سناتور شاه و  سرباز راهنمایی و رانندگی!

هوشنگ اسدی – تابستان بود حتما و به گمانم سال ۱۳۵۱ و  مجلس ختم یکی از بستگان دکتر مصطفی مصباح‌زاده برقرار بود؛ شاید خواهرش.

مجلس، مجلسِ سناتور انتصابی شاه بود و صاحب مؤسسه عظیم کیهان. رژیم پادشاهی در اوج قدرت و کیهان نگین درخشان نشریات ایران. من که تازه سردبیر شب کیهان شده بودم، می‌خواستم موضوعی را با «دکتر» مشورت کنم و ایستادم تا مجلس از انبوه جمعیت از عارف و عامی خالی شد با بدرقه‌ی صاحب مجلس. جلو رفتم تا طرح مسئله کنم. «دکتر» گفت:
-بیا با هم به روزنامه برویم و توی راه حرف بزنیم…

سوار شِورُلت معروف «دکتر» شدیم. مثل همیشه خودش رانندگی می‌کرد، نه خدم و حشمی و نه راننده‌ای برای «سناتور» که دست‌کم ده راننده با «جیپ»ها ی نو در حیاط کیهان گوش به فرمانش بودند.

میدان حسن‌آباد را دور زدیم و صحبت‌کنان از یک خیابان فرعی وارد خیابان ضلع شمالی «باغ سنگلج» شدیم. در اواسط خیابان– درست مقابل در شمالی باغ- مأمور جوانی از پرسنل شهربانی به عنوان مأمور راهنمایی و رانندگی ایستاده بود. هوا گرم بود و د رخیابان اتومبیلی دیده نمی‌شد. چند قدمی که از مأمور رد شدیم، «دکتر» اطراف را به دقت پائید و خیلی آهسته دور زد. مأمور را دیدم که به طرف اتومبیل می‌دود و دستش را تکان می‌دهد.  هنوز به ما نرسیده بود که فریادش را  شنیدیم.
-وایستا… خواهر…!

دیدم که صورت دکتر از شرم سرخ شد. دشنام به خواهری که از مراسم ختم‌اش بر می‌گشتیم!

«دکتر» اتومبیل را متوقف کرد. تا ایستادیم، پیاده شدیم؛ مأمور خشمگین رسید. «دکتر» دستش را دراز کرد و گفت:
-من خواهر… نیستم، من دکتر مصباح‌زاده هستم…

سرباز یا نشناخت و یا شناخت به روی خودش نیاورد و گفت:
-شما در جای ممنوع دور زدید…

و تابلو را نشان داد. «دکتر» لبخندی زد و گفت:
-حق با توست. حالا جریمه را بنویس!

سرباز که از این رفتار مؤدبانه جا خورده بود، دست‌دست می‌کرد.
-حالا اینبار میهمان ما آقای دکتر!

«دکتر» خنده‌ی مخصوص خودش را کرد و گفت:
-به اندازه کافی پذیرایی شدیم! جریمه را بنویس.

مأمور جریمه را نوشت و دو دستی به «دکتر» داد. «دکتر» در حالی که جریمه را تا می‌کرد، گفت:
-یادت باشد؛ هیچکس خواهرفلان نیست! ادب شرط اول انجام وظیفه است!

سوار شدیم و راه افتادیم. چهره‌ی «دکتر« در هم بود. وقتی به خیابان خیام پیچیدیم، پرسیدم:
-اسمش را یادداشت کردم. نمی‌خواهید او را گوشمالی بدهید؟

«دکتر» نگاهی به من انداخت و گفت:
-با گوشمالی نمی‌شود خریّت را درمان کرد. کار اصلی ما در کیهان این است که به تدریج  فرهنگ خریّت را از میان برداریم…

به کیهان رسیدیم. هنوز شاد و آباد بود. و تا بیاییم فرهنگ را عوض کنیم به اِشغال اوباش در آمد و «کیهان امنیتی» در ساختن فضایی یاری کرد که «نماینده»‌ی نوکیسه بر صورت سربازی که به وظیفه‌ی خود عمل می‌کند سیلی می‌زند. همین حکایت گمانم برای قیاس دو سیستم کافیست و نشان می دهد بر ایران چه رفته است!
پاریس
ششم بهمن ۱۳۹۹