Page 14 - (کیهان لندن - سال سى و دوم ـ شماره ۵۴ (دوره جديد
P. 14
ﺻﻔﺤﻪ - Page 14 - 14ﺷﻤﺎﺭﻩ 54
ﺟﻤﻌﻪ 20ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ 26ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦﻣﺎﻩ 1395ﺧﻮﺭﺷﻴﺪﻯ
ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺷﻜﺎﺭ ﻣﺮﻳﺪ ﺍﺣﻤﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺳﻌﻴﺪﻯ ﺳﻴﺮﺟﺎﻧﻰ: ﺻﺒﺢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻋﺎﺩﺗﻰ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﻗﺪﻡ
ﻓﺪﺍﺋﻰ ﺑﻰﻣﺰﺩ ﻭ ﻣﻨﺖ .ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺮ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻡ ،ﺑﻰﺍﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ
ﺧﺎﻙ ﻃﺮﺏ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺑﺤﺚ ﻭ ﺟﺪﻟﻰ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﻴﻞ )ﺑﺨﺶ ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ( ﺧﻮﺍﺏﺁﻟﻮﺩ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﻫﺘﻞ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮﺳﺸﮕﺮ
ﺷﻮﺩ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﺳﻮﺍﺭﺵ. ﺍﻭ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻭﻗﺖ ﺳﻴﺎﺣﺖ
ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﻰ ﺟﺎﻯ ﭘﺎﻯ ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮﻭ ﺩﺭ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎﻯ ﻗﺎﻫﺮﻩ ﻭ ﮔﺮﺩﺵ ﻧﻴﺴﺖ .ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺶ ﺗﻌﺠﺐ
ﺍﺯ ﺯﻳﺮﻩ ﻛﺮﻣﺎﻥ ﺑﺮﺩﻥ ﻭ ﻗﻄﺮﻩ ﺑﻪ ﻋﻤﺎﻥ، ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻫﺎﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ
ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﺑﻴﺪﻝ ﺩﻫﻠﻮﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻛﻤﺘﺮ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﺑﺎ ﭘﺸﺘﻜﺎﺭﻯ ﺣﻴﺮﺕ ﺧﺎﻧﻢﺩﺭﺑﺎﺭﻩﺟﻤﺎﻝﻋﺒﺪﺍﻟﻨﺎﺻﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺎﺩﺭﻭﺍﻥ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺳﻌﻴﺪﻯ ﻣﺎﻣﻮﺭﺍﻥ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﻫﺘﻠﻬﺎ ﺩﻳﺪﻩﺍﻡ ﻭ ﺩﺭ
ﺟﺎﻧﺶ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ »ﻣﺎ ﻭ ﺗﻮ ﺧﺮﺍﺏ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺩﻭﺭﺓ ﺩﻛﺘﺮﻯ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ.ﺩﻛﺘﺮ ﻋﺒﺪﺍﻟﺤﻤﻴﺪ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﻴﺮﺟﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺷﺪﻩﺍﻡ ﻛﻪ
ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻳﻢ ـ ﺑﺖ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﻛﻔﺮ ﻭ ﺩﻳﻦ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺭﻫﺴﭙﺎﺭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺳﻌﻴﺪﻯ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﻧﻮﺭﺍﻟﺴﺎﺩﺍﺕ ﺳﻔﺮﻯ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻰ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ
ﻭﻃﻨﺶ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﺼﺮﻑ ﻛﺮﺳﻰ ﻣﺼﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺍﺻﻠﻰ ﺷﻬﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪ .ﺩﻭﺭ ﺍﺯ
ﻧﺪﺍﺭﺩ«. ﺍﺳﺘﺎﺩﻯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻗﺎﻫﺮﻩ ،ﺑﺬﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮﻭﻳﻢ ،ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ: ﺳﻔﺮ ﺯﻳﺮ ﻋﻨﻮﺍﻥ »ﺧﺎﻙ ﻣﺼﺮ ﻃﺮﺏ ﺁﺷﻮﺏ ﺧﻼﻳﻖ ﻭ ﺗﺮﺍﻛﻢ ﻭﺳﺎﺋﻂ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ
ﮔﺮﻡ ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﺭﺱ ﻧﺎﺑﻬﻨﮕﺎﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻉ ﻣﺴﺘﻌﺪ »ﺩﻛﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﮕﻴﺰ« ﺩﺭ ﻣﺠ ّﻠﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺭﺳﺎﻧﺪ
ﺳﮕﻰ ﺳﻜﻮﺕ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﻯ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺩﻟﺒﺎﺧﺘﻪ ﺍﺩﺏ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﻭ ﻛﻪ ﻣﺘﻦ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻭﻯ »ﺍﻯ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺗﻔﺮﻗﺔ ﺣﻮﺍﺱ.
