وقتى خورشید در بامداد هفتم اکتبر طلوع کرد، زن جوانی در کنار او در زیر صحنه جشنواره سوپرنوا مخفی شده بود، جایی که وى در حال رقصیدن با موسیقی الکترونیک بود هنگامى که شبه نظامیان حماس به سوى حاضران شروع به تیراندازی کردند.
سادون گفت: «او به زمین افتاد، گلوله‌ای به سرش خورد، بدن او را روی خود کشیدم و خونش را به خود مالیدم تا تصور کنند من هم مرده‌ام. من هرگز چهره او را فراموش نمی‌کنم. هر شب از خواب بیدار می‌شوم و از او عذرخواهی می‌کنم و می‌گویم “متاسفم”.»
ساعتى بعد زیرچشمى به بیرون نگریستم: «زنی زیبا را دیدم با چهره‌ای مانند فرشتگان که هشت یا ده نفر از ستیزه‌جویان او را کتک زدند و به وی تجاوز کردند. او فریاد می‌زد: “بس کنید! من به هر حال با این کاری که می‌کنید خواهم مرد؛ فقط مرا بکش!» وقتی آنها کارشان را تمام کردند، می‌خندیدند و آخرین نفر به سر او شلیک کرد.
پدر چهار فرزند افزود: «من مدام فکر می‌کردم که او می‌توانست یکی از دختران من باشد یا خواهرم که من برایش برای این جشنواره بلیت خریده بودم اما او در لحظه آخر نتوانست بیاید.»
وحشت اما به اینجا ختم نشد. او که در میان بوته‌ها پنهان شده بود، دو ستیزه‌جوى دیگر حماس را دید که یک زن جوان را در نزدیکی یک ماشین گرفته بودند و مقاومت می‌کرد و اجازه نمی‌داد برهنه‌اش کنند. آنها وى را روی زمین انداختند و یکی از تروریست‌ها بیلى برداشت و سرش را چنان قطع کرد که روی زمین غلتید.»
سادون مدیر یک کارخانه ریخته‌گری است و این رویدادهای فجیع را در یک منطقه پشتیبانی که در سیتریا، در جنوب شرقی تل آویو، برای بازماندگان جشنواره‌ی خونین برپا شده، برای «ساندی تایمز» روایت کرده است.
پلیس اسرائیل: خشونت جنسی و تجاوز در این حمله حماس برنامه‌ریزی شده بود
سه بار در هفته، بازماندگان از سراسر اسرائیل با والدینی که فرزندانشان در میان کشته‌شدگان هستند، در این محل گرد می‌آیند. عصر چهارشنبه نیز جمع شدند و مردم برایشان آبجو و سوپ سبزیجات آوردند. سپس بیرون رفتند تا دور آتش بنشینند و همزمان رونا کنعان، خواننده، گیتار می‌نواخت و می‌خواند.
روانشناسانی که برای این برنامه داوطلب شده‌اند از جمله بار یووال شانی، ۵٨ ساله، که تنها خواهرش، دبورا، و همسرش، شلومی ماتیاس، که هر دو نوازنده و از فعالان صلح بودند، در شهرک هولیت توسط ستیزه‌جویان تروریست که به اتاق امن آنها نفوذ کرده بودند کشته شدند. او با گریه گفت: «خواهرم هشت سال از من کوچکتر بود، اما انگار دوقلو بودیم. من خاطراتش را حفظ کرده و به شدت دلتنگش هستم.»
دبورا در آن روز مرگبار براى محافظت از پسر ١۶ ساله‌اش، روتم، خود را روى او انداخت و کشته شد. روتم که از ناحیه شکم مورد اصابت گلوله قرار گرفته بود توانست ٩ ساعت خود را پنهان کند زیرا ستیزه‌جویان بارها و بارها برمی‌گشتند. یووال شانی او را از طریق تلفن راهنمایی می‌کرد که چگونه عمل کند تا زنده بماند.
داستان یونی سادون فقط یکی از چندین روایت شاهدان تجاوز جنسی در هفتم اکتبر است که یووال شانی از بازماندگان جشنواره شنیده است. او می‌گوید که همه آنها «عمیقاً آسیب دیده‌اند.»
هشت هفته پس از حمله‌ای که در آن ١٢٠٠ کشته و ٢۴٠ تن به گروگان گرفته شدند، شواهد فزاینده‌ای از تجاوز جنسی گسترده در ٧ اکتبر وجود دارد. پلیس اسرائیل تحقیقات وسیع و بى‌سابقه‌اى را در مورد خشونت جنسی و جنایات علیه زنان آغاز کرده است.
