احمد رأفت – پنجشنبه بریتانیایی‌ها که هنوز از شوک سه عملیات خرابکاری اسلام‌گرایان در سه ماه گذشته بیرون نیامده‌اند، برای انتخابات مجلس عوام به پای صندوق رای خواهند رفت.
برپایه آخرین نظرسنجیها، فاصله بین دو حزب اصلی این کشور، حزب محافظه‌کار و حزب کارگر، در حدی کاهش یافته که می‌توانند کم و بیش همان تعداد کرسی را در مجلس عوام آینده اشغال کنند. اگرچه نظرسنجیها در انتخابات اخیر آمریکا و در همه‌پرسی سال گذشته در بریتانیا نشان دادند که دیگر چندان قابل اطمینان نیستند، ولی اگر اختلاف بین کرسی‌های دو حزب ناچیز باشد، و حزب محافظه‌کار نتواند اکثریت مطلق را به دست آورد، بعید نیست که احزاب رقیب بتوانند با ائتلافی، دولت آینده را تشکیل دهند.
چرا فاصله بین دو حزب اصلی تا این حد در نظرسنجیها کاهش یافته، پرسشی است که با بابک امامیان، عضو حزب محافظه‌کار در میان گذاشتیم. بابک امامیان به کیهان لندن می‌گوید «در اکثر نظرسنجیها حزب محافظه‌کار هنوز در موقعیت برتری نسبت به حزب کارگر قرار دارد، اگرچه باید پذیرفت که فاصله بین آرای دو حزب کاهش یافته است». بابک امامیان یادآوری می‌کند که بر مبنای نظرسنجی‌هایی که در ابتدای کارزار انتخاباتی در ماه آوریل منتشر شدند «حزب محافظه‌کار می‌توانست در انتخابات پنجشنبه آینده بین ۱۰۰ تا ۱۲۰ کرسی بیش از حزب کارگر به دست آورد».
این عضو حزب محافظه‌کار می‌افزاید: «البته بر مبنای برخی نظرسنجیها هنوز هم حزب کارگر در انتخابات پیش‌رو حدود ۶۰ کرسی کمتر از حزب محافظه‌کار خواهد داشت، اگرچه برخی دیگر پیش‌بینی می‌کنند که دو حزب اصلی می‌توانند همان تعداد نماینده به مجلس عوام بفرستند». بابک امامیان کارزار ترزا می را «بسیار بد» توصیف می‌کند ولی می‌افزاید: «اگر او بتواند شمار کرسی‌های حزب محافظه‌کار را در حد قابل توجهی افزایش دهد، خطاهای او در این کارزار از سوی حزب و هوادارانش بخشوده خواهد شد. در غیر این صورت این پرسش مطرح خواهد شد که آیا اصولا او می‌تواند در راس حزب باقی بماند یا اینکه رهبری را باید به شخص دیگری واگذار کند».
بابک امامیان بر این نظر است که اشتباه بزرگ ترزا می «تمرکز کارزار انتخاباتی بر برکسیت یا خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا» است. او در ادامه گفتگو با کیهان لندن می‌افزاید: «یک طلاق همیشه ناگوار است و بار منفی دارد. برکسیت نیز یک طلاق است». برای این فعال محافظه‌کار «اگر بار منفی این جدایی را ۷۰ درصد ارزیابی کنیم، شعار ترزا می مبنی بر یک توافق خوب برای خروج از اروپا، می‌تواند حداکثر ۱۰ درصد این بار منفی را کاهش دهد، در حالی که یک توافق بد می‌تواند به همان اندازه بر بار منفی آن بیافزاید. درصدهایی که نمی‌توانند برای رای دهندگان جالب باشند».
بابک امامیان معتقد است که «برکسیت نتوانست در این کارزار انتخاباتی در مرکز قرار گیرد و مقولاتی چون خدمات سرویس ملی بهداشتی یا مساله آموزش، توجه رای دهنگان را به خود جلب کرد و باعث رشد محبوبیت حزب کارگر شد». رای دهندگان بریتانیایی نیز، چون شهروندان دیگر کشورها، در زمان انداختن برگه رای به صندوق، به آنچه می‌تواند در زندگی روزمره آنها، چون خدمات اجتماعی و یا مالیات، تاثیر داشته باشد توجه بیشتری دارند.
ترزا می، ۱۹ آوریل ۲۰۱۷ زمانی که درخواست برگزاری انتخابات زودهنگام را به مجلس عوام فرستاد، دلیل این تصمیم را لزوم داشتن حمایتی گسترده‌تر در پارلمان، هنگام آغاز مذاکرات با اتحادیه اروپا برای خروج بریتانیا عنوان کرد. بابک امامیان در این رابطه به کیهان لندن می‌گوید: « ترزا می زمانی که خواهان انتخابات زودهنگام شد، تصور می‌کرد با حرب کارگری ضعیف روبرو است و می‌تواند پیروزی قابل توجهی به دست آورد. این ریسک بزرگی بود، البته هنوز هم در این روزهای آخر ورق می‌تواند به نفع حزب محافظه‌کار برگردد و ترزا می برنده این انتخابات باشد».
در اشاره به عملیات تروریستی اخیر در منچستر و لندن، بابک امامیان می‌گوید: « جرمی کوربین، رهبر حزب کارگر انگشت اتهام را به سمت ترزا می نشانه رفته و معتقد است که کاهش ۲۰ هزار نفری نیروهای پلیس، در زمانی که نخست وزیر کنونی سکان وزارت کشور را عهده‌دار بود، کار تروریست‌ها را آسان کرده، در حالی که ترزا می صحبت سوء استفاده تروریست‌ها و افراط‌گرایان از آزادی‌های فردی می‌کند و خواهان محدود ساختن آنهاست».
بابک امامیان در همین زمینه می‌افزاید: «پرسشی که بسیاری از شهروندان مطرح می‌کنند این است که چرا در سه ماه گذشته ما شاهد سه حمله تروریستی بودیم، در حالی که در ۱۲ سال قبل، بریتانیا شاهد چنین حملاتی نبوده است؟» این عضو حزب محافظه‌کار پرسش دیگری را نیز در اشاره به عملیات تروریستی سه ماه اخیر مطرح می‌سازد که به عنوان نظریه از سوی برخی ناظران نیز مطرح شده است: «آیا یک دولت خارجی، مثلا روسیه، در فعال شدن گروه‌های تروریستی نقش داشته است؟»
بابک امامیان صحبت از بحران در احزاب نیز می‌کند، و در پایان گفتگو با کیهان لندن تأکید می کند: «ما در دورانی زندگی می‌کنیم که نه تنها در بریتانیا، بلکه در خیلی از کشورهای دیگر نیز سیاست‌مدارانی بسیار ضعیف در صحنه حضور دارند. سیاست‌مدارانی که در اکثر موارد بسیار فرصت‌طلب نیز هستند و موقعیت شخصی‌شان را بر منافع ملی ترجیح می‌دهند و بنابراین آمادگی آلودکی به فساد را دارند».
