ما پرستاران و کادر درمان سال‌هاست شرایط اسفبار و پر از تبعیض و بیحقوقی کار را تجربه کرده‌ایم.
دستمزد و معیشت‌مان را به گرو گرفته‌اند و با هزار دسیسه تحت عنوان‌های مختلف به کارانه و تعرفه تقسیم کرده‌اند و دست آخر هم نه تنها هیچ بهبودی در وضعیت شغلی ما ایجاد نشد بلکه هر روز شرایط برای‌مان هولناک‌تر می‌شود.
با نابودی شرایط استاندارد شغلی پرستاران و کادر درمان در واقع به سلامت و بهداشت کل جامعه حمله کرده‌اند و زیر ساخت‌های بهداشتی درمانی همه مردم را به فنا داده‌اند.
در حاکمیتی که پرستاران برای ایجاد تشکل مستقل خود با سدهای امنیتی مواجه می‌شوند، صندوق انتخابات و رأی دادن بی معناست.
جالب توجه اینجاست که «خانه پرستار»، این تشکل حکومتی پرستاران، تلاش بسیار می‌کند که پرستاران و کادر بهداشت و درمان را به پای بازی انتصابات حکومتی بکشانند، و این بی‌ربطی آن را به ما پرستاران به روشنی نشان می‌دهد.
ما پرستاران که بارها صدای اعتراض‌مان را در کف خیابان فریاد زده‌ایم، به خوبی می‌دانیم: سرنوشت ما و ذره‌ای بهبودی شرایط معیشت‌مان از صندوق رأی بیرون نخواهد آمد و در این بازی انتصابات شرکت نمی‌کنیم.
شورای هماهنگی اعتراضات پرستاران
هفتم تیرماه ۱۴۰۳
