سه دختر جوان ایرانی راهی سفرهای «هیچ هایکینگ» و ماجراجویانهای به دور دنیا شدهاند. سفرهایی که در ایران شناخته شده و رایج نیست. آنها در این راه با آموزش و راهنمایهای خود بقیه جوانان ایرانی را نیز در شبکههای اجتماعی تشویق به اینگونه سفرها میکنند.
در سفرهای «هیچ هایکینگ» یا «رایگان سواری» فرد مسافر با ایستادن کنار جاده و نشان دادن انگشت شست یا اشارات مختلف از رانندگانی که در حال عبور هستند میخواهند تا آنها را سوار کرده و تا مقصدی که در مسیرشان هستند برسانند. این مسافرت ممکن است کوتاهمدت یا طولانی باشد.
این گونه سفرهای ارزان و گاه رایگان، سبک و ماجراجویانه که بین جوانان غربی در دوران نوجوانی و اوایل جوانی بسیار مرسوم است در ایران امری نامتداول و غیر معمولی است و جوانان در این سن اغلب برای اینگونه سفرها علاوه بر محدودیتهای اخذ ویزا، از سوی پدر و مادر خود و نیروی انتظامی نیز با محدودیتهای شدید روبرو هستند و هرگز برای رفتن به سفرهای اینچنینی در سنین جوانی خطر نمیکنند. اما گویا مریم، سارا و پریناز سه دختر جوان ایرانی مرزهای این خطر را پشت سر گذاشته و علاوه بر ریسک این سفر، تجربیات خود را نیز در شبکههای اجتماعی در اختیار جوانهای دیگر قرار میدهند.
آنها به نسل جدید در ایران آموزش میدهند که چگونه کولهپشتی خود را آماده سفر کنند و ایمنی سفر را بیاموزند.
البته به دلیل مخاطرات احتمالی، در برخی کشورها رایگانسواری ممنوع است و حتی در برخی از جادهها تابلوهایی مبنی بر ممنوعیت این کار نصب شده که در صورت انجام در این مسیرها، ممکن است فرد مسافر و راننده جریمه هم بشوند.
به گزارش بیبیسی جهانی، مریم در پستهای خود مینویسد: «یک روز رویایی در سر داشتم که رایگان سفر کنم و روز بعد در راه سفر در جادهها رویایم تحقق یافت.»
سارا نیز میگوید: «کسانی که در قدم گذاشتن در راه سفرهای ماجراجویانه تاخیر میکنند تماشای شاهکارهای طبیعت را همچون طلوع خورشید از دست میدهند.»
هر سه آنها نکاتی را به زنان ایرانی توصیه میکنند که چگونه به تنهایی سفرهای هیجانانگیز و ماحراجویانه جادهای داشته باشند. مثلا اینکه وقتی در طول روز سفر میکنید سعی کنید لباسهای محلی کشورهای مختلف را بپوشید. آنها از سفرهایی صحبت میکنند که پدر و مادرانشان هرگز رویای آن را نیز نداشتهاند.
مریم و سارا و پریناز میگویند هنوز کشورهای زیادی مانده که باید به آنها سفر کنند.
ممکن است حتی بسیاری از رانندگان جادهها در ایران از وجود چنین سفرهایی بیاطلاع باشند.
در این مدل گردشگری، مهمترین وسیله خوشرویی و لبخند بر لب است که باید هر گردشگری به آنها مجهز باشد. وسیلهی لازم دیگر، یک کولهپشتی است که باید به حجم آن بسته به تعداد روز مسافرت توجه داشت. مسیر سفر هم باید مشخص باشد تا کمتر دچار دردسر شد.
هیچ هایکهای ماهر معمولا در سفرهای بعدی مقصد را مشخص نمیکنند تا به کشف تجربیات جدید بپردازند. «Hitchhiking» در اروپا کار عجیبی نیست. جوانان اروپایی در تابستان که درس و زندگی تعطیل میشود، شال و کلاه میکنند و با یک اسکیت و یک کولهپشتی بدون هیچ هزینهای شروع میکنند به اروپاگردی. پول هیچ چیزی را نمیدهند. حتی غذا را هم در کمپهایی تهیه میکنند که در جادهها هست و با قیمت کمتری در اختیارشان قرار میگیرد.
گفتنی است با اینکه در حال حاضر این نوع سفر در ایران ناشناخته است اما گردشگران خارجی به ایران نیز میآیند بدون اینکه هزینهای بابت رفت و آمد پرداخته باشند.
