فیروزه خطیبی – فرهنگ فرهی روزنامه‌نگار قدیمی ساکن لس‌آنجلس روز دوشنبه ۲۳ سپتامبر در حالی که اعضای خانواده و دوستان نزدیک او در کنارش بودند در بیمارستان تارزانای این شهر درگذشت. او هنگام مرگ ۸۶ سال داشت.
زنده‌یاد فرهی که فعالیت‌های مطبوعاتی خود رااز بیش از ۷ دهه پیش و از مجله هفتگی «روزنه» با همکاری احمد شاملو آغاز کرده بود از مدت‌ها پیش از بیماری‌های کلیوی و ریوی رنج می‌برد و نهایتا هفته پیش دربیمارستان بستری شد و با وجود تلاش پزشکان، چشم از جهان فرو بست.
فرهی که در دوران پیش از انقلاب به عنوان برنامه‌ساز در رادیو و تلویزیون ملی ایران فعالیت داشت و برنامه‌های «نقشی در آیینه هفته»، «سیری در مسائل روز»، «شگفتی‌های جهان درون»، «در پیشگاه تاریخ»، «در پیشگاه مردم» و «جُنگ شب» را ارائه می‌داد در آستانه انقلاب ۵۷ به آمریکا و شهر لس‌آنجلس مهاجرت کرد. او ابتدا به همکاری با نشریه «ایران تریبون» به سردبیری پرویز قاضی‌سعید پرداخت و بعدها در نشریات «پیام ایران»، «رایگان» و «نیمروز» قلم می‌زد.
درسال ۱۹۸۷ پسر فرهنگ فرهی (نیوشا) در اعتراض به ورود خامنه‌ای رئیس جمهوری اسلامی وقت در ایران برای شرکت درمجمع عمومی سازمان ملل متحد، جلوی ساختمان فدرال لس‌آنجلس خود را به آتش کشید و درگذشت. حادثه ای که تا پایان عمر اثرات عمیق بر جسم و جان فرهنگ فرهی باقی گذاشت.
چندی بعد، در اواسط دهه ۱۹۹۰ میلادی فرهنگ فرهی نشریه ادبی- هنری «جُنگ» را که شکل تازه‌ای به مطبوعات ایرانی لس‌آنجلس می‌بخشید پایه‌گذاری کرد اما این نشریه عمر کوتاهی داشت و پس از مدت کوتاهی تعطیل شد و فرهی از همان تاریخ ضمن همکاری با رادیو و تلویزیون‌های ایرانی این شهر ازجمله اجرای یک برنامه فرهنگی- هنری هفتگی در تلویزیون «پارس» به همکاری با هفته‌نامه «جوانان» پرداخت.
مهدی ذکائی سردبیرمجله «جوانان» فرهنگ فرهی را از زمان سردبیری مجله «رایگان» به یاد می‌آورد: «فرهنگ از همان زمان دورادور یکی از مشوقین ما بود. بعد از تعطیلی «جُنگ»، او صفحات ادبی را در مجله ما شروع کرد و حضورش در دفتر مجله درطول سال‌ها مثل حضور پدر مهربانی بود که به ما یاری می‌داد. بعد از درگذشت زنده‌یاد خطیبی که با نوشتن خاطرات هنری‌اش به «جوانان» اعتبار بخشیده بود، فرهنگ فرهی آمد و ما سعی کردیم به او تکیه کنیم. با اینهمه و با وجود همه زحماتی که کشیده بود و کارهایی که کرده بود، هرچند همواره صحبت برگزاری مراسم بزرگداشت وی بود ولی این کار هرگز جامه عمل نپوشید. این بزرگترین تاسف من است و می‌دانم که جای فرهنگ برای همیشه در جامعه ادبی لس‌آنجلس خالی خواهد ماند.»
