(+عکس، ویدیو) ۸ ژوییه ۱۹۹۶ ترانه‌ای از پنج دختر ناشناخته وارد بازار شد. ویکتوریا آدامز، مل براوون، اما بونتون، ملانیه چیسهولم و گری هالی‌ول پنج دختری بودند که با این ترانه به بسیاری از خانه‌ها در سراسر جهان راه یافتند.
گروه «The Spice Girls» برای ۷ هفته در صدر بهترین تک آهنگ بریتانیا قرار گرفت و در فوریه ۱۹۹۷ برای ۴ هفته در بالای لیست ۱۰۰ آهنگ برتر آمریکا نیز جای خود را محکم کرد.
اینک دو دهه از آن روزها گذشته و هنوز راه‌های نفوذ این گروه میان اقشار گوناگون مردم بسیاری را متعجب می‌کند. از شوهای تلویزیونی و رفتن به روی جلد روزنامه‌های موسیقی تا مارک‌ها و شوهای تجاری که به نام هرکدام از آنها بیرون می‌آید؛ Spice Girls بسیاری از قوانین موسیقی پاپ قرن بیست و یکم را تحت تاثیر خود قرار داده است.
پیش از ۱۹۹۶ بسیاری از گروه‌های تولیدی از مدیران و شرکت‌های موسیقی تبعیت می‌کردند. با اینکه این ۵ نفر توسط باب و کریس هربرت، از افراد شناخته شده کشف استعداد در بریتانیا، معرفی شدند اما این گروه خیلی سریع تصمیم گرفت مدیریت پدر و پسر را با سایمون فولر، تهیه کننده هنری و تلویزیون در بریتانیا، عوض کند. آنها بر خلاف توصیه شرکت ضبط موسیقی خودشان اولین ترانه را انتخاب کردند. کیم گلوور، مدیر گروه B*Witched که ۴ ترانه شماره یک داشتند در مورد گروه اسپایس گرلز می‌گوید: «کار آنها با آنچه پیش از آن به بازار آمده بود متفاوت بود. آنها خیلی پر شور به رادیو رفتند و از همان آهنگ اول جای پای خود را محکم کردند.»
۸۰ میلیون نسخه از این ترانه در سراسر جهان به فروش رسید و خیلی زود به «قدرت دختران» بدل شد. اما هنوز همه متقاعد نشده بودند؛ این قدرت دختران بنا به آنچه پاول گورمن، نویسنده بریتانیایی، می‌گوید «در بسیاری از بخش‌ها هنوز جاهای خالی داشت» او اضافه می‌کند: «اما این نشانه‌ی بزرگی برای نمایش تغییر مسیر دختران قدرتمند بریتانیایی در دهه ۹۰ بود و یک فرهنگ جدید در موسیقی پاپ بریتانیا (lad culture) را به همراه داشت».
لیز وست، هنرمند بریتانیایی، می‌گوید: «این درست است که نیمی از کار را بازاریابی مردانه انجام داده است اما همان موقع به عنوان یک دختر ۱۱ ساله اعتماد به نفس خیلی بالایی از آنها به من منتقل شد».
بسیاری از هنرمندان و خوانندگان فعلی بریتانیا همچون آدل، اما استون، جنیفر لارانس و اما واتسون هنوز هم می‌گویند که طرفدار Spice Girls هستند. جو ویلی، دی جی مشهور شبکه ۱ رادیو می‌گوید که آدل هنوز عکس اسپایس گرلز را روی یخچال خانه خود نگه داشته است و آهنگ Up Your Life آنها را در کنسرت ماه ژوین خود در آمستردام خواند».
هویت متنوع آنها (بر اساس نام مستعاری که مجله مشهور Pops به آنها داد) شیک‌پوش، ترسناک، کودکانه، ورزشکار و پرحرارت (Ginger) یکی دیگر از دلایل فروش بالای آلبوم این گروه موزیک دختران در مقایسه با دیگر گروه‌های موسیقی بوده است.
لیز وست می‌گوید: « آنها ۵ شخصیت داشتند و شما می‌توانستید با یک یا چند نفر از آنها ارتباط برقرار کنید. آنها مانند دیگر گروه‌هایی که پیش از آنها آمده بودند لباس نمی‌پوشیدند و حتی مثل گروهی مانند بیتل‌ها هم لباس یک شکل به تن نمی‌کردند».
