گیلاس را برای تو کندم.
انگور را برای دل ِ خویش.
گیلاس، آشنای «فروغ»ست
انگور،
میزبان ِ قدیمی ِ شاعران.
نزدیک‌تر بیا!
تا با خیال ِ خُرَم ِ فرخزاد
گیلاس را به گوش تو آویزم.
نزدیک تر بیا!
روشن کُن از ترانه‌ی چشمت پیاله را
تا همچنان، زُلال ِ تو باشم.
یعنی:
با شادی ِ شریف‌ترین شعر
زیبایی ِ شمال ِ تو باشم.
