احمد رأفت و ناتاشا فیلیپس – کارزار بین‌المللی«داستان ما یکیست» که توسط جامعه جهانی بهائی به مناسبت چهلمین سالگرد اعدام ده زن بهائی در ۲۸ خرداد ۱۳۶۲ در میدان چوگان شیراز، به راه افتاده، طی مراسمی که در لندن برگزار شد، بطور رسمی آغاز به کار کرد.
در این مراسم که توسط پدیده ثابتی سخنگوی جامعه بهائی بریتانیا و سیمین فهندژ سخنگوی جامعه بهائی در کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد در ژنو اداره می‌شد، شخصیت‌های ایرانی و بین‌المللی رشته سخن را به دست گرفتند و برخی از کارهائی که هنرمندان ایرانی و خارجی در رابطه با این کارزار ساخته‌اند نیز در این مراسم ارائه شد.
از جمله سخنرانان بریتانیائی این نشست می‌توان به فیونا بروس نماینده ویژه نخست وزیر بریتانیا برای آزادی مذاهب، جیم شانون قانونگزار حزب DUP از ایرلند شمالی و دیزی کوپر از رهبران حزب لیبرال دمکرات اشاره کرد. دیزی کوپر در صحبت‌هایش به طرحی که حزب لیبرال دمکرات به دولت بریتانیا برای تسریع اسکان زنان و اعضای جامعه دگرباشانی که مجبور به ترک جمهوری اسلامی می‌شوند اشاره کرد و افزود که همزمان از شهرداری منطقه وست‌مینستر لندن خواسته‌اند تا نام خیابانی را که ساختمان سفارت جمهوری اسلامی در آن قرار دارد به مهسا امینی تغییر دهند.
جاوید رحمان گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد جهت بررسی وضعیت حقوق بشر در جمهوری اسلامی، یکی دیگر از سخنرانان این مراسم بود. جاوید رحمان از آپارتاید جنسی در ایران صحبت کرد که بیش از چهار دهه پیش آغاز شده است. وی افزود جامعه بین‌المللی باید این واقعیت انکارناپذیر را که مصداق یک جنایت با ابعاد بین‌المللی است بپذیرد. این استاد دانشگاه در ادامه افزود تا کسانی که در این جنایت و در نقض سیستماتیک و سازماندهی شده حقوق بشر در ایران نقش دارند مسئول شناخته نشوند و خود را پشت مصونیت‌های بین‌المللی پنهان کنند، نمی‌توان از عدالت صحبت کرد.
نسیم پاپیانی که به نمایندگی از سازمان عفو بین‌الملل در این نشست صحبت می‌کرد، به لزوم مسئول شناختن مقامات جمهوری اسلامی نه تنها در رابطه با کشتار و سرکوب بهائیان، بلکه نقض سازمانیافته کلیه حقوق انسانی مردم ایران اشاره کرد و گفت «این زخم تا زمانی که ناقضان حقوق بشر از مصونیت برخوردار باشند التیام نخواهد یافت.»
نگین شیرآقائی روزنامه‌نگار سابق بی‌بی‌سی فارسی و نازنین انصاری مدیر مسئول کیهان لندن و کیهان لایف از دیگر سخنرانان مراسم رونمائی از کارزار «داستان ما یکیست» بودند.
نارنین انصاری که صحبت‌هایش را با قرائت ترجمه انگلیسی «برای» شروین حاجی‌پور پایان داد، به اعدام‌ها در جمهوری اسلامی از بدو تأسیس این نظام اشاره کرد و یادآوری نمود که در ۱۳ ماه اول تشکیل جمهوری اسلامی دست‌کم ۴۳۸ نفر اعدام شدند. اعدام‌هائی که تا امروز بدون وقفه ادامه پیدا کرده است. مدیر مسئول کیهان لندن در ادامه گفت که از سال ۲۰۱۰ میلادی تا امروز ۷۳۳۴ دیگر اعدام شدند و در این روند رو به افزایش از ابتدای سال جدید میلادی ۳۴۰ حکم اعدام دیگر به اجرا گذاشته شده است. نارنین انصاری به دادگاه‌های انقلاب که با وجود ۴۴ سالی که از تشکیل جمهوری اسلامی می‌گذرد هنوز فعال هستند و صدور احکام اعدام برای مخالفان نظام با اتهامات قرون وسطایی چون «محاربه» و «افساد‌فی‌الارض» نیز اشاره کرد.
