پناهگاه حیات وحش میانکاله که از دوران قاجار به عنوان منطقه حفاظت شده تعیین شده، توسط عوامل انسانی به آتش کشیده شد.
این آتش پس از سه ساعت تلاش در نهایت خاموش شد ولی یک هکتار از این پناهگاه طبیعی نابود گشت.
از ابتدای سال ۱۳۹۶، این سومین‌بار است که پناهگاه حیات وحش میانکاله طعمه حریق می شود؛ نخستین آتش سوزی این منطقه ظهر شنبه در اطراف تالاب لپو رخ داد که پس از چند ساعت خاموش شد. در این آتش سوزی حدود یک هکتار از پوشش گیاهی و درختی منطقه تبدیل به خاکستر شده بود.
دومین آتش سوزی نیز عصر یکشنبه زبانه کشید و خاموش کردن آن تا روز دوشنبه زمان برد. برخی کارشناسان، این آتش‌سوزی‌ها را آغازی برای کویری شدن این منطقه می‌دانند.
اغلب این آتش‌سوزی‌ها بر اثر بی‌توجهی شهروندانی است که برای گردش به فضای طبیعت قدم می‌گذارند و فقدان مسوولیت در حفظ و حراست از طبیعت منجر به آتش افروزی در پناهگاه و خانه حیوانات و نابودی گیاهان و درختان می‌شود.
این بار نیز، حدود یک هکتار از پناهگاه حیات وحش میانکاله در آتش سوخته است. همچنین یک هکتار دیگر از منطقه سازیلی و انارستان میانکاله طعمه حریق شده است.
آتش‌نشانی علت این آتش‌افروزی را انسانی دانسته و تحقیقات برای شناسایی فرد متخلف آغاز شده است. هنوز هیچ اطلاعاتی مبنی بر دامنه صدمات و مرگ احتمالی پرندگان و حیوانات این پناهگاه اعلام نشده است.
در پی گزارش دریافتی مبنی بر آتش‌سوزی در منطقه پروانه بادی پناهگاه حیات وحش میانکاله در ساعت ۲۰ و سی دقیقه شب گذشته مأموران این پناهگاه به محل مورد نظر اعزام و پس از سه ساعت تلاش شبانه به کمک بومیان پناهگاه موفق به مهار کامل آتش شدند.
جزیره میانکاله از شمال از سوی دریای مازندران به طول ۶۵ کیلومتر، از جنوب و شرق از سوی تالاب و خلیج میانکاله و از غرب از سوی بندر امیرآباد بهشهر احاطه شده است.
مجموعه شبه جزیره میانکاله با ۶۸ هزار و ۸۰۰ هکتار وسعت از سال ۱۳۴۸ ابتدا به منطقه حفاظت شده و سپس به پناهگاه حیات وحش میانکاله تحت مدیریت مناطق چهارگانه سازمان حفاظت محیط زیست تبدیل و از آن زمان تا کنون از سوی اداره‌کل حفاظت محیط زیست مازندران اداره می‌شود.
این آتش‌سوزی با تلاش ماموران، یگان حفاظت و پرسنل محیط زیست و همکاری آتش‌نشانی، بندر امیرآباد، مرزبانی و ستاد بحران شهرستان مهار و خاموش شد.
شبه جزیره میانکاله یکی از مهمترین مناطق حفاظت‌شده محیط زیست است که محیط طبیعی آن برخلاف نقاط دیگر سواحل خزر دست نخورده و بکر باقی مانده است. در این منطقه خبری از سازه‌های انسانی همچون شهر، روستا و کارخانه نیست و سلامتی نسبی میانکاله موجب شده تا تالاب‌ها و سواحل این منطقه علاوه بر پرندگان مهاجر، محل تخم‌گذاری و زیستگاه اصلی بسیاری از ماهیان دریای خزر نیز باشد، چنانکه نزدیک به نیمی از خاویار ایران از آب‌های این منطقه صید می‌شود.
سابقهٔ حفاظت سازمان یافته ی میانکاله به سال ۱۳۴۸ می‌رسد که به عنوان «منطقه حفاظت‌شده» تعیین شد. در سال ۱۳۵۴ میانکاله، خلیج گرگان و تالاب‌های اطراف آن به عنوان یکی از نخستین تالاب‌های بین‌المللی در کنوانسیون رامسر به ثبت رسید و در همان سال درجه حفاظتی آن به «پناهگاه حیات وحش» ارتقاء داده شد و یک سال بعد نیز یونسکو آن را به عنوان «ذخیره‌گاه طبیعی زیست‌کره» اعلام کرد.
میانکاله در گذشته از طبیعتی بسیار باشکوه‌تر و غنی‌تر از امروز برخوردار بود و امروز از آن تنوع زیستی تنها شغال، روباه معمولی، جوجه تیغی، گربه جنگلی، گراز، گربه وحشی، خرگوش صحرایی، تشی، خفاش، جوندگان کوچک، فک دریای خزر و نیز اسب‌های وحشی وجود دارد که آنها نیز در معرض نابودی قرار دارند.
از پرندگان مهاجر که شهرت میانکاله بیشتر از جهت آنهاست، انواع مرغابی، غاز وحشی، قوی فریادکش، مرغ سقای پاخاکستری، فلامینگو، عروس‌غاز، غاز پازرد، طاووسک، چنگر و مرگونس سفید. فلامینگو، گیلانشاه، چوب‌پا، قار، حواصیل، باکلان، پرلا، خوتکا، زنبورخوار، کاکایی، پرستوی دریایی، فالاروپ، سنقر تالابی، بحری، عقاب دریایی دم‌سفید و طاووسک می‌شود. از مهمترین پرندگان بومی میانکاله هم قرقاول خزری، دراج، پیغوی کوچک و چرخ‌ریسک دم‌دراز را می‌توان نام برد.
در مجموع ۲۰۷ گونهٔ گیاهی از ۴۶ تیره در میانکاله شناسایی شده که ۱۷ گونهٔ آن از درختان و درختچه‌ها هستند. گیاهان میانکاله با توجه به شرایط خاک منطقه بیشتر از گیاهان آب‌زی، شن دوست و شورپسند به شمار می‌روند. جنگل بزرگی از انار وحشی و بوته‌های تمشک در منطقه دیده می‌شود که غذا و محل لانه سازی پرندگان منطقه را فراهم می‌کند. سازیل، ازگیل، داغداغان، سیاه‌تلو، سپیدار، علف شور، جگن و علف هفت‌بند از دیگر گیاهان این منطقه است.
