سیاوش آذری – فرهنگ شریف نوازند نامدار و استاد شیرین‌پنجه تار که مردم ایران سال‌ها با زخمه‌های ساز وی در رایو- تلویزیون و کنسرت‌ها سود و سوداها کرده‌اند برای تامین هزینه درمانش تارهای خود را می‌فروشد.
شریف یک بار به کمارفته و از آن بیرون آمده است. نوازنده بلندنام تار که تنها بازمانده نسل خوش‌نوازان موسیقی معاصر ایران است، این روزها دریکی ازبیمارستان‌های تهران بستری و سخت به درمان نیازپیدا کرده است.
به گفته یکی از نزدیکانش که به تازگی از عیادت شریف در بیمارستان بازگشته با اینکه مقامات جمهوری اسلامی با حضور در بیمارستان به عیادتش رفته‌اند تا وانمود کنند هوادار هنرمندان‌اند، اما در مورد درمان این هنرمند نامدار به ویژه هزینه سرسام‌آورآن هیچ اقدام عملی انجام نداده‌اند. از آنجا که شریف خود قادر به تامین هزینه‌های سنگین درمان خود نیست و بیمه هم ندارد ناگزیر شده است تارهای خود را که بیش از ۳ یا ۴ ساز نیستند و همه‌شان به جانش بسته‌اند، با وجود عشق و علاقه شدیدش به آنها، همه را به معرض فروش بگذارد.
تارهای شریف “یحیی” و از نوع بهترین و خوش‌صداترین آنها هستند. مردم هنردوست ایران می‌دانند که فرهنگ شریف یکی از شایسته‌ترین وشیرین‌پنجه‌ترین بازماندگان نسل نوازندگان و آهنگسازان چندین نسل معاصر ایران است که نواخته‌های پرشور و سوزش سال‌ها در برنامه‌های گلها با صدای خوانندگان و نوازندگان طرازاول رادیو یا در کنسرت‌ها به گوش صاحبدلان رسیده وآنها را به اوج شور و حال کشانده است.
زخمه‌های تار فرهنگ شریف است که شهریار شاعر نامدار و بزرگ ایران در وصف‌اش می‌گوید:
بزن که سوز دل من به ساز می‌گوئی
ز ساز دل چه شنیدی که باز می‌گوئی
فرهنگ شریف علاوه بر نوازندگی در رادیو و کنسرت‌های طی سال‌های گذشته بارها به عنوان سفیر موسیقی ایران به کشورهای اروپا، آمریکا و آسیا سفر کرده و همه جا موسیقی اصیل ایران را با ساز دلنشین خود به سایر ملل معرفی کرده و مدتی در دانشگاه جورج واشنگتن به تدریس این ساز جادویی پرداخته است.
قدرنشناسی نسبت به هنر و هنرمند مقوله تازه‌ای نیست و سابقه دیرینه دارد تا آنجا که سرایش این بیت زیبا را که از واقعیت هنرنشناسی ما ایرانیان نشانه دارد باعث شده ومفهوم آن بیش از هر زمان در حکومت دینی ایران مصداق یافته است:
بر اهل هنر کس نکند قدرشناسی
ایران چه محیطی است که افکار ندارد
و هزاران افسوس و هزاران دریغ…
