فیروزه نبوی – مینو امامی هنرمند ایرانی‌تبار در ١١ نوامبر تعدادی از نقاشی‌های اولیه خود را با سوزاندن در محوطه دانشگاه هارتفورد از بین برد.
این هنرمند در ارتباط با فداکاری مبارزان حقوق زنان در ایران تصمیم گرفت آثار اولیه «ضدجنگ» خود را بسوزاند و ٢٢ نقاشی خود را به شعله‌هاى آتش سپرد. از جمله کارهای اولیه وی که مربوط به اوایل سال ١٩٩٧ بوند و رادیو پابلیک کانتیکت آنها را «آثار هنرى جسورانه و تقریبا غیرقابل تصور» توصیف کرده است.
مینو امامی ماه گذشته در یک مصاحبه رادیویی گفت: «خیلی تاسف‌آور است که مردم بهای بازی‌های ژئوپلیتیک متعددی را می‌پردازند و فرقی نمی‌کند کدام طرف بازنده مى‌شود چرا که درواقع همه ما می‌بازیم.»
در ابراز همبستگی با مبارزان حقوق بشر در ایران، امامی به همراه گالرى Uhart’s Silpe از عموم مردم دعوت کرد تا در دوختن نقاشی‌های اولیه او برای ساختن یک لحاف بزرگ که در نهایت در مرکز «هری جک» در «روز جانبازان» به آتش کشیده شد، کمک کنند.
مینو امامی به این رادیو گفت: «مى دانید، من عاشق نقاشی‌هایم هستم، منظورم را اشتباه نگیرید. اما در مقایسه با جانبازی معترضان و خانواده‌های آنان و آنچه از دست می‌دهند، این چیزی نیست.»
به آتش کشیدن آثار هنری او از نظر امامی برگرفته از «آیینی است که ریشه در سوگواری دارد».
وى گفت: «در اعماق قلبم ماتم گرفته‌ام. من سوگوار همه جوانان ایرانی هستم که در طول ۴۵ سال گذشته و به ویژه در یک سال اخیر آسیب دیده‌اند و همچنین برای همه خانواده‌ها، از پیر تا جوان که در سال پیش در سراسر جهان در جنگ و خشونت آسیب دیده‌اند.»
کری کوشمن مدیر گالری Joseloff در UHart که در حال حاضر نمایشگاهی از آثار امامی را به نمایش می‌گذارد، گفته بود: «امامی با این کار هویت هنری خود را نثار می‌کند.»
در این نمایشگاه با عنوان «مینو امامی: زیر حجاب من» در گالری Joseloff دانشگاه‌هارتفورد در ایالت کانتیکت آمریکا تا ١۶ دسامبر ٢٠٢٣ آثاری از این هنرمند به نمایش گذاشته می‌شود. نقاشی‌ها و طراحی‌های اولیه این هنرمند به صورت چاپ، عکاسی، مجموعه‌های مجسمه‌سازی، ویدئو، و آثار جدید به نمایش در نیامده مربوط به جنبش حقوق زنان ایران در حال حاضر است.
دانشگاه هارتفورد می‌گوید: «این نمایشگاه اولین کارهاى این هنرمند را به عنوان یک نقاش خودآموخته در مجسمه‌‌سازى، عکاسی، چاپ، ویدئو و هنر چیدمان که آسیب‌های ناشی از جنگ و ظلم را با اشیایى از زیبایى و امید برجسته نموده، گرد آورده است.»
مینو امامی در سال ١٩۶٣ در ایران به دنیا آمد و در کرمانشاه در جریان انقلاب اسلامی بزرگ شد. او سپس با یک جانباز جنگ که پای خود را در جنگ از دست داده بود ازدواج کرد و شروع به آموزش نقاشی و طراحی نمود و بیشتر کارش را روی فاجعه‌ی پای از دست رفته همسرش و آسیب روانی ناشی از سن بلوغ در یک منطقه جنگی متمرکز کرد.
آثار امامی شامل مجسمه‌هایی از پروتز با مواد، رنگ‌ها و طرح‌های مختلف است که هر کدام داستان مجروحى در منطقه جنگی را روایت می‌کنند.
امامی هنرمندی چندرشته‌ای با فعالیت هنری بیش از ٢۵ سال، هنرمندی خودآموخته است که تحصیلات رسمی هنری خود را تا سال‌های هنری‌اش و پس از مهاجرت به ایالات متحده آغاز کرد. او مدرک لیسانس هنرهای زیبا را در سال ٢٠١٩ از دانشکده موزه هنرهای زیبا (SMFA) در دانشگاه Tuftz و مدرک کارشناسی ارشد خود را در هنرهای زیبا از دانشگاه Chapel Hill کارولیناى شمالی در سال ٢٠٢١ دریافت کرد.
این هنرمند برنده جایزه SMFA Biot در نقاشی در سال ٢٠١۶ و جایزه باغ مجسمه هانس توسط دانشگاه چپل هیل کارولینای شمالی در سال ٢٠٢٠ بود. برخی نمایشگاه‌های انفرادی وی عبارتند از «انتخاب دوم» (٢٠١٣) در گالری گلستان تهران، «مکالمه»، (٢٠١۴) در باغ هنرها و «مجموعه جنگ» (٢٠١۵) در مرکز مطالعات خاورمیانه، هر دو در دانشگاه‌هاروارد در کمبریج، «هاله جنگ» (٢٠١۶) در گالری‌هاربر دانشگاه ماساچوست در بوستون، «زیبای زخمی» (٢٠١٩) در گالری Kayafas بوستون و «اندرونی» (٢٠٢٢) در گالری آلکات دانشگاه کارولینای شمالی- چپل هیل.
*منبع: کیهان لایف
*ترجمه و تنظیم از کیهان لندن
