نزدیک به سه دهه از فعالیت‌های کانون‌های صنفی معلمان می‌گذرد و در طی این سال‌ها بارها شاهد احضار، بازداشت، احکام سنگین زندان، انفصال از خدمت، تبعید و دیگر فشارها بر فعالین صنفی در سراسر کشور بوده‌ایم.
در سال ۱۴۰۰ که اوج جنبش معلمان بود و با برپایی تجمعات منجر به عادی‌سازی خیابان شدند نیروهای امنیتی تشدید سرکوب جنبش معلمان را در دستور کار خود قرار دادند؛ تا جایی که در سال ۱۴۰۲ ، ۱۲ نفر از فعالین صنفی با حکم اخراج مواجه شدند و ۲۶ نفر از فعالین حکم بازنشستگی اجباری دریافت کردند؛ معلمانی که در دفاع از حق معلمان و دانش‌آموزان تاوان دادند تا درس عبرتی باشند برای دیگران؛ اما غافل از اینکه جنبش معلمان قائم به فرد نبوده و ما همچنان تا رسیدن به خواسته‌های معلمان در کف خیابان هستیم.
در این دوره از وزارت دو ساله سیاه دوران وزارت رضا مراد صحرایی بیشترین آمار سرکوب معلمان را با همراهی هیئت‌های رسیدگی به تخلفات معلمان روبرو شدیم و حراستهای نواحی و ادارات کل بازوی سرکوب فعالین صنفی در دو سال اخیر بودند.
فعالان صنفی سال‌هاست که برای رسیدن به مطالبات خود و دانش‌آموزان هزینه می‌دهند.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران ضمن تقدیر و تشکر از فعالین صنفی بی‌ادعایی که در این راه بارها هزینه دادند و همچنان بر مواضع بر حق خود ایستادگی می‌کنند بار دیگر ضمن محکوم کردن احکام غیرعادلانه فعالین صنفی و تداوم این فشارها و اقدامات غیرقانونی، یادآور می‌شود احکام قرون وسطایی هرگز نمی‌تواند مسیر مطالبه‌‌گری قانونی فعالان صنفی را مسدود نماید.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران
فروردین ۱۴۰۳
