(به خاطره‌ی معطر ِ ملکتاج مقصدی)
با رفتنت ای گل! زگلدان، گریه می‌کردیم
در روبروی چشم ِ باران، گریه می‌کردیم
در باغ ِ ما شادی‌ی شبنم‌ها تَرَک برداشت
وقتی که رفتی، مثل گلدان، گریه می‌کردیم
با دردِ پنهانی که در جان ِ جهان ماست
از سرنوشتِ غمسرشتان، گریه می‌کردیم
جای تو خالی ماند در میخانه‌های مهر
بعد از تو ما با، مِی‌پرستان ،گریه می‌کردیم
باغ ِ شقایق‌های توفان دیده می‌داند
دیشب چرا تا صبحگاهان، گریه می‌کردیم
وقتی خَبَر مثل ِ تَبَر بر ما فرو بارید
آهسته وُ پیوسته، از جان، گریه می‌کردیم
باید کنار ِ عاشقان ِ تازه بنشینیم
بی آتشت ما، یِک زمستان ،گریه می‌کردیم
در گفتگو با ابر ِ تلخ وُ تار ِ «لاهیجان»
از جان وُ دل، با یادِ جانان ،گریه می‌کردیم
با یاد تو ای همنشین ِ دلنشین ِ چای!
با خاطراتِ سبز ِ گیلان ،گریه می‌کردیم
شعر به شکل غریبی و مثل رویائی تلخ وشیرین ذهن را شکل می دهد.
یادش گرامی!