محمد مایلی کهن، سرمربی پیشین تیم فوتبال ایران فردی است همیشه معترض، پر سر و صدا در واقع او جنجالیترین دستاندرکار فوتبال ایران است.
او اگر چه از اعضای قدیمی باشگاه شاهین و شاگردان دکتر اکرامی است اما بر خلاف شاهینیهای مودب، سنگین و رنگین و آقامنش از قبیل دکتر مسعود برومند، دکتر وزیری، امیر عراقی، مهندس بهشتی، محمود شکیبی، امیر آقاحسینی، ایرج عرفان، همایون بهزادی، دکتر اکبر اعتماد، حمید شیرزادگان، پرویز دهداری، جعفر نامدار، جعفر کاشانی و حتی علی پروین و دیگران ژن شاهینی ندارد و به همین دلیل دائم به پر و پای اهالی فوتبال میپیچد. درگیریهای او با علی دایی به دادگاه هم کشیده شد.
مایلی کهن سایه کارلوس کیروش سرمربی تیم ملی فوتبال ایران را هم با تیر میزند و در هر فرصتی به او حمله میکند. وی بعد از تغییر و تحولات اخیر در فدراسیون فوتبال و انتخاب ساکت به جای اسدی به عنوان دبیر کل فدراسیون چند روزی دندان روی جگر گذاشت، اما سرانجام به صدا در آمد و زبان به انتقاد گشود و گفت این حق رئیس فدراسیون است که همکاران خود را تغییر بدهد اما اینکه گفته شود این تغییر به دلیل ایجاد پیشرفت و جهش در کارها است و ساکت قویتر از اسدی است حرف درستی نیست و به عقیده من نمره تواناییهای اسدی صد و نمره ساکت پنج هم نیست.
اسدی کاپیتان تیم ملی بوده، تحصیل کرده است و از خانواده شهید میآید، اما ساکت فقط زبان فارسی میداند. در حالی که اسدی انگلیسی هم بلد است.
مایلی کهن درباره کارلوس کیروش طبق معمول همان حرفهای همیشگی را تکرار کرده و یادآور شده که من اصولا خلاف جهت آب شنا میکنم. این روزها اگر کسی از کیروش انتقاد کند آدم بدی معرفی میشود و بهتر است گفته شود مجسمه کیروش را باید از طلا ساخت.
کیروش هفت سال سرمربی تیم ایران بوده آیا به من، مهاجرانی و حبیبی اجازه میدادند این قدر در این سمت باقی بمانیم؟
کیروش در دور اول با چاشنی بخت بلند و در بازی آخر با اشتباهات داوری در دقیقه نود عازم جام جهانی شد و اگر دروازهبان ایران آن دو سه توپ را در بازی با کره جنوبی مهار نمیکرد مطمئن باشید ایران به جام جهانی نمیرفت.
نتایجی که ما قبل از کیروش در جام جهانی گرفتیم را با بعد از آن مقایسه کنید. ما با کیروش به جام جهانی رفتیم اما این رفتن برای ما چه فایدهای داشت؟ چند بازیکن ما به تیمهای خارجی پیوستند؟ اگر تعداد این بازیکنان از انگشتان دست بیشتر باشد به شما جایزه میدهم.