شلی هاروش، فرمانده پلیس که تحقیقات را مدیریت می‌کند، می‌گوید: «اکنون واضح است که جرائم جنسی بخشی از برنامه‌ریزی آنها بوده و هدف‌شان ایجاد وحشت و تحقیر مردم بوده است.»
پلیس هزاران بیانیه، عکس و کلیپ ویدئویی جمع‌آوری کرده است. او می‌گوید: «به عنوان یک مادر، ذهن و روح وی نمی‌تواند آنرا تحمل کند. از جمله دخترانی که لگن خاصره آنان شکسته شده بود، از بس که مورد خشونت و تجاوز قرار گرفته بودند.»
اولین نشانه‌ها در روزی بود که حماس برخی از اعمال وحشتناک خود را برای ارعاب و تحقیر مردم به ویژه زنان به صورت زنده پخش کرد. فیلم‌ها نشان می‌دهد که آنها چند زن را لخت و عریان کرده‌اند. یکی از ویدئوها زن جوانی را با لکه‌های خون روی فاق لباس زیرش نشان می‌دهد.
دکتر کوچاو الکایام- لوی، کارشناس حقوق بین‌الملل که ریاست کمیسیون غیرنظامی جنایات حماس علیه زنان در هفتم اکتبر را بر عهده دارد، می‌گوید: «ما در ابتدا متوجه نشدیم. از بازماندگانی که به بیمارستان‌ها می‌رسیدند در مورد آزار جنسی سؤال نشد و یا بسته‌هاى آزمایشى تجاوز به عنف برای جمع‌آوری مدرک و مستندات در اختیارشان قرار نگرفت.»
با این حال، کسانی که وظیفه جمع کردن پیکر کشته‌شدگان را داشتند، گزارش دادند که بسیاری از دختران و زنان برهنه بودند و از ناحیه اندام تناسلی خونریزی داشتند.
حیم آوتمزگین، فرمانده یگان ویژه زکا، یک سازمان داوطلب مذهبی که بقایای کشته‌شدگان، از جمله خون آنها را جمع‌آوری می‌کند تا بتوان آنها را مطابق سُنت یهودیان دفن کرد، در مورد آنچه دیده‌اند تردیدی ندارد.
او گفت: «ما ١٠٠٠ پیکر بیجان را در ده روز از محل جشنواره و کیبوتس [شهرک] جمع‌آوری کردیم. هیچکس بیشتر از ما شاهد این صحنه‌ها نبود. واضح بود که آنها سعی داشتند تا آنجا که می‌توانند وحشت را گسترش دهند؛ با کشتن، زنده سوزاندن، تجاوز به عنف… به نظر می‌رسید که یکی از مأموریت‌‌های آنها تجاوز هرچه بیشتر بوده است.»
پدر ۶ فرزند که یکى از دخترانش ٢۴ سال دارد، برایش بسیار سخت است که در مورد آنچه دیده صحبت کند. او پیدا کردن جسد دو دختر را در یک مزرعه که هر دو به سرشان شلیک و پاهایشان از هم جدا شده، یکی با شلوارک پاره شده و گلوله در واژن و دیگری با شلوار جین پایین کشیده شده و کبودی روی پاهایش را توصیف نمود. خانواده و اطرافیان او همگی تحت سرپرستی روانی و درمان هستند.
پس از جمع‌آوری پیکرها، آنها به سردخانه اصلی پایگاه نظامی «شورا» منتقل شدند تا شناسایی و برای خاکسپاری آماده شوند. شاری ۶٠ ساله، مهندس ساختمان، ساکن اورشلیم، در میان داوطلبان یک تیم کاملاً زنانه برای تهیه پیکر زنانی بود که تروریست‌های حماس آنها را به قتل رساندند.
او که از صبح روز بعد به مدت دو هفته شب و روز در آنجا کار کرده است، صحنه‌های ترسناک غیرقابل تصوری را توصیف می‌کند: «اینجا یک ساختمان بزرگ است، اما به معنای واقعی کلمه کیسه‌های پر از بدن همه اتاق‌ها را پر کرده و راهروها را از کف تا سقف با این کیسه‌ها پوشانده شده بود و از تمامى آنها مایعاتی می‌چکید.»
او افزود: « باز کردن کیسه حامل این پیکرها بسیار ترسناک بود زیرا نمی‌دانستیم چه خواهیم دید. همه آنها زنان جوان بودند. بیشترشان با لباس‌های کم یا لباس‌های تکه‌تکه شده و بدن‌شان به ویژه دور لباس زیرشان خونی شده بود و برخی از آنها بطورى که گویى می‌خواستند آنها را مُثله کنند، بارها به صورت‌شان شلیک شده بود.»
