روز جهانی زن برای مردم ایران معنایی ویژه دارد.
تاریخ معاصر ایران نشان داده است که هر تغییری در ایران لزوما از شکستن قشربندی‌های جنسیتی عبور می‌کند.
از طاهره قرهالعین قزوینی، سردار بی‌بی‌مریم‌بختیاری، زنانی که در رکاب ستارخان – به ضرورت زمانه – لباس مردانه پوشیدند و در صف مجاهدین آذربایجانی جنگیدند، انجمن‌های مخفی و عیانی که در عهد مشروطه‌خواهی شکل گرفتند و تاریخ بیش از یک صد ساله‌ی مبارزه زنان ایران با استثمار و ارتجاع را ساختند …تا غریو آزادی‌خواهی زنان پیشتاز، در قیام ژینا ۱۴۰۱ نشان داده است که نیرویی عظیم در این قشر تحت ستم تاریخی نهفته است که هر گاه حتی اندکی از آن آزاد شود، بشارت تغییری شگرف را می‌دهد.
زنان پیشتاز در گستره‌ی تاریخ معاصر ایران و جهان به خوبی درک کرده‌اند که علاوه بر ستم مضاعفی که در طول اعصار بر آنها روا داشته شده است، سرنوشتشان به سرنوشت دیگر اقشار و طبقات تحت ستم جامعه پیوند خورده است. نقطه عطف این پیوند، اولین مراسم روز زن است که برای یادبود اعتصاب «اتحادیه جهانی زنان کارگر صنایع پوشاک در سال ۱۹۰۸» برگزار شد. در آن اعتصاب ۱۲۹ تن از زنان کارگر در یک کارخانه نساجی در شهر نیویورک زنده زنده سوختند.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران، همراهی و حمایت خود را با همه‌ی اقشار تحت ستم ایران اعلام می‌دارد و آزادی و رهایی مردم ایران را در گرو آزادی و رهایی زنان و همه‌ی محرومان و ستم‌دیدگان از زنجیرهای ظلم و بیداد و بهره‌کشی می‌داند. ما بر این باوریم که رهایی طبقات محروم و تحت ستم جامعه بدون آزادی و رهایی زنان ممکن نیست.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان
۱۸ اسفندماه ۱۴۰۲
