همگان نیک می‌دانند و ما نیز به درستی آگاهیم که انتخابات از ارکان اصلی و اساسی دمکراسی (یعنی حاکمیت مردم است).
بی‌تردید در کشوری که چهل و پنج سال اعدام، جنگ، ترور، خشونت و سرکوب علیه آزادیخواهان و زندانی‌کردن دگراندیشان توسط حکومت و نهادهای امنیتی و قضایی آن جاری بوده و همچنان ادامه دارد و مردم معترض و جوانان را برای حق‌خواهی و مطالبه حقوق انسانی خود به گلوله می‌بندند، آزادی و انتخابات واژه‌ای بی‌معنا و نمایشی است.
به همین جهت حکومت امنیتی- پادگانی سرکوبگر همواره به دنبال نمایش فرمایشی انتخابات و به خیابان کشاندن عوامل خویش است تا به دروغ نشان دهند که پایگاه مردمی دارند، اما درواقع چنین نیست.
حمایت از تروریسم و جنگ‌افروزی، تاراج ثروت‌ها و منابع ملی کشور، انداختن ایران عزیز ما به دامن چین و روسیه بزرگترین ایران‌ستیزی و تنها در راستای ماندگاری و بقای حکومت استبدادی است. میلیون‌ها ایرانی به جهت بیکاری، فقر و فلاکت و فساد، به امید زندگی بهتر و آزادتر از کشور خارج شده‌اند و اقتصاد در ورطه فروپاشی، گرانی و تورم، کمر ملت را خم کرده است.
با این وصف ما چگونه می‌توانیم در انتخابات نه بلکه انتصابات فرمایشی دیکتاتوری حضور داشته باشیم و انگشت خویش را به خون دختران و پسران، زنان و مردان ایران آغشته کنیم؟ البته مردم ایران هوشمند و آگاه هستند و با گذر اینهمه سال از سرکوب و استبداد دیگر تن به این نمایش‌های دروغین نخواهند داد و ما نیز از زندان و بیدادگاه ولایت فقیهان فریاد می‌زنیم:
«نه به انتصابات فرمایشی حکومت»
«نه به جمهوری اسلامی»
دهم اسفندماه ۱۴۰۲
زندان قزل‌حصار