ﻣﻰﺷﻜﻨﺪ ﻭ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﺩﻟﻬﺎﻯ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺑﭙﺎﺷﺪ«... ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ .ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﻣﻦ ﺭﺍﻧﻨﺪﺓ ﺗﺎﻛﺴﻰ ﺧﻮﺵ ﻗﻮﻟﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ
ﻣﻰﭘﺎﺷﺪ .ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﻡ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺳﻌﻴﺪﻯ ،ﺷﻬﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﺳﺎﻟﻬﺎﺋﻰ ﺧﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺗﻪﺁﺳﺘﻴﻨﺎﻥ« ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ .ﺳﻮﺍﺭﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎﻯ
ﻭ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺳﮓ ﻭﻟﮕﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺭﺍﻩ ﺁﺯﺍﺩﻯ ،ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻣﻰﺭﻭﻳﻢ ﻭ ﭘﺲ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﺣﺒﺪﻝ ﻣﺼﺮﻯ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﺳﻌﻴﺪﻯ ﺳﻴﺮﺟﺎﻧﻰ ﺗﻬﻰ ﺍﺯ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻰ ﺁﻧﻜﻪ
ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻗﺼﺮ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﺯ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭﻯ ﻛﻮﺗﺎﻩ ،ﺩﺭ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ،ﺷﻮﺭ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺑﺎ ﻛﻼﻡ ﺷﻴﻮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﺭﺍ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺳﺎﺯﺩ ،ﻣﻘﺎﺑﻞ
ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪﻯ ﻣﻰﺯﻧﻢ ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻓﺴﺮﺍﻥ »ﻧﺎﺩﻯ ﺍﻟﻤﻌﺎﺩﻯ« ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺯﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻧﻴﻤﻜﺖﻫﺎﻯ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ .ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺔ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﻻﺯﻫﺮ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮﺩ.
ﺁﺷﻮﺏ ﻋﻬﺪ ﻓﺎﻃﻤﻰ ﺑﻪ ﻗﺎﻫﺮﺓ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺭﻭﺩ ﻧﻴﻞ ،ﭘﺎﻯ ﺑﺤﺚ ﻭ ﺟﺪﻝ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﺓ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻫﻤﺪﺭﺱ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﻛﺘﺮ ﻋﺒﺪﺍﻟﺤﻤﻴﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻟﺔ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﻼﻡ.
ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﺳﻦ ﺍﻭ ﻫﻢ ﭘﺴﺮﺵﺳﺮﻫﻨﮓﻭﻋﺮﻭﺳﺶﺟﻴﻬﺎﻥ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎﻯ ﺑﺎﺭﻳﻚ
ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﻰ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮﺩﻡ. ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻴﻢ... ﻗﺪﻳﻤﻰﺗﺮﻳﻦ ﻣﺤﻠﻪ ﻗﺎﻫﺮﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ.
ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻯ ﻛﻠﻔﺖ ﻭ ﺑﻨﺎﻫﺎﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻓﺎﻃﻤﻰ ،ﺑﺎ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻯ ﺳﺮ ﺑﻪ
ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻠﻪ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﻭ ﺭﻋﺐﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻭ ﺷﺒﻨﺎﻣﻪ ﻭ ﺍﻋﻼﻣﻴﻪ ﺻﺎﺩﺭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻘﻴﺖ ﻋﻤﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﺪ ،ﺍﺯ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ ﺟﺒﺎﺭ ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ ﻭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻣﻰﺟﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﻳﻜﻰ ﻓﻠﻚ ﺳﺎﺋﻴﺪﻩ ﻭ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎﻯ ﺳﻨﮕﻔﺮﺵ
ﻭ ﻫﻴﺒﺖﺧﻴﺰ .ﮔﻮﺋﻰ ﻣﻬﻨﺪﺳﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻣﻰﻧﻤﺎﺋﻰ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺳﺘﻴﺰﻩ ﻭ ﺗﻌﺼﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺭﻯﻫﺎ ﻭ ﺗﻜﻔﻴﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺑﺪﺭﻯﻫﺎ ﻭﻗﻒ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻳﺎﻥ ﺣﻴﺮﺕ ﻧﻬﺪ ،ﺗﺎ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻯ ﺑﻪ ﻓﻠﻚ ﺑﺮﺷﺪﻩ ،ﻳﺎ ﻭ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﻭ ﻛﺎﺧﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ
ﻓﺎﻃﻤﻰ ،ﺩﺭ ﻣﻜﺘﺐ ﺍﺳﻼﻑ ﺧﻮﻳﺶ، ﺟﺎﺋﻰ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮﺭ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩﺍﻯ ﻛﻨﺪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺳﺎﻣﺮﻯ ﺭﻧﺪﻯ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺶ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩﻫﺎﻯ
ﻃﺮﺍﺣﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻤﺎﺭﺍﻥ ﻋﺼﺮ ﺍﺧﻨﺎﺗﻮﻥ ﻭ ﺁﺑﺎﺩﻯ ﺑﻴﺮﻭﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻩ ﺧﺸﻚ ﺑﺨﺮﺩﺍﻧﻪ .ﻣﺒﺎﺭﺯﻩﺍﻯ ﺑﻰﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺖ ﺩﺭ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻃﻼﺋﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﺶ ﭘﺮﻫﻴﺒﺖ ﻭ ﻫﻴﻤﻨﻪ ،ﻳﺎ ﺩﺭ ﺧﻢ ﻳﻜﻰ ﻭ ﺩﺭﺑﻨﺪﻫﺎﻯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﺶ.
ﺍﻥ ﺧﺎﻣﻮﻥ ﺭﻣﻮﺯ ﻣﻌﻤﺎﺭﻯ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩ ﺭﺍ ﻭﺍﻻ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻭﻃﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻠﻄﻪ ﻛﻨﺪ .ﺁﺭﻯ ،ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺮﺷﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎﻯ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﭘﻴﭻ ﺩﺭ ﻣﻰﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﺁﺷﻮﺏ ﺧﻼﻳﻖ،
ﺁﻣﻮﺧﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﻰ ﺑﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﺖ ﻳﻤﻜﺎﻥ ﺁﻭﺍﺭﻩﺍﺕ. ﺷﺎﻫﺪ ﺷﻜﻮﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻓﺎﻃﻤﻰ ﺑﺎﺷﻢ .ﻭ
ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﮔﻨﺪﻩﺍﻯ ،ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻃﻤﻄﺮﺍﻕ ﻣﻮﻛﺐ ﺍﻟﻤﺴﺘﻨﺼﺮ ﺑﺎﷲ .ﺩﺭ
ﻣﻰﺑﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰﺍﻓﺘﺪ .ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﺩ ﻧﻴﻞ ﺩﻝ ﻗﺎﻫﺮﻩ ﻣﻌ ّﺰﻯ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻯ ﻗﺼﺮ
ﻛﺸﻒ ﺍﻳﻦ ﺭﻣﺰ ﭘﻰﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻠﻔﺖ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﺳﻠﻄﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﻭﺳﻌﺘﺶ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ
ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪﻭ ﺳﻘﻔﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻧﺪ، ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻤﺶ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻤﺶ :ﺟﻨﺎﺏ ﻏﺎﺻﺐ ﻋﺒﺎﺳﻴﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺳﺎﻃﺖ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺩﻟﻰ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺍﺯ ﭘﻴﭻ ،ﻳﺎ ﺩﺭ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻴﺎﻓﺎﺭﻗﻴﻦ ﺑﺮﺍﺑﺮﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ .ﻗﺼﺮﻯ ﻛﻪ
ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩﺍﻯ ﻛﻪ ﻃﺮﺍﺣﺎﻥ ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮﻭ ،ﻧﻪ ﺧﻠﻴﻔﺔ ﻋﺒﺎﺳﻰ ﮔﻨﻪﻛﺎﺭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺭﺑﻘﺔ ﻃﺎﻋﺖ ﻓﺎﻃﻤﻴﺎﻥ ﺑﺴﭙﺎﺭﻧﺪ. ﻛﻴﻨﺔ ﻋﺒﺎﺳﻴﺎﻥ ﻋﻴﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﺎﺻﺒﺎﻥ ﻣﺴﺠﺪﻫﺎﻯ ﺑﻰ ﺍﻣﺎﻡ ﻭ ﻣﺄﻣﻮﻡ ،ﺍﻧﮕﺸﺖ »ﮔﺮﺩ ﺑﺮ ﮔﺮﺩ ﺁﻥ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ
ﺍﻫﺮﺍﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﺎﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺑﻮﺍﻟﻬﻮﻝ. ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺧﻠﻴﻔﺔ ﻓﺎﻃﻤﻰ .ﺍﮔﺮ ﻋﻴﺐ ﻭ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﺩﺍﻣﻦ ﻳﻜﺘﺎ ﻗﺒﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻨﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻳﻨﺪ ،ﺳﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﺮ ﺣﻴﺮﺕ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺷﺐ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ،ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ
ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﺓ ﺳﺮﺩﺭ ﺁﺷﻨﺎﻯ ﻣﺴﺠﺪﻯ ﻧﻘﺼﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻧﻰ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ ﻣﺼﺮﻯ ﺑﺴﭙﺎﺭﺩ ﺩﺭﺑﺎﺭﻳﺎﻥ ﻣﺮﻳﺪﺗﺮﺍﺵ ﺍﻟﻤﺴﺘﻨﺼﺮ ﺑﺎﷲ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﭘﻴﺎﺩﻩ« ﺑﻮﻕ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻫﻞﻛﻮﺑﺎﻥ
ﭘﻰ ﻣﻰﺑﺮﻡ ﻛﻪ ﮔﺮﺩ ﻗﺎﻫﺮﺓ ﻣﻌﺰﻯ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺿﻤﻴﺮ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ،ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻳﺶ ،ﺍﺯ ﻣﺴﻨﺪﻧﺸﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡﻓﺮﻳﺐ ﻣﺼﺮ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺑﺮﺣﻖ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻠﻰ، ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻏﻠﺐ ﻫﻢ ﻭﻃﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻳﺶ ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ ،ﻗﺼﺮ ﻋﻈﻴﻤﻰ
ﻃﻮﺍﻓﻰ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻜﻰ ﻣﺸﻬﺪ ﺫﻫﻦ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻫﺎﻡ ﻭ ﺿﻤﻴﺮ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﭼﻪ ﺩﻳﺪﻩﺍﻯ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﮔﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺬﻫﺐ ﻣﺒ ّﻠﻎ ﺑﻰﻣﺰﺩ ﻭ ﻣﺮﺷﺪﺗﺮﺍﺵ ﺑﻨﺪﻩ ﻃﺒﻴﻌﺘﺶ ،ﺳﺮ ﺍﺯ ﻛﻪ »ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ ،ﭼﻮﻥ
ﺭﺃﺱ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪﻩﺍﻡ .ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﭘﺴﻨﺪ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﺗﻮ .ﺧﻠﻴﻔﺔ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺶ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﻰ .ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻋﺒﺎﺳﻰ ﻣﻨﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻓﺎﻃﻤﻰ ﺷﻮﺩ ،ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﻯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﻠﻴﻔﺔ ﻋﺒﺎﺳﻰ ﺑﭙﻴﭽﺪ ﻭ ﺣﻠﻘﺔ ﻛﻮﻫﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﻋﻤﺎﺭﺍﺕ ﻭ
ﺻﻔﺤﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ،ﺻﺒﺢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺒﺎﺳﻰ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﭼﻪ ﻫﻴﺰﻡ ﺗﺮﻯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺮﺷﻮﺭ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻧﻰ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﻪ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺁﻥ« .ﻗﺼﺮﻯ ﻛﻪ »ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ
ﻫﻨﻮﺯ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ ﺧﻠﻮﺕ .ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺯﻳﺎﺭﺗﮕﺎﻩ ﺧﺎﻡ ﺍﺟﺮﻯ ﺧﻮﺍﺭﻩ« ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺮ
ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﻡ .ﻣﺴﺠﺪﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻰ ﻫﺰﺍﺭ ﺣﻮﺭ ﻭ ﻏﻠﻤﺎﻥ ،ﺩﺭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ
ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺷﺎﻓﻌﻴﺎﻥ ﻣﺼﺮ ﻣﺪﻓﻦ ﺳﺮ ﻣﻄﻬﺮ ﻛﻮﺷﻚ ﻣﺠﻠﻞ ﺁﻥ ،ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﻟﺮﺑﺎﺋﻰ ﺍﺯ
ﺳﻴﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍ ﺍﺳﺖ .ﺩﻟﻴﻞ ﻭ ﻣﺪﺭﻛﺶ ﺭﺍ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻓﺎﻃﻤﻰ ﻣﺼﺮ ﻣﺎﻫﺎ
ﺍﺯﻣﻦ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﻛﻞ ﺍﺭﺽ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻭ ﻧﻮﺑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﻧﺪ.