روز ٢٨ خرداد به توفان توییتری #داستان_ما_یکیست بپیوندید: سالگرد اعدام ده زن بهائی در شیراز
[تریبون آزاد]
– جامعه جهانی بهایی: «#داستان_ما_یکیست یک کمپین یک ساله است که در روز ۲۸ خرداد با یک توفان توییتری (ساعت ۹ تا ۱۱ شب به وقت تهران) اوج می‌گیرد. این کمپین در طول سال با انتشار… pic.twitter.com/XflaGG5M8c
— KayhanLondon کیهان لندن (@KayhanLondon) June 17, 2023
سخنران دیگر، سیمین فهندژ گفت برخلاف تصور جمهوری اسلامی که با اعدام می‌تواند باورها را از بین ببرد و سکوت را جانشین کند، ما امروز اینجا هستیم و آن صداها نه تنها خاموش نشدند، بلکه رساتر هم شده‌اند.
پیام اخوان حقوقدان بین‌المللی و عضو دائمی دادگاه داوری در لاهه گفت «۴۰ سال پیش آنها را کشتند، ولی ما امروز اینجا هستیم چون قربانی شدن آنها الهام‌بخش هزاران نفر دیگر شد که امروز با صدائی رساتر خواهان عدالت هستند.»
امید جلیلی پیرو دیانت بهائی و کمدین ایرانی- بریتانیائی نیز از دیگر سخنرانان بود. البته در این مراسم برخی از ترانه‌هائی که برای این کارزار ساخته شده‌اند نیز اجرا شدند. همزمان با آغاز کارزار «داستان ما یکیست» که یک سال ادامه پیدا خواهد کرد، از هنرمندان ایرانی و خارجی در زمینه های مختلف، از موسیقی تا نقاشی و از مجسمه‌سازی تا ادبیات خواسته شده که آثاری را به همین مناسبت خلق کنند و تا کنون بسیاری در این زمینه همکاری کرده‌اند.
پدیده ثابتی سخنگوی جامعه بهائی در بریتانیا در اشاره به کارزار «داستن ما یکیست» به کیهان لندن می‌گوید «جامعه بهائی همیشه بخشی از جامعه ایرانی بوده و در حدی که اجازه و امکان داشته در سطوح مختلف نقش فعالی را ایفا کرده است.» او می‌افزاید «ما در گفتگوهای داخلی جامعه بهائی و در تماس‌هائی با دیگر اجزای جامعه ایرانی و با توجه به آنچه امروز در داخل کشور شاهد آن هستیم به این نتیجه رسیدیم که شجاعت امروز زنان و مردان در ایران بی‌رابطه با این ده زن بهائی که ۴۰ سال پیش اعدام شدند نیست. داستان ما یکیست و داستانی است که سرنوشت همه ما را به یکدیگر گره زده است.»
۲۸ خرداد ۱۳۸۲ در میدان چوگان شیراز، به دستور حاکم شرع وقت ده زنان بهائی که سن آنها بین ۱۷ تا ۵۷ سال بود، یکی پس از دیگری، پس از ۶ ماه شکنجه، اعدام شدند. دو روز قبل از آن ۶ مرد بهائی در همان محل اعدام شده بودند. خانواده‌های آنها هرگز ندانستند که پیکر عزیزان‌شان در کجا دفن شده است. احتمالا آنها را در گورهای بی نام و نشانی در گورستان بهائیان شیراز دفن کردند. آرامستانی که در بهار ۱۳۹۳ تخریب شد و بر ویرانه‌های آن بعدها یک مجتمع فرهنگی- ورزشی ساختند.
مونا محمودنژاد (۲۷ ساله)، رویا اشراقی (۲۳ ساله) و مادرش عزت جانمی (۵۷ ساله)، سیمین صابری (۲۴ ساله)، شهین دالوند (۲۷ ساله)، اختر ثابت (۲۵ ساله) زرین مقیمی ابانه (۲۹ ساله) طاهره ارجمند (۳۰ ساله) و نصرت غفرانی (۴۶ ساله) ده زن بهائی هستند که چهل سال پیش در برابر چشم همدیگر به چوبه دار سپرده شدند.
