می‌دانستند دندان برای تبسم نیز هست، نه تنها برای دریدن…
ما از نسلی هستیم که نه در نیرنگ ۵۷ حضور داشتیم و نه در ۱۲ فروردین ۵۸ در سن رأی دادن بوده‌ایم. اما ان روزهای پر تلاطم را خوب بیاد داریم که چگونه قدرت‌طلبان که در پی قبضه‌کردن حکومت بودند در شهرهای بزرگ همچون تهران، مردم نا اگاه را فریفتند و بسوی صندوق رای به جمهوری اسلامی کشاندند.
بساط استبداد از همان جا گسترده شد و ملایان و پیروان آن‌ها سوار بر موج احساسات مردم، مطامع خود را پیش بردند و پس از آن نوبت آن بود که بحران بسازند و پایه‌های قدرت دیکتاتوری مذهبی را با ماشین کشتار و اعدام استحکام بخشیدند و مخالفان و دگر اندیشان را عنوان ضد انقلاب به جوخه‌های تیرباران و اعدام سپردند تا مدیریت وحشت و اختناق را در جامعه نهادینه کنند.
همگان خوب می‌دانیم که نام حکومت‌ها به تنهایی نشانگر و بیانگر نوع مدیریت حاکمیت نیست چرا که هم اکنون در قرن ۲۱ م نیز شاهدیم حکومت‌هایی با نام جمهوری دمکراتیک خلق یا چنین القاب دهان پر کنی در اندک کشورهایی همانند کره شمالی هست که دیکتاتوری مطلق است، یا جمهوری‌هایی که از پدر به پسر به ارث می‌رسند مانند دکتاتور سوریه توسط خاندان اسد جنایتکار و در مقابل کشورهایی بسیاری نیز به نام پادشاهی در اروپای امروزی از قبیل هلند، انگلیس، دانمارک واغلب کشورهای حوزه اسکاندیناوی که بطور کاملا دمکراتیک در آزادی و زیستن انسانی به این کشورهای دمکراتیک پناه برده‌اند. پس نام جمهوری اسلامی کافی نبود چرا که ما امروز براحتی کارنامه سیاه ۴۵ سال دیکتاتوری سیاه مذهبی، امنیتی، قضایی و حکمت نظامی را با گوشت و پوست و استخوان خویش لمس می‌کنیم.
نباید فریب نام حکومت‌ها را خورد، ما به چشم خود دیدیم که با ابزار قراردادن دین و قانون، خودکامگان قدرت‌طلب چه دست‌اندازی‌ها که به ثروت‌های ملی و تمامیت ارضی کشور کردند، با جنگ افروزی و حمایت از تروریسیم رانتخواری و اختلاس‌های چندمیلیارد دلاری و ایجاد فقر و فساد و شکاف طبقاتی در جامعه، کثافت سر تا پای حاکمیت را گرفته است و هر آنکه معترض چنین فسادهای حکومتی شد در خیابان‌ها به ضرب گلوله و در زندان‌ها با احکام ناعادلانه حکومتی به دار اویخته شدند و در مواردی بسیار توسط مزدوران حاکمیت حذف فیزیکی به انواع مختلف شدند.
.
رفتارهای فراقانونی حاکمان تهی مغز که اینک کشور را به آستانه انفجار رسانده همگی نشانگر بی‌لیاقتی و ناکارآمدی حکومت دیکتاتوریست که باید بر کنار شوند و در فرایندی دمکراتیک با انتخابات آزاد مردم بتوانند شایستگان را برای زمام امور برگزینند و مردم عهده‌دار اداره حکومت باشند.
من رضا سلمان‌زاده، پدر دادخواه و زندانی سیاسی
و زرتشت احمدی‌راغب، زندانی سیاسی، از همین زندان استبداد اعلام می‌کنیم که جمهوری اسلامی انتخاب ما نبوده و شگفت‌آور است که یکی از اتهامات ما که منجر به زندانی‌شدن و قتل فرزندان ایران شده «نه به جمهوری اسلامی» است.»
۱۱ فروردین ۱۴۰۳
رضا سلمان‌زاده
زرتشت احمدی‌راغب