ﻛﺮﺑﻼﻳﻢ ،ﻭ ﻫﺮ ﻣﻌﺒﺪﻯ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻡ ﻣﺤﺘﺮﻡ. ﺧﻠﻴﻔﺔ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺯﻧﺪ
ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﺔ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ
ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻰﺷﻮﻡ .ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﺴﺐ ﻭﺍﻻ ،ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﻼﻡ
ﺧﻼﻑ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎﻯ ﺧﻠﻮﺕ ﺯﺍﺋﺮﺍﻧﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻨﮓ ﺧﻠﻔﺎﻯ ﺗﻨ ّﻌﻢ ﻃﻠﺐ ﻋﻴﺎﺵ
ﻭ ﺳﺤﺮﺧﻴﺰﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﺻﻔﺎﻯ ﺧﺎﻃﺮ. ﻋﺒﺎﺳﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﺪ ﻭ ﺍﺳﻼﻡ ﻋﺰﻳﺰ
ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻠﻮﺗﻰ ﻣﻰﺟﻮﻳﻢ ﻭ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﻂ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﮕﺴﺘﺮﺍﻧﺪ .ﻣﺮﺩ
ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺯﻫﺮﺍﺳﺖ .ﺑﻰ
ﻣﻰﺭﻭﺩ... ﻫﻴﭻ ﺗﻔﺎﻭﺗﻰ ﺩﺭ ﻧﺤﻮﺓ ﺯﻧﺪﮔﻰ .ﻋﻠﻰ ﻭ
ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺎﺑﺪﺍﻥ ﺯﻫﺮﺍ ﭘﻼﺳﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺭ ﻳﻜﺘﺎ
ﺳﺤﺮﺧﻴﺰ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺰﺍﺋﺮﺍﻥ ﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺣﺠﺮﺓ ﻣﺤﻘﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﻳﺰﻧﺪ ،ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ
ﺍﺯ ﻻﺑﻼﻯ ﺩﻋﺎﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﻟﻪﻫﺎ ﻭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕﻫﺎ، ﻓﻘﻴﺮﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﺎﻟﻚ ﭼﻴﺰ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺍﺯ
ﺻﺪﺍﺋﻰ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻰﺭﺳﺪ ،ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻡ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺩﻧﻴﻮﻯ ﻧﻴﺴﺖ .ﻓﻘﻂ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ
ﺍﻣﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻦ ﻭ ﻫﻦ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺩﻛﺎﻥ ﻧﺎﻗﺎﺑﻞ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺟﺎﺭﺓ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ
ﺷﻨﺎﮔﺮﺍﻥ ﺯﻭﺭﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ. ﺩﻭ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻣﻐﺮﺑﻰ ﻫﺴﺖ ﺗﺎ ﺩﻩ ﺩﻳﻨﺎﺭ ،ﻭ
ﺑﺮﻣﻰﺧﻴﺰﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺻﺪﺍ ﻣﻰﺭﻭﻡ .ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﻫﺰﺍﺭﺗﺎﺋﻰ ﻫﻢ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﻭ ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﺴﺮﺍ
ﻭﺳﻂ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻤﺎﺭﺍﺕ ،ﺑﻪ ﺍﺿﺎﻓﺔ ﻫﺸﺖ ﻫﺰﺍﺭ
ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ،ﺩﺭ ﺩﻭ ﺻﻒ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ »ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺟﺎﺭﺕ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ
ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻳﻚ ﻣﺘﺮﻯ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﺳﺘﺎﻧﻨﺪ« ،ﻭ ﻳﻚ ﻗﺼﺮ ﺍﻟﺒﺘﻪ
ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻬﺮ ،ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻗﺼﺮ
