علی خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی شنبه شب ۱۵ تیرماه ۱۴۰۴ (شب عاشورا) برای نخستین بار پس از حملات اسرائیل به تأسیسات نظامی و هسته‌ای در ایران در انظار عمومی ظاهر شد که واکنش‌های مختلفی را پی داشت.
برخی منابع اسرائیلی در واکنش به بازگشت مجدد او به صحنه نوشتند که «خودداری از کشتن خامنه‌ای اشتباهی بود که اسرائیل فرصت جبرانش را دارد.» خبرگزاری «مهر» نیز تأکید کرده است: «اسرائیل فناوری‌های نامحدود در اختیار دارد» و «حضور خامنه‌ای در روضه حماسی بود و او هزینه داد.»
روزنامه «اورشلیم پست» در مطلبی می‌نویسد: «ورود مستقیم آمریکا به میدان نبرد» و «هدف قرار ندادن و عدم حذف آیت‌الله علی خامنه‌ای و پسرش مجتبی که به عنوان جانشین احتمالی وی مطرح است» دو اشتباه اسرائیل بود که در یک فرصت طلایی، پیروزی تاریخی را کامل نکرد اما فرصت جبران آن هست.
ایلان پومرانس نویسنده این مطلب توضیح داد، جمهوری اسلامی مبتنی بر ایدئولوژی آخرالزمانی و ضداسرائیلی است و جاه‌طلبی هسته‌ای آن، «جزیی از یک ماموریت الهی برای نابودی اسرائیل و برپا کردن امپراتوری نوین اسلامی- ایرانی» است.
در چنین فضایی، اگر نابودی کامل حکومت ممکن نیست، باید دست‌کم به تضعیف جدی آن در کوتاه‌مدت پرداخت: «از بین بردن شخص رهبر و وارث احتمالی‌اش، می‌توانست به تحقق این هدف- هم از منظر عملیاتی و هم نمادین- کمک کند. کشتن ولی‌فقیه که نماد زمینی نمایندگی خداوند و پیامبر است، شکستی ماورایی برای جمهوری اسلامی محسوب می‌شود.»
او تأکید کرد اگرچه اسرائیل به یک پیروزی تاریخی دست یافته اما ماموریت هنوز کامل نیست و آنچه به دست آمده، تنها سه‌چهارم مسیر تا پیروزی نهایی است.
خامنه‌ای به دنبال مشروعیت از دست رفته است
روزنامه «اسرائیل هیوم» می‌نویسد خامنه‌ای این حضور مجدد را به مناسبت شب عاشورا، از مقدس‌ترین رویدادهای تقویمی شیعه، انتخاب کرد، آنهم در زمانی که پس از یک دوره غیبت درباره وضعیت جسمی و وضعیت سلامت او گمانه‌زنی‌هایی قابل وجود داشت و مسئله تعیین جانشین مطرح شده بود.
در این گزارش آمده، آیت‌الله ۸۶ ساله که به دلیل نگرانی از احتمال هدف قرار گرفتن توسط نیروی هوایی اسرائیل در مخفیگاه بسر می‌برد، دوباره در انظار عمومی ظاهر شد. غیبت او باعث شکل‌گیری شایعات گسترده‌ای در داخل و خارج از ایران درباره وضعیت جسمانی‌اش و توان اداره کشور شده بود.
اسرائیل هیوم با اشاره به اینکه «خامنه‌ای در پی احیای مشروعیت ازدست‌رفته است» می‌نویسد «بازگشت خامنه‌ای در روز عاشورا انجام شد؛ روزی که به یاد شهادت حسین بن علی، نوه پیامبر اسلام، در نبرد کربلا در سال ۶۸۰ میلادی گرامی داشته می‌شود. این رویداد تاریخی بیش از ۱۳۴۵ سال است که هویت جامعه شیعه را شکل داده و به عنوان روزی محوری برای سوگواری شناخته می‌شود که در آن صدها میلیون شیعه در سراسر جهان مراسم عزاداری برگزار می‌کنند.»
در پایان این نوشتار تأکید شده «انتخاب روز عاشورا برای بازگشت خامنه‌ای یک اقدام نمادین برای نشان دادن قدرت است و جمهوری اسلامی را در تقابل خود با اسرائیل و آمریکا در جایگاه مظلوم قرار می‌دهد.» این در حالیست که برخی معتقدند با توجه به تسلط اسرائیل بر آسمان ایران و جاسوس‌هایی که در میان مقامات رژیم دارد، خامنه‌ای احتمالا با امان‌نامه‌ی اسرائیل از مخفیگاه بیرون آمده تا در این مراسم مذهبی که برای شیعیان اهمیت دارد شرکت کند.
حضور خامنه‌ای در روضه «حماسی» بود!
در این میان، مدیرمسئول خبرگزاری «مهر» با اشاره به خروج علی خامنه‌ای از مخفیگاه بعد از ۲۲ روز و حضور در یکی از مراسم عزاداری عاشورا، نوشت در جنگی نابرابر که اسرائیل به فناوری‌های نامحدود و امکانات گسترده برای جنگ دسترسی دارد، حضور خامنه‌ای در مراسم اقدامی شجاعانه و حماسی از جنس «در میدان بودن حسینی» بود!
او نتیجه گرفته حالا که خامنه‌ای پیشاپیش امت «هزینه داده» باید از طمع‌ورزی‌های سیاسی پرهیز کرد!
محمدمهدی رحمتی مدیرمسئول خبرگزاری «مهر» در یادداشت خود نوشت: «لازم بود در برنامه‌ریزی روضه بیت، اول جنبه اقتدار امنیتی و نظامی به صورت مطمئن تثبیت شود و پس از آن ابعاد حماسی حضور آقا [خامنه‌ای] بازنمایی گردد [اما] تحقق همه پیش‌شرط‌های امنیتی دفاعی نیز نمی‌تواند به تنهایی عامل برگزاری روضه‌های بیت و حضور حضرت آقا در این جلسات باشد چرا که در جنگ تمام‌عیار با دشمنی ناجوانمرد که هیچ چارچوب اخلاقی را رعایت نمی‌کند و به لطف حمایت تمام‌قد آمریکا و چشم‌پوشی‌های اروپایی‌ها دسترسی‌های نامحدود فناورانه و امکانات گسترده تجاوزگرانه دارد برگزاری این مجلس و حضور مردم و رهبرشان اقدامی شجاعانه و حماسی از جنس در میدان بودن حسینی است.»
او همچنین تأکید کرده: «باید از تفرقه و آنچه میان مردم و مردم با رهبرشان ایجاد فاصله می‌کند تا جای ممکن پرهیز کرد. باید از هزینه کردن آقا با مطامع سیاسی و گروهی فاصله گرفت. باید این نماد ایران اسلامی را به درستی پاس داشت!»
