادی در نهان و آشکار در تهاجم به دختران و زنان در مدارس و مراکز آموزشی و مانند آن که منجر به مسمومیت شمار فراوانی از دانش آموزان شده است هم از حیث پراکندگی و گستره هولناک آن و هم از حیث شمار مصدومین، واقعا دردناک و در خور تأمل جدی است و ما را به بررسی، مطالعه و بازخوانی شرایط فرهنگی، اجتماعی و انسانی فرا می‌خواند.
این در حالیست که در قانون اساسی به مثابه میثاق مشترک بین دولت و ملت، به نقش و جایگاه بی‌بدیل زنان تأکید شده و از جمله در اصول۲۰ ، ۲۱ و ۳۰ قانون اساسی، تضمین حقوق زنان و فراهم کردن و پدیدار ساختن زمینه‌های رشد و تعالی آنها و همچنین رفع تبعیض‌های ناروا در حق تمام فرزندان این سرزمین به عنوان تکالیف اصلی دولت در قبال ملت یاد شده است. چنانکه لازمه اجرای اصل ۳۰ قانون اساسی نیز تأمین امنیت همه‌جانبه‌ی زنان و دختران این سرزمین در مدارس و مراکز علمی و آموزشی است. از این رو ما ضمن محکومیت شدید چنین حملاتی و تلقی آن به عنوان جنایت علیه بشریت مطابق بند ۲ ماده ۷ اساسنامه دیوان کیفری بین‌المللی و دیگر اسناد مرتبط اعلام می‌داریم:
۱. اشخاص و یا گروه‌هایی که دست به چنین اقدامات و حملات وحشیانه‌ای می‌زنند و عاملان و آمرین اصلی و دست‌های پیدا و پنهانی که با به کارگیری گازهای سمی و خطرناک از قبیل گاز n2 یا هر نوع ماده شیمیایی دیگر علیه دختران این سرزمین وارد عمل شده‌اند بایستی فورا شناسایی، معرفی و مورد محاکمه و دستگیری قرار گیرند.
۲- اهتمام و توجه به حقوق اساسی بشر همچون حق حیات، حق آزادی و امنیت و حق تحصیل و ترویج آن، ضرورتی انکارناپذیر است که بر هر جنبه‌ی دیگری از زندگی تقدم و اولویت دارد و لازمه شکوفایی حقوق بشر در وهله اول، تضمین امنیت افراد انسانی از سوی حاکمیت است و تدارک و تهیه‌ی مقدمات واجب، استلزامات و شرایط این امر نیز از وظایف دولت است لذا هرگونه تعلل احتمالی دولت در این زمینه شرم‌آور و تاسفبار است.
۳- حملات سازمانیافته و مداوم علیه دانش‌آموزان در مدارس دخترانه در طول بالغ بر ۳ ماه گذشته، مفید معنای ناکامی و یا ناتوانی دولت در انجام وظیفه خطیر حفظ امنیت است لذا از دولت و قوای حاکم انتظار می‌رود در راستای پاسداشت اصول بنیادین قانون اساسی، به انجام وظیفه ذاتی خود در حفظ و تأمین امنیت دختران و پسران دانش‌آموز و سایر اقشار بطور کامل اهتمام ورزد.
۴- اطلاع‌رسانی دقیق و لزوم برقراری جریان آزاد اطلاعات در زمره حقوق بنیادین مردم است که نه تنها در اسناد جهانی حقوق بشر بلکه در قانون دسترسی و انتشار آزاد اطلاعات مصوب مجلس شورای اسلامی نیز بر این حق تصریح شده است لذا انتشار اطلاعات درست و دقیق مربوط به این وقایع هولناک و اقدامات صورت گرفته تا کنون، باید در اختیار مردم قرار گیرد.
۵- با توجه به مسئولیت‌های متعدد دولت در زمینه تأمین امنیت و جبران خسارت به عنوان مسئولیت مدنی که مبتنی بر اصول مترقی حقوقی است معتقدیم دولت بر اساس مبانی قانونی از جمله قانون مسئولیت مدنی و قانون آیین دادرسی کیفری، باید زیان مادی و معنوی وارد شده به افراد زیان دیده را بی کم و کاست و بطور فوری جبران کند.
۶- در پایان ما به عنوان جمعی از وکلای دادگستری که دفاع و پاسداری از حقوق مردم را رسالت و وظیفه‌ی اصلی خود می‌انگاریم، آمادگی خود را برای پذیرش وکالت افتخاری و تبرعی و دفاع از حقوق آسیب دیدگان به هر نحو، اعلام می‌داریم و لازم به یادآوری است که متضررین اصلی این وقایع به ویژه از جنبه معنوی و روانی تمام ملت ایران هستند لیکن بطور خاص آماده‌ی دفاع از خانواده‌هایی که فرزندانشان دچار آسیب و مصدومیت شده‌اند، هستیم.
جمعی از وکلای دادگستری استان کرمانشاه
اسفندماه ۱۴۰۱
اسامی امضا کنندگان: شهاب تجری، مصطفی احمدیان، سهیلا درویشی اکرمی، بهروز رستمی، سیدمحمد اکبری، جلال اسماعیلی، مریم انصاری پور، مهدی سلطانی، حامد آقایی، بصیر محمدنیا، غلامرضا جمور، مسعود زنگنه، رضا نادری، حامد بهرام آبادی، امید ویسی، شهین محمدی، سمیرا کاظمی، امیرحسین مرادوند، محمدرضا پشمی، یزدان گلمحمدی، حامد دارابی، مریم فلاحی، آرش رجبی، اردشیر محمدی، آرش حسینی، محمد مهدی رضایی، فرشاد طاهری، حامد اریس، میثم رضایی، فرزاد کرمی، حسن رنجبر، پریا ملکی، سعیده طاهری، سارا صفری، فرزانه رشیدی، ناصر یارمحمدی و پاکزاد محمودی