ﻳﻮﮔﺎﻯ ﻫﻨﺪﻯ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺫﻛﺮ ﺟﻠﻰ ﺷﻬﺮﻯ ﻭ ﻗﺼﺮ ﻳﻴﻼﻗﻰ ﺭﺍﻫﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪﺍﻧﺪ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﻧﻘﺎﻫﻰ .ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻛﻪ ﺯﻳﺮﺯﻣﻴﻨﻰ» ،ﻭ ﺁﻥ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﺳﻘﻒ
ﺩﺭ ﻳﻮﮔﺎﻯ ﻫﻨﺪﻯ ﺣﺮﻛﺘﻬﺎ ﻣﺘﻨﻮﻉ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻜﻢ ﺯﺩﻩﺍﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺣﺮﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﺷﻚ« ﻭ
ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻊ ﺣﺮﻛﺘﻬﺎ ﻳﻜﻨﻮﺍﺧﺖ ،ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺩﻩ ﺧﺎﻟﺼﺔ ﺷﺶﺩﺍﻧﮕﻰ،
ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺳﺮ ﺑﻪ ﭼﭗ
ﻭ ﺭﺍﺳﺖ .ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺫﻛﺮ ﺧﺎﻧﻘﺎﻫﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﻭ ﺑﺲ.
ﺩﺭﻭﻳﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺫﻛﺮ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻋﺎﻡ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ
ﻛﻠﻤﺎﺗﺶ ﻣﻔﻬﻮﻡ ،ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﻮﻡ .ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ
ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻫﻦ ﻭ ﻫﻨﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺑﺤﻖ ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ،
ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻡ .ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ،ﺑﺎ
ﺷﺎﻧﺔ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﺧﻤﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﮔﻠﻰ ﻭ ﺳﻘﻒ ﺣﺼﻴﺮﻳﺶ ،ﺑﺮ ﻗﻄﻌﻪ
»ﻫﻦ ،،ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻪ ﭼﭗ ﺧﻢ ﺑﻮﺭﻳﺎﺋﻰ ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺑﻰﺗﻜﻠﻒ
ﮔﺮﺩﺵ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻰﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻋﺮﺏ
ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ »ﻫﻦ«. ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩﺍﻯ ﺑﻰﺭﺣﻤﺖ ﺣﺎﺟﺐ
ﺩ ﺭ ﮔﻮ ﺷﻪ ﺍ ﻯ ﺟﺰ ﻭ ﺟﻤﺎ ﻋﺖ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻰﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ
ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﻣﻰﺍﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻓﺔ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ ،ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ
ﺻﻒﺯﺩﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺣﺖ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺯﻡ. ﺧﻠﻴﻔﺔ ﻓﺎﻃﻤﻰ ﻣﺼﺮ ﻣﺠﻠﺲ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ
ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺻﻮﺭﺗﻬﺎ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ، ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﻼﻯ ﻋﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ
ﺯﻟﻔﻜﺎﻥ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ،ﻭ ﻛﻒ ﻏﻠﻴﻈﻰ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻪ ﻫﻢ ،ﻳﻚ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻯ
ﮔﻮﺷﺔ ﻟﺒﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﻭ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ،ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﺮﻫﺎ،
ﺣﺮﻛﺎﺕ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﻻﺭﻯ »ﺷﺼﺖ ﺍﺭﺵ ﺩﺭ ﺷﺼﺖ
ﺑﻪ ﻧﺸﺌﻪ ،ﻭ ﻇﺎﻫﺮﺍً ﻧﺸﺌﻪﺍﻯ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺍﺭﺵ« ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭼﻬﺎﺭﮔﺰ ﺑﺎﻻﺗﺮ
