شاهزاده رضا پهلوی در مصاحبه با نشریه کانادایی «نشنال پست» که چهارم ژوئن ۲۰۲۵ (۱۴ خرداد ۱۴۰۴) منتشر شد بار دیگر تأکید کرده است که برای تغییر در ایران کافیست از مردم حمایت شود و هیچ نیازی به دخالت یک ارتش خارجی نیست.
در مقدمه این مصاحبه آمده، رضا پهلوی به سرعت در حال تبدیل شدن به چهره‌ای محوری در سیاست خاورمیانه است. او تنها رهبر برجسته اپوزیسیون ایرانی است که آشکارا از مواضع طرفدار غرب و اسرائیل دفاع می‌کند. چشم‌انداز او از ایران پس از پایان حکومت دینی، تنها موضوعی داخلی نیست، بلکه می‌تواند تحولی بنیادین در ثبات منطقه و امنیت جهان رقم بزند.
این موضوع با سفر رسمی و جنجالی او در آوریل ۲۰۲۳ به اسرائیل برجسته شد؛ جایی که او با بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر اسرائیل دیدار کرد و از «پیمان کوروش» حمایت نمود؛ توافقی که به دنبال احیای سنت همکاری مسالمت‌آمیز ایران و یهودیان در تاریخ باستان دو ملت است.
وی می‌خواهد روابط با اسرائیل را بازسازی کند، از فناوری اسرائیلی برای حل بحران آب ایران استفاده نماید و همان مشارکت‌های اقتصادی را احیا کند که یادآور دوران پدرش، شاه فقید، است؛ گسستی اساسی از دشمنی تاریخی جمهوری اسلامی نسبت به اسرائیل.
رضا پهلوی خواستار یک کارزار هماهنگ برای فروپاشی رژیم ایران و استقرار یک دموکراسی سکولار است. از دیدگاه او، هرگونه مذاکره با تهران تنها برای رژیم زمان می‌خرد. او از غرب به ویژه ایالات متحده می‌خواهد که از مردم ایران با فشار اقتصادی و دیپلماتیک مستمر بر رژیم حمایت کند و نه اینکه با سیاست مماشات به استمرار آن تداوم ببخشد.
وی همچنین تأکید دارد که خود را نه به عنوان ولیعهدی که می‌خواهد به پادشاهی برسد بلکه به عنوان یک رهبر دوران گذار می‌بیند که وظیفه‌اش حفظ نظم و قانون و برگزاری همه‌پرسی برای تعیین آینده ایران است.
برای کانادایی‌ها و کشورهای غربی، مواضع رضا پهلوی اهمیت دارد. یک ایران دموکراتیک و همسو با غرب می‌تواند ساختار امنیتی منطقه را بازسازی کند، افراط‌گرایی را مهار کرده و فرصت‌های اقتصادی جدیدی به وجود بیاورد.
«نشنال پست» در ادامه متن مصاحبه با شاهزاده رضا پهلوی را منتشر کرده است.
-گام نخست برای ایجاد تغییر در ایران چیست؟
– ما باید استراتژی فشار حداکثری علیه رژیم را با «حمایت حداکثری» از مردم ایران تکمیل کنیم. این تلاش‌ها واقعاً باید در سطح دیپلماسی بین‌المللی صورت گیرد. باید کشورهای «گروه ۲۰» را دعوت کنیم تا بیشتر با آرمان‌های مردم ایران همسو شوند و درک کنند که بهترین اقدام آنها حمایت از این تغییر است، نه سیاست مهار یا مماشات، که تا کنون شکست خورده است.
ایران امروز باید مثل کره جنوبی می‌بود، نه کره شمالی. ایران باید یک حکومت ملّی داشته باشد که به فکر مردم خود باشد و نه اینکه منابع ملی ما را صرف صدور ایدئولوژی خود به سراسر جهان کند، آنهم به بهای فقر و فشار بر مردم ایران.
-آیا به اقدام نظامی خارجی در ایران نیاز است؟
-نه! نیازی نیست که یک ارتش به ایران حمله کند. مردم ایران خودشان یک ارتش‌اند. ما نمی‌خواهیم به یک افغانستان یا عراق دیگر تبدیل شویم. تغییر در ایران می‌تواند بدون خونریزی انجام شود، فقط کافیست در سیاست خارجی‌تان بازنگری کنید. به این رژیم بیش از حد فرصت داده شده است.
-چشم‌انداز خود را از ایران نوین چگونه توصیف می‌کنید؟
-ایرانی‌ها به خوبی می‌دانند کشورشان پیش از انقلاب چقدر در حال پیشرفت بود. ناگهان همه چیز متوقف شد و مسیر کاملاً معکوسی را طی کرد، گویی به دوران تاریکی بازگشتیم. اگر اکنون نگاهی به آنسوی خلیج فارس بیندازید، به عربستان سعودی و امارات متحده عربی، ببینید آنها ۴۰ سال پیش کجا بودند و امروز کجا هستند؟ درست است، ما می‌توانیم تصور کنیم که ایران امروز می‌توانست کجا باشد، در مقایسه با جایی که اکنون هست. اما ایران در جایگاهی که باید باشد، نیست، و دلیل آن فساد گسترده و سوء مدیریت توسط رژیمی است که تنها برای بقای خود حکومت می‌کند و کوچک‌ترین علاقه‌ای به بهبود زندگی هم‌میهنان ما ندارد.