وى ادامه داد: «چهره‌هاى آنان نشان از این داشت که در حال ترس و اضطراب جان باختند و اغلب هنگام مرگ انگشتان‌شان مشت شده بود. زنانی را دیدیم که لگن خاصره و پاهایشان از ناحیه فاق شکسته شده بود. به پستان‌هایشان گلوله خورده بود… شکی نیست که چه اتفاقی برای آنها افتاده است.»
تیم او باید براى تشخیص هویت کشته‌شدگان منتظر پزشکان، دندانپزشکان و متخصصان DNA مى‌شدند تا بتوانند به آرامی این پیکرها را در کفن‌های کتان سفید قرار دهند. او گفت: «ما فقط زنان عادی هستیم نه پزشک، هرگز انتظار نداشتیم چنین صحنه‌هاى وحشتناکى ببینیم.»
با این حال، چیزی که آنها را به گریه می‌انداخت، گاه به گاه درخشیدن رنگ‌ها بود: «برخی از بدن‌هایی که بیرون آورده‌ایم، ناخن‌های صورتی یا بنفش روشن داشتند، همه ما مکث می‌کردیم؛ در آن لحظه بسیاری از ما شکستیم.»
با انتشار گزارش‌های بیشتر و بیشتر، الکایام- لوی از عدم واکنش بین‌المللی از سوی نهادهایی مانند زنان سازمان ملل شوکه شده است. در روز هشتم، او گروهی از کارشناسان حقوق بین‌الملل و حقوق زنان، از جمله ١۶٠ استاد حقوق را گرد آورد و پیش‌نویس نامه‌هایی را برای آژانس‌های سازمان ملل تهیه کرد که همه این جنایات فجایع را به اشتراک می‌گذاشتند.
الکایام می‌گوید: «واکنش اولیه، سکوت بود. عجیب بود که اینهمه مستند، با اینهمه سکوت همراه باشد! یکی از ارزش‌ها و وظایف سازمان ملل این است که “زنان را باور کن” زیرا جنایات علیه زنان همیشه انکار می‌شود؛ اما آنها ما را باور نکردند- همان سازمان‌هایی که قصد حمایت از ما را داشتند، ما را ناامید کردند.»
این زنان یک کمیسیون غیرنظامی برای جمع‌آوری فیلم‌ها، عکس‌ها و اظهارات شاهدان، به عنوان آرشیو در پایگاه داده‌ها و همچنین با هدف افزایش آگاهی بین‌المللی ایجاد کرده‌اند.
الکایام- لوی می‌گوید: «داشته‌ها روشن می‌کند که حماس چه نیتى داشته است. آنها می‌خواستند ما را برای نسل‌های بعدی به وحشت بیندازند و به ابتدایی‌ترین شکل، ناامنی را به ما القاء کنند و به همین دلیل زنان را به این صورت، هدف قرار دادند.»
چرا جمعیت MeToo# در مورد تجاوز جنسی تروریست‌های حماس سکوت کرده است؟
الکایام- لوی افزوده: «من یک فمینیست هستم، در این زمینه آموزش مى‌دهم و برای حقوق زنان مبارزه می‌کنم، اما پس از ٧ اکتبر به شوهرم گفتم باید اسلحه داشته باشیم. اینکه من یک اسلحه بخواهم و آن را در خانه‌ام نگه‌دارم، برخلاف هر چیزی که به آن همیشه اعتقاد داشته و دارم، نشان می‌دهد که آنها با ما چه کرده‌اند.»
منابع نیروهای دفاعی اسرائیل (IDF) می‌گویند که ستیزه‌جویان حماس که در غزه اسیر شده‌اند، در بازجویی‌ها به آنها گفته‌اند؛ دستور داشته اند که زنان را «کثیف» یا «فاحشه» کنند. آنها همچنین عکس‌ها و فیلم‌هایى به ساندی تایمز نشان دادند که قبلاً دیده نشده بود و به هیچ وجه نمی‌توان آنها را منتشر کرد.
برخی به دلیل استفاده از تبلیغات توسط ارتش اسرائیل و این واقعیت که هیچ قربانی به مسئولان مراجعه نکرده، این ادعاها را زیر سوال برده‌اند. اما دکتر دوورا باومن، مدیر مرکز بت آمی برای قربانیان آزار جنسی در بیمارستان هداسا، یادآور مى‌شود: «معمولاً افرادی که مورد آزار جنسی قرار می‌گیرند، برای مدت طولانی آن را گزارش نمی‌کنند، زیرا صحبت کردن در مورد آن بسیار دشوار است و نگرانند که مورد قضاوت قرار بگیرند. ما شواهد زیاد دیگری نیز داریم. من بیش از ٢٠ سال در این زمینه کار کرده‌ام و هرگز چنین چیزهای وحشتناکی نشنیده‌ام.»
