آزاده کریمی، علی اشتیاق (+عکس) نمایشگاه «یک گل سرخ، یک گل سرخ است» برای کمک مالی به قربانیان ختنه یا ناقص‌سازی جنسی زنان با نمایش ۱۵۰ اثر در یکی از اولین مراکز پزشکی «رفع ناقص‌سازی جنسی زنان» در شهر برلین برگزار شد.
در این نمایشگاه سه روزه، آثار نقاشی، عکس و مجسمه ۱۰۷ هنرمند از کشورهای آلمان، ایالات متحده، ژاپن، اتریش، اسراییل، ایتالیا، بریتانیا، آفریقای جنوبی، اسپانیا، سوریه، مکزیک، تونس، ایران، لهستان، روسیه و سوئد در مرکز پزشکی «والدفریده» در پایتخت آلمان به نمایش درآمد.
حاصل فروش این آثار به بنیاد «والدفریده» برای بازسازی آلت جنسی زنان قربانی ختنه تعلق می‌گیرد. مرکز پزشکی بنیاد یادشده یکی از معدود کلینیک‌های تخصصی جهان به شمار می‌آید که عمل جراحی بازسازی آلت جنسی ختنه شده، در آن انجام می‌شود.
این بنیاد و مرکز پزشکی را واریس دیریبه مانکن و فعال حقوق بشر بنیان نهاده و سالیانه صدها زن قربانی این خشونت جنسی را مورد حمایت قرار می‌دهد.
امروزه بیش از ۱۶۰ میلیون دختر و زن از عوارض ختنه زنان در رنج و درد زندگی می‌کنند و عوارض ناشی از عفونت این ناقص‌سازی جنسی، زنان بسیاری را به کام مرگ فرو برده است. ناقص‌سازی جنسی زنان در مناطقی از جهان چون برخی کشورهای آفریقایی، پاکستان، هند، ایران، عراق، اندونزی، فلیپین، مالزی، امارات متحده عربی، عربستان سعودی، عمان و یمن همچنان انجام می‌گیرد.
مرکز پزشکی «والدفریده» به بیش از ۵۰ هزار زن ختنه شده‌ی مقیم آلمان کمک می‌کند و جراحی ترمیمی و درمانی روی آنها انجام می‌دهد. ولی این عمل تحت پوشش بیمه‌ی درمانی قرار ندارد، از این رو پروژه هنری- حمایتی «یک گل سرخ، یک گل سرخ است» برای جمع‌آوری پول جهت انجام این عمل جراحی بر روی زنان قربانی برپا شده است.
هنرمندان حاضر در این پروژه هنری، دست کم نیمی از درآمد فروش آثار خود در این نمایشگاه را به بنیاد «والدفریده» اهدا می‌کنند.
آلاله علامیر دَوَلّو هنرمند ایرانی ساکن فرانسه نیز با تابلوی نقاشی به اسم “So very many soft rustling stories to tell” در این نمایشگاه شرکت داشته است. این تابلوی طراحی سیاه قلم، در کنار تابلوهای نقاشی، عکس و مجسمه در معرض دید عموم قرار گرفت.
این نقاش و مجسمه‌ساز در سال ۱۹۷۷ تحصیلات هنری خود را در آمریکا آغاز کرد و دکترای خود را از دانشگاه نیویورک دریافت نمود. وی علاوه بر تدریس رشته هنر، نمایشگاه‌های متعدد انفرادی و گروهی نقاشی و اینستالیشن (چیدمان) در نقاط مختلف دنیا داشته است.
علامیر دَوَلّو درباره حضورش در این نمایشگاه خیریه به کیهان لندن می‌گوید: «مشکلات زنان ختنه شده، موضوع مهمی است و من هر چقدر که بتوانم در این زمینه کمک می‌کنم. این زنان برای عمل جراحی بازسازی نیاز مالی دارند و باید به هر طریقی از آنها حمایت شود.»
وی که هر ساله در چندین نمایشگاه نیکوکاری شرکت دارد، در این باره می‌گوید: «هر ساله موسسه‌های خیریه مختلفی از هنرمندان درخواست مشارکت دارند، من سعی می‌کنم از بین پیشنهادات مختلف، همواره آنهایی را که برای خودم معنای بخصوصی دارند انتخاب کنم. مثلا کمک به کودکان سرطانی همیشه برایم از اهمیت بسیاری برخوردار است. حمایت از زنان ختنه شده، هم جزو دغدغه‌های من است و سعی می‌کنم حامی آنها باشم.»
