کتاب «نفت من کجاست؟ فساد در صنعت نفت و گاز ایران» از خسرو سمنانی که در اردیبهشت ۱۳۹۸ منتشر شده است، در چندین شماره در کیهان لندن منتشر می‌شود.
[بخش یک]
۱) فساد، اتفاقی نیست
فساد در جمهوری اسلامی امری اتفاقی نیست، بلکه موضوعی ساختاری و نظام‌مند است که عمداً و آگاهانه در جهت تسهیل سرقت در مقیاس بزرگ طراحی شده است. غنائم ناشی از فساد، هم امکان بقای جمهوری اسلامی را فراهم می‌سازد و هم عملاً به دزدان حکومتی به دلیل تاراج منابع و درآمدهای ایران پاداش داده و آنان را متحد می‌کند. اما در این میان٬ با قرار دادن فرهنگ، سلامت، اقتصاد و امنیت مردم ایران در معرض صدمات بی‌شمار٬، آنان را مجازات می‌کند.
۲) فساد یعنی کنترل
فساد، ابزاری برای فشار و کنترل سیاسی و اقتصادی است؛ امری که خودی‌ها را از غیرخودی‌ها جدا می‌کند. رشوه، اخاذی، حق و حساب دادن و اختلاس، نقض قانون یا اخلاق دانسته نمی‌شوند، بلکه بخشی ضروری و جدایی‌ناپذیر از فرهنگ سیاسی و تجاری ایران به شمار می‌آیند. در چنین سیستمی، مال و جان هیچکس بدون انجام فساد ایمن نیست. به این ترتیب٬ فساد ضرورت زندگی تلقی می‌شود که بقا را تضمین می‌کند یا حداقل جلوی کارشکنی، اخاذی، مصادره و زیان را می‌گیرد.
۳) فساد در سیاست و تجارت نهادینه شده است
فساد، اخاذی، حق و حساب و اختلاس، به بخش‌های جدایی‌ناپذیر و قطعی فرهنگ سیاسی و تجاری ایران تبدیل شده‌اند. تمام مبادلات اقتصادی عملاً در معرض فساد هستند و خودی‌ها، کارچاق‌کن‌ها و افراد ذی‌نفوذ رژیم در ازای صدور مجوز، پروانه، سند مالکیت، حق مالکیت و دیگر خدمات، باج می‌گیرند و به اصطلاح «شیرینی» می‌خواهند.
۴) فساد نظام‌مند است
فساد از طریق ساختارهای دولتی و اداری بطور فعالانه ترویج می‌شود و با ترغیب فرصت‌طلبی و حمایت از فرهنگ سرقت- که بیشتر مبتنی بر نقض حقوق فردی و جمعی است تا حمایت از آنها- عملاً موجب تضعیف ساختار جامعه مدنی می‌شود. فساد با تخریب مبانی شخصیتی مردم ایران، تهدیدی علیه حس هویت و همبستگی ملی آنان به شمار می‌رود و کیفیت مناسبات و حس یگانگی میان آنان را به شدت کاهش می‌دهد.
در اینجا بخش دوم این کتاب را می‌خوانید:
[بخش یک]
