مایکل روبین (میدل ایست فوروم) – هشتم سپتامبر شای خطیری از موسسه یورک تاون طی گزارشی اذعان داشت که علیرغم دیپلماسی انکارِ حکومت ایران، جمهوری اسلامی درواقع موشک‌های بالستیک را برای استفاده احتمالی در جنگ علیه اوکراین به روسیه ارسال کرده است.
شاید ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه امیدوار است که موشک های ایران بتوانند برتری نظامی کیفی مورد نظر روسیه را که جت‌های جنگنده، پهپادها و موشک‌های خودش از آن عاجز بوده‌اند فراهم سازد. پوتین همچنین با بمباران کی‌یف امیدوار است که بتواند ضعف عملکرد ارتش روسیه را پرده‌پوشی کرده و مانع از پیشروی اوکراین شود.
از این گذشته، در حالی که نیروهای اوکراین و روسیه دست‌کم در دونباس نبرد فرسایشی بی‌نتیجه‌ای داشته‌اند، مرگ پوتین یا ولودیمیر زلینسکی، رئیس جمهور اوکراین شاید بتواند پیشرفتی را که می‌تواند منجر به پایان جنگ هر دو کشور شود، به دست آورد.
در همین حال، به گمان رهبران جمهوری اسلامی صادرات موشک حق آنها بوده و از اینکه دنیای خارج به دنبال فناوری‌های آنان است به خود می‌بالند. پس از سال‌ها تحریم، رژیم ایران از سرمایه‌های خارجی که بتواند در واردات مواد غذایی و نیز تأمین نیروهای نیابتی «محور مقاومت» مورد استفاده قرار بگیرد، بهره می‌برد.
اما اجازه دادن به جمهوری اسلامی ایران برای فروش موشک‌های بالستیک، موجی از درگیری و بی‌ثباتی در سرتاسر جهان را در پی خواهد داشت.
حکومت ایران با ارسال موشک‌های بالستیک به روسیه نشان می‌دهد که مایل است و می‌تواند دامنه بی‌ثباتی را به فراتر از منطقه خاورمیانه بگستراند. برای مثال می‌توان تصور کرد که رژیم ایران می‌تواند در داخل کشتی‌های باری خود که اکنون در ونزوئلا پهلو می‌گیرند، موشک‌های بالستیک را در اختیار رژیم مادورو قرار دهد که به واسطه آن کشور همسایه خود گویان و یا نیروها و منافع ایالات متحده در دریای کارائیب را مورد تهدید قرار داده و علیه آنان به کار ببرد.
بطور خلاصه، سودآوری ناشی از گسترش تسلیحات هسته‌ای ایران می‌تواند آن را به پاکستان یا یک کره شمالی جدید تبدیل کند.
پس جو بایدن یا جانشین او چگونه باید از فروش موشک‌های بالستیک ایران جلوگیری کنند؟ شاید یک دکترین مؤثر این باشد که اعلام شود ایالات متحده یا متحدانش در واکنش به هرگونه استفاده از موشک‌های بالستیک ایران، صرف نظر از اینکه چه کسی دستور پرتاب آنها را داده باشد، دست به اقدام تلافی‌جویانه علیه تأسیسات و پایگاه‌های نظامی جمهوری اسلامی خواهند زد.
به این معنی که تهران می‌تواند تسلیحات خود را بفروشد، اما واشنگتن اعلام کند که نه مشتریان تسلیحات ارسال شده بلکه تهران مسئول هرگونه حمله با استفاده از این تسلیحات خواهد بود. برای مثال، اگر ارتش روسیه به بندر اودسا در اوکراین موشک پرتاب کند، ایالات متحده یا بریتانیا می‌توانند با هدف قرار دادن تأسیساتی در بندرعباس واکنش نشان دهند. و یا اگر ارتش روسیه موشک‌های خود را به سمت کاخ ماریینسکی، اقامتگاه رسمی زلینسکی پرتاب کند، متحدان غربی می‌توانند اقامتگاه رسمی رهبر انقلاب اسلامی یعنی علی خامنه‌ای را هدف قرار دهند.
درست همانطور که دولت‌های ایالات متحده پی در پی رهبران کارتل‌ها را هدف قرار داده‌اند و نه واسطه‌های فروش و توزیع‌کنندگان مواد مخدر و یا خریداران را! به همین دلیل است که هدف قرار دادن سازندگان و تهیه‌کنندگان تسلیحات موشکی بجای کسانی که آنها را برای منافع خود شلیک می‌کنند، ضروریست.
کاخ سفید شاید بر این باور است که تصویب قطعنامه‌های سازمان ملل یا محکوم کردن فروش موشک‌های ایران اقدامی کارآمد است، اما لفاظی به تنهایی هرگز نتوانسته موجب مهار رژیم ایران شود.
ایجاد بازدارندگی آسان نیست، اما ضروری است. رهبران جمهوری اسلامی ایران باید بدانند که شخصاً مسئول هرگونه سلاحی هستند که در اختیار نیابتی‌ها، تروریست‌ها و نیروهای متخاصم قرار می‌دهند.
*منبع: میدل‌ایست فروم
*نویسنده: مایکل روبین
*ترجمه و تنظیم: الهام رفیع‌زاده
