بر اساس اطلاعات رسیده به کانال شورای هماهنگی، طی سال‌های اخیر، برخی از مدیران و مسئولان کلیدی وزارت آموزش و پرورش به دلایل مختلف بطور مداوم نقش مهمی در تغییرات ساختاری و سرکوب نیروهای آموزشی کشور ایفا کرده‌اند. این گزارش به بررسی چند نفر از این افراد و اقدامات آنها پرداخته و دلایل و پیامدهای احتمالی ارتقای آنان به مناصب بالاتر را تحلیل می‌کند.
رضا روستایی – مدیر حراست دو اداره کل مهم در تهران و شهرستان‌های استان تهران
رضا روستایی که طی سال‌های ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۳ مسئولیت مدیریت حراست دو اداره کل مهم در تهران و شهرستان‌های استان تهران را بر عهده داشته، به عنوان یکی از چهره‌های اصلی فشار و سرکوب معلمان و مدیران مدارس شناخته می‌شود. وی با استفاده از قدرت خود در تشکیل پرونده‌های حراستی برای معلمان، نقش پررنگی در اخراج، بازنشستگی اجباری و تحت فشار قرار دادن آنها داشته است، به ویژه در وقایع سال ۱۴۰۱ که اعتراضات گسترده‌ای در میان جامعه فرهنگی رخ داد.
این در حالی است که گفته می‌شود وزارت آموزش و پرورش در حال بررسی ارتقای روستایی به یک پست بالاتر در ستاد این وزارتخانه است. سوالی که مطرح می‌شود این است که چرا فردی که متهم به اعمال فشارهای ناحق و بی‌عدالتی علیه معلمان است، اکنون در مسیر ارتقا قرار گرفته است؟ آیا وزیر آموزش و پرورش به سابقه و اقدامات او در این مدت توجهی داشته است؟
مجتبی هاشمی – مدیرکل ارزیابی عملکرد وزارت آموزش و پرورش
مجتبی هاشمی، که در سال‌های ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۲ مسئول ارزیابی عملکرد وزارت آموزش و پرورش بوده، نقش اساسی در تغییرات گسترده در مدیریت مدارس کشور داشته است. هاشمی در حذف و جایگزینی بیش از ۲۰ هزار مدیر مدارس، نقش اساسی داشته است.
علاوه بر این، گفته می‌شود که او در جریان اعتراضات “زن، زندگی، آزادی” در کردستان حضوری مستقیم داشته و شخصاً در سرکوب معلمان معترض نقش ایفا کرده است. اسناد ماموریت وی در این زمینه وجود دارد که نشان‌دهنده مسئولیت مستقیم او در این سرکوب‌هاست.
هاشمی همچنین یکی از عوامل واگذاری بهترین مدرسه شهر ری به سپاه به صورت رایگان بوده است.
گزارش «شماره یک» شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران: افشای عوامل سرکوب در آموزش و پرورش
دولت فعلی در حالی ادعای بازگشت معلمان و دانشجویان فرهنگی اخراجی را مطرح می‌کند که همزمان افرادی که بطور مستقیم مسئول این اخراج‌ها و تشکیل پرونده‌های ناحق علیه معلمان بوده‌اند، نه تنها تحت پیگرد قرار نگرفته‌اند، بلکه در حال ارتقا و تصدی مناصب بالاتر هستند. سوالات اصلی که در این زمینه مطرح می‌شوند عبارتند از:
– چرا افرادی که به نقض حقوق معلمان و مدیران مدارس متهم هستند، در حال ارتقا به مناصب بالاتر هستند؟
– آیا هیچگونه بررسی از سوی وزیر آموزش و پرورش در مورد نقش این افراد در سرکوب فرهنگیان انجام شده است؟
– چه توجیهی برای حفظ و ارتقای افرادی که در تخلفات گسترده علیه معلمان نقش داشته‌اند، وجود دارد؟
این گزارش نشان می‌دهد که به‌رغم وعده‌های دولت برای حمایت از فرهنگیان و بازگرداندن معلمان اخراجی، همچنان افرادی که مسئول این سرکوب‌ها بوده‌اند در حال ارتقا و تصدی مناصب حساس‌تر هستند.
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران
۲۳ شهریور ۱۴۰۳