ﻛﻴﻒﺁﻭﺭ ﻭ ﺑﻰﺧﺮﺝ ﻭ ﺍﺣﻴﺎﻧﺎً ﺑﻰﺿﺮﺭ. ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﺯﻣﻴﻦ ،ﺗﺨﺘﻰ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﺷﺼﺖ
ﭼﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ؟ ﻣﺬﺍﻕ ﺗﻨﻮﻉﭘﺴﻨﺪ ﺍﺭﺵ ﺍﺯ ﻃﻼﻯ ﺧﺎﻟﺺ ﻭ ﺑﺮ ﺳﻪ ﻃﺮﻓﺶ
ﺁﺩﻣﻴﺰﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻜﻨﻮﺍﺧﺘﻰ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎﻯ ﻣﺮﺻﻊ ﻭ ﺗﺼﺎﻭﻳﺮ ﺩﻟﻨﺸﻴﻦ،
ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻰﻧﺎﻟﺪ ﻛﻪ ﻗﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻓﺮﺵ ﻗﺼﺮﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﻳﺒﺎﻯ ﺭﻭﻣﻰ ﻭ
ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻜﺮﺭ ﻣﻰﮔﺬﺭﺩ ،ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻃﻠﺲ ﺑﻮﻗﻠﻤﻮﻥ ،ﻭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻗﻼﻡ ﻣﺼﺮ
ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻼﻝﺍﻧﮕﻴﺰ ﻣﻄﺒﺦ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ،ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺷﺘﺮﻭﺍﺭ
ﻭ ﺑﻰﻟﺬﺕ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﺒﻊ ﺑﻠﻔﻀﻮﻝ
ﻧﺴﻞ ﺁﺩﻡ ﺑﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺮﻑ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺑﺨﺎﻧﺔ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺮﻧﺪ.
ﺑﺮﻣﻰﺧﻴﺰﺩ ،ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻰﺷﻮﺩ ،ﺷﻌﺮ ﺩﺭﻳﻦ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺗﺼﺎﻭﻳﺮ ﻭ ﺁﺷﻮﺏ ﻳﺎﺩﻫﺎ،
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ ﺭﻭ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺩﺭﺑﺪﺭ ،ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻯ ﻫﻢ ﻭﻃﻦ ﺁﻭﺍﺭﺓ
ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺍﻓﻴﻮﻥ ﻣﻰﺧﺰﺩ ،ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺧﻮﻳﺸﻢ .ﺣﻜﻴﻢ ﺧﺮﺩﮔﺮﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﻣﻨﻄﻘﻰ
ﻣﻰﺁﻻﻳﺪ ،ﺧﺮﺩﺧﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻣﻰﺑﺮﺩ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺭﻭﻳﺎﺋﻰ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺒﻰ ،ﭘﺸﺖ ﭘﺎ
ﺑﻪ ﺭﺅﻳﺎﻯ ﺑﻴﻤﺎﺭﮔﻮﻧﺔ ﺣﺸﻴﺶ ﺩﻝ ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﻣﻨﺼﺐ ﺩﻳﻮﺍﻧﻰ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ
ﻣﻰﻛﻨﺪ ،ﻧﻘﺪ ﻫﺴﺘﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﻄﻊ ﻗﻤﺎﺭ ﺳﻔﺮ ﻗﺒﻠﻪ ،ﮔﺬﺍﺭﺵ ﺑﻪ ﻗﺎﻫﺮﺓ ﻣﻌ ّﺰﻯ
ﻣﻰﻧﻬﺪ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺳﻴﻨﺔ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﻛﻮﺑﺪ، ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺷﻜﻮﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺍﻟﻤﺴﺘﻨﺼﺮ
ﭘﺮ ﻭ ﭘﺎﭼﺔ ﺍﻳﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ ،ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺑﺎﷲ ﻓﺎﻃﻤﻰ ﺩﺍﻣﻨﮕﻴﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﮔﺸﺘﻪ ،ﻭ
ﻭ ﺁﺷﺘﻰﻫﺎ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻮﻯ ﮔﻠﺶ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺴﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﻦ
ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻭﺩﻯ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩﺭ
ﻣﺴﺠﺪ ﺭﺃﺱ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ،ﺑﺎ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺳﺮ ﻫﻦ ﻭ ﻫﻦ ﻣﻰﺯﻧﺪ .ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺁﺭﻯ ،ﻧﺎﺻﺮ ﺑﻦ ﺧﺴﺮﻭ ﻗﺒﺎﺩﻳﺎﻧﻰ