آلن ادواردز، ناشر بریتانیایی، یادآوری می‌کند که آن زمان «شایعه پراکنی» در اوج خود بود و «روزنامه سان روزی ۴/۵ میلیون فروش داشت. همه این دخترها با شایعه‌های بی‌اساس دنیای پاپ بزرگ شده بودند و به طور غریزی آنها را درک می‌کردند».
این رسانه‌ها علاقه‌ی خاصی به بزرگ کردن گردش‌های ویکتوریا آدامز با دیوید بکهام، ستاره تیم منچستر یونایتد، داشتند. «قاطی کردن موسیقی پاپ و فوتبال -دو موضوع بسیار مهم دنیای مدرن- قدرت تبلیغ بسیار زیادی به همراه داشت. شما می‌توانید به دیدارهای بیلی رایت، کاپیتان تیم ملی انگلیس با جوی (از گروه The Beverley Sisters) در دهه پنجاه نگاه کنید».
البته باید به اینها زوج‌های جدید را هم اضافه کرد. کیم کارداشیان و کانیا وست، آنجلینا جولی و برت پیت، بیانسی و جی‌زی و همچنین بسیاری دیگر که با ازدواج خود قدرت تبلیغاتی بیشتری پیدا کردند.
مارتین بروکس، متخصص بازاریابی در لندن، توضیح می‌دهد که «پیش از آن، هنرمندانی مانند مایکل جکسون برای افزایش اعتبار خود و کسب درآمد بیشتر نیازمند قرارداد با شرکتی همچون پپسی بودند. اما این دخترها هرگز این مساله را نداشتند. سوال این بود که چگونه می‌توان پول به این زیادی را در این فرصت کوتاه به دست آورد و از مارک‌های بزرگ برای شهرت بیشتر سود جست.»
نزدیک به ۱۰۰ مارک مشهور در برنامه‌های این دختران مورد استفاده قرار گرفت، از مدل‌های مختلف دوربین تا اسکوترهای درون شهری و حتی چیپس و البته پپسی. این ماجرا تا جایی پیش رفت که پپسی در یک تبلیغ جالب اعلام کرد با جمع‌آوری ۲۰ حلقه از قوطی‌های پپسی می‌توان یک سی دی منتشر نشده اسپایس گرلز را دریافت کرد. مارتین بروکس در این مورد می‌گوید: «حالا تصور کنید که قدرت این دخترها تا چه حدی بود که بسیاری با خوشحالی حاضر بودند ۸ تا ۱۰ پوند برای یک نوشیدنی گازدار بپردازند تا یک سی دی مجانی دریافت کنند. این بزرگترین تبلیغی بود که پپسی انجام داد».
لیز وست هم درباره این تبلیغات و گستردگی آنها می‌گوید: «شما می‌توانستید کارت‌های آنها را در فروشگاه کلینتون، نوشیدنی‌های آنها را در فروشگاه مواد غذایی آزدا، مجله‌هایشان را در تمام روزنامه‌فروشی‌ها، کتاب‌هایشان را در کتاب‌فروشی واترستون، سی دی‌هایشان را در HMV و تی‌شرت‌هایشان را از Our Price بخرید».
این سطح از تایید کالا توسط ستارگان موسیقی شاید تنها برای ستاره‌هایی همچون بیانسی، جاستین بیبر و ستارگان ورزشی همچون اندی موری و بکهام دیده شده است.
این یک اتفاق معمول برای ستاره‌های دنیای پاپ به منظور کسب درآمد بیشتر است. کیم گلوور می‌گوید: «نام تجاری Spice یک گام بسیار مهم بود و یک مسیر جدید برای هنرمندان باز کرد».
در دنیای ستارگان مدرن از کتی پری تا لیونل مسی حالا همه از نام تجاری خود استفاده می‌کنند. کاری که پیش از آنها The Spice Girls در سال ۱۹۹۶ آغاز کرد.
* منبع: بی بی سی وُرلد
* نویسنده: جان مک‌کی
* ترجمه و تنظیم: کامیار بهرنگ
*تیتر مطلب از کیهان لندن است.
۲۰ سال پس از اولینترانه The Spice Girls، صدای آنها برای مقابله با خشونت علیه زنان به کار گرفته می‌شود. آنها حالا با نشانی GirlPower# این ویدیو را منتشر کرده‌اند تا شاید پس از ۲۰ سال دوباره بتوانند آن اعتماد به نفسی را که به دختران بریتانیا داده‌اند جهانی کنند.