ایران فقط کشوری غنی از نفت و گاز نیست. منابع بسیاری دارد. فقط صنعت گردشگری را تصور کنید، و اینکه چه درهایی می‌تواند گشوده شود. همه اینها بستگی به این دارد که ما بتوانیم آن تغییر را ایجاد کنیم.
مردم اکنون بهای سنگینی می‌پردازند. وضعیت اقتصادی ایران در بدترین حالت ممکن است، کاهش شدید ارزش پول، تورم، فقر گسترده. امروز شاهد اعتصاب رانندگان کامیون هستیم، نانوایانی داریم که نمی‌توانند نان تولید کنند چون برق قطع می‌شود. مشکلات زیرساختی فراوانی وجود دارد، که همگی در صورت ایجاد تغییر قابل رفع هستند.
-ماه آینده، کانادا میزبان اجلاس «گروه هفت» در آلبرتا خواهد بود. این کشورها به ویژه کانادا، چه کمکی می‌توانند بکنند؟
-من به «جنگ ستارگان» اشاره می‌کنم؛ به رژیم شرور و سربازان توفان‌زده‌اش– که همان سپاه پاسداران هستند. حالا که آمریکا و کانادا سپاه را غیرقانونی اعلام کرده‌اند، چرا بقیه کشورهای G7 این کار را نمی‌کنند؟ این یکی از سریع‌ترین راه‌ها برای قطع دست رژیمی است که فوق‌العاده سرکوبگر است.
سپاه پاسداران حتی نام «ایران» را در عنوان خود ندارد. نامش «سپاه پاسداران انقلاب اسلامی» است، با مأموریتی مشخص برای صدور این ایدئولوژی به سراسر جهان.
کانادا مدت‌هاست که روابط دیپلماتیک خود را قطع کرده، و من معتقدم اروپا باید درک کند که سیاست مهار یا مماشات جواب نمی‌دهد. بعد از ۴۰ سال، دیگر به چقدر مدرک نیاز دارید که بفهمید این سیاست کارآمد نبوده؟! ما می‌توانیم ابزارهای رژیم برای سرکوب در داخل و تروریسم در خارج را محدود کنیم. تحریم شدید آنها به ویژه با تروریستی اعلام کردن سپاه، حتی در سطح «جی۲۰» ممکن است.
جهان باید به این فکر کند که باید جایگزینی برای این رژیم وجود داشته باشد. سال‌هاست که ذهنیت ما حفظ وضعیت موجود بوده. مثالی بزنم: وقتی در دوران دولت بایدن، رژیم اسلامی به بیش از ۲۰۰ میلیارد دلار درآمد نفتی دست پیدا کرد، که اصلاً نباید این پول را می‌داشت، همین پول به منبع تأمین مالی گروه‌های نیابتی‌اش تبدیل شد.
این نوع سیاست فقط به رژیم امکان بیشتری برای ادامه بقا و افزایش ماشین سرکوب و ترور داده. به نظر من، واقعه «هفت اکتبر» هم بی‌ارتباط به این نیست که آنها منابع این حمله را داشتند.
مردم ایران خواهان رابطه خوب با اسرائیل، اعراب و همسایگان خود هستند، برخلاف رژیمی که از روز نخست شعار «مرگ بر آمریکا» و «مرگ بر اسرائیل» را به عنوان مأموریت خود اعلام کرده. این فقط یک شعار نیست؛ یک باور عمیق است. شما نمی‌توانید انتظار توافق یا مذاکره‌ای صادقانه با کسی داشته باشید که می‌خواهد شما را نابود کند!
-آیا هیچ توافقی با جمهوری اسلامی ایران می‌تواند توافق خوبی باشد؟
-رژیمی که علیه زنان تبعیض قائل است، علیه اقلیت‌های مذهبی تبعیض اعمال می‌کند، و بارها سازمان‌هایی را تأمین مالی کرده که بر پایه نفرت بنا شده‌اند، چطور می‌توان با چنین طرز فکری به توافق رسید؟ آنها فقط زمان می‌خرند، این تاکتیکی است که همیشه به کار برده‌اند.
من باور ندارم که مسئله هسته‌ای ایران تا زمانی که این رژیم قدرت را در دست دارد، قابل حل باشد. مقامات اسرائیلی این را خوب می‌دانند. حتی کشورهای عربی هم این را درک کرده‌اند که این رژیم قابل اعتماد نیست. این رژیم نمی‌تواند رفتارش را تغییر دهد؛ چون اگر تغییر کند، دیگر دلیلی برای وجود خودش ندارد و دقیقاً به همین دلیل هم تغییر نمی‌کند، چون به معنای پایان خودش خواهد بود.