در عین حال، برخی از جان‌به‌دربردگان جشنواره بعدا جان خود را از دست داده‌اند و برخی دیگر در مراکز روانی تحت درمان هستند.
همچنین گفته می‌شود بیشتر زنانی که مورد تجاوز وحشیانه قرار گرفته‌اند یا کشته و یا به گروگان گرفته شده‌اند. گزارش‌ها حاکی از آن است که برخی از بازماندگان این جشنواره خودکشی کرده و ١٨ نفر آنها در مراکز روانی تحت درمان هستند.
در این میان این نگرانی وجود دارد که برخی بازماندگان به عنوان بردگان جنسی توسط فرماندهان حماس نگه داشته شوند. همانگونه که دولت اسلامی (داعش) با ایزدی‌ها در سال ٢٠١۴ رفتار کرد.
از سوی دیگر، در تناقضی انکارناپذیر و در جهانی که تجاوز به عنف به عنوان یک سلاح جنگی در همه جا، از اتیوپی تا اوکراین استفاده می‌شود، از این فجایع وحشتناک، به عنوان یک درگیری یاد می‌شود که در آن چنین اتفاقى نیفتاده است.
حماس تجاوز به زنان توسط ستیزه‌جویانش را رد می‌کند. یکی از مسئولان رسمى، بسم نعیم، به واشنگتن پست گفته که این گروه «هرگونه رابطه جنسی یا فعالیت خارج از ازدواج را کاملاً حرام می‌داند!» اسلام آن را ممنوع کرده است!
زنان فلسطینی می‌گویند که آنها نیز در زندان‌های اسرائیل مورد خشونت جنسی قرار گرفته‌اند، ادعایی که مقامات اسرائیلی آن را رد کرده‌اند.
دادگاه کیفری بین‌المللی اعلام کرده است که در مورد حملات هفتم اکتبر و وضعیت غزه که در آن حدود ١۵٠٠٠ تن کشته شده‌اند و درگیری‌هایى که از روز جمعه از سر گرفته شده، تحقیق خواهد کرد.
کریم خان، دادستان کل دادگاه کیفرى بین‌المللى، دو روز گذشته را در اسرائیل گذرانده و با بازماندگان و خانواده‌های گروگان‌ها در تل آویو دیدار کرده و از کرانه باختری رود اردن نیز بازدید نموده است. وى گفت: «ما بر اساس اطلاعاتی که در اختیار داریم و شواهد بالقوه در دسترس، جرائم را در حوزه قضایی خود بررسی خواهیم کرد. انتظار می‌رود این تحقیقات شامل خشونت جنسی نیز باشد.»
طی یک هفته گذشته، هیئتی از فمینیست‌های اسرائیلی و کارشناسان حقوق بشر در ژنو و نیویورک براى شنیده شدن این گزارش‌ها گرد آمده‌اند و روز دوشنبه در مقابل مقرّ سازمان ملل تظاهرات مى‌کنند و شریل سندبرگ، مدیرعامل سابق فیس‌‌بوک در آن سخنرانی خواهد کرد.
جمعه شب گذشته، سازمان ملل متحد سرانجام در محکومیت حملات هفتم اکتبر بیانیه‌ای صادر کرد. در این بیانیه آمده است: «ما از گزارش‌های بی‌شماری از جنایات جنسیتی و خشونت جنسی در طول این حملات نگران هستیم.»
پروفسور روت هالپرین- کاداری که ١٢ سال به عنوان عضو کمیته کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد رفع انواع تبعیض‌ها علیه زنان (Cedaw) فعالیت کرده است، گفت: «این بیانیه‌ای است که باید دو ماه پیش صادر می‌شد!»
او افزود: «این دیوانه‌کننده است. ما هر زمانی که اتفاقات وحشتناکی روی داده، برای خواهران خود تلاش کرده‌ایم از جمله در آنسوی اقیانوس در ارتباط با حق سقط جنین در آمریکا، یا به خاطر کشتار زنان در ایران، برای ربوده شدن ایزدی‌ها… اما حالا آنها رو برمی‌گردانند و من برای این رفتار پاسخ قانع‌کننده‌اى پیدا نمی‌کنم.»
آیلت رازین بت اور، مدیر سابق اداره اسرائیل برای ارتقای وضعیت زنان اما در این مورد پاسخی دارد. او می‌گوید: «به زنان اسرائیلی خیانت شده است. آنها همیشه می‌گویند MeToo [جنبش من هم] مگر اینکه یهودی باشید!»
*منبع: تایمز
*نویسنده: کریستینا لمب
*ترجمه و تنظیم از کیهان لندن