آلاله علامیر دَوَلّو با بیان اینکه ختنه زنان یکی از پدیده‌های دلخراش است، اضافه می‌کند: « واقعا وحشتناک است، آنقدر دنیا دیوانه شده که نمی‌توانم دربار‌ه‌اش حرفی بزنم. خارج از عقل است و قابل فهم نیست که کسی بیاید و چنین کاری را با یک زن بکند. بعضی چیزها در زندگی وحشتناک ولی قابل درکند ولی این یکی جزو وقایعی است که نمی‌توانم درک کنم.»
او ادامه می‌دهد: «وحشتناک این است که خود زنان نیز بر این سنت تکیه می‌کنند تا تداوم پیدا کند. یعنی خواست مردان نیست و خواست زنان است و یک زن، زن دیگری را ختنه می‌کند و این واقعا قابل درک نیست.»
این هنرمند نقاش با اشاره به دلایل انتخاب تابلوی سیاه قلم “So very many soft rustling stories to tell” برای نمایشگاه «یک گل سرخ، یک گل سرخ است» می‌گوید: «این تابلو را بیشتر از جنبه ارتباط درونی با موضوع ختنه زنان انتخاب کردم، خصوصا با تاکیدی که بر تاریکی و روشنایی دارد.»
او ادامه می‌دهد: «این طراحی متمرکز بر جنبه روشنایی و تاریکی زندگی است و ما می‌خواهیم به این زنان کمک کنیم تا زندگی تازه‌ای پیدا کنند و گذشته‌شان را پشت سر بگذارند و دنیای تازه‌ای برای خودشان بسازند.»
علامیر دَوَلّو با تاکید بر اینکه سیاه و سفید بودن این تابلو به معنای سیاه و سفید دیدن زندگی نیست، همچنین می‌گوید: «در کارهایم از رنگ سیاه و سفید زیاد استفاده می‌کنم، اما این به معنای منفی سیاهی نیست. بدون تاریکی، نور وجود ندارد. اگر بخواهید نور را نشان دهید، باید با حضور تاریکی باشد. باید کنتراست وجود داشته باشد تا نشان دهید، نوری وجود دارد.»
او اضافه می‌کند: «کارهای سیاه و سفید غم‌انگیز نیستند. اگر از لحاظ فرمی به قضیه نگاه کنیم، در کار تصویری سفید مطلق نداریم و سفید به تنهایی جالب نیست و حرکتی هم ندارد. حتی در مجسمه‌سازی هم که با رنگ سفید کار می‌کنم، با بازی نور آن را سایه‌روشن می‌کنم. اگر روی بوم فقط سفیدی باشد،زندگی و فرم ندارد. هر چقدر تاریکی بیشتر باشد، نور هم بیشتر بیرون می‌زند.»
این نقاش و مجسمه‌ساز، آثارش را بازتابی از احساسات درونی بیان ناشدنی می‌داند: «هر کاری که انجام می‌دهم، یک حالت درونی در آن وجود دارد و فقط نگاه کردن به جهان بیرون نیست. حاصل برخورد با موضوع و حس درونی من است و برای همین، نه تنها کشیدن آن نیاز به زمان دارد، بلکه احساس کردن آن کار قبل از کشیدن نیز زمان می‌برد. نمی‌توانم قبل از کار بگویم که اثرم چه فرمی خواهد داشت، فقط می‌توانم راجع به احساس اولیه آن حرف بزنم. وقتی کار تمام می‌شود مثل این است که یک بچه به دنیا آوردی. یعنی احساس اول را می‌شناسی ولی نمی‌دانی بچه چطوری است. به همین خاطر، فرم اثر برای خودم نیز جالب است که بدانم چه خواهد بود.»
آلاله علامیر دَوَلّو هنر تصویری را چیزی فراتر از بار مرموز یک راز می‌داند: «کار تصویری معنایی فراتر از راز دارد، چیزی مبهم که خودتان هم شاید نتوانید به حقیقت وجودی‌اش پی ببرید. حالتی که درک آن سخت است.»
