Page 14 - (کیهان لندن - سال سى و سوم ـ شماره ۲۰۹ (دوره جديد

‫صفحه ‪ - Page 14 - 14‬شماره ‪۱۶۷۵‬‬
‫جمعه ‪ ۱۳‬تا پنجشنبه‪‌۱۹‬اردیبهشت ماه ‪139۸‬خورشیدی‬

‫نزدیکش سید محمد خاتمی در سال‬ ‫فریاد خشم یک روزنام ‌هنگار دوم خردادی بر‬ ‫یک لحظه نگاهم کرد و حرفهایش را‬
‫‪ 1376‬به ریاست جمهوری رسید‪،‬‬ ‫سر «اصلاح طلبان»‬ ‫ادامه داد‪ .‬بدون ویرگول و نقطه حرف‬
‫معاون فرهنگی وزارت علوم شد‪.‬‬
‫بسیاری از تحلیلگران و کارشناسان‬ ‫آنها پس از رسیدن به مقام‪ ،‬ما را رها کردند و به حل مشکلات معیشتی خودشان پرداختند!‬ ‫می زد‪ .‬با عجله زیاد و تند و تند‪.‬‬
‫مسائل سیاسی‪ ،‬او را یکی از مردان‬ ‫ـ خانم بنی یعقوب‪ ،‬گاهی اوقات به‬
‫رئیس جمهور م ‌یدانند که نه فقط در‬ ‫ژیلا‬ ‫اشاره‬ ‫خودم م ‌یگویم ما که جزو نیروهای‬
‫عرصه فرهنگ که در عرصه سیاست‬ ‫بنی یعقوب‬ ‫طراز اول مطبوعات بودیم به چنین‬
‫در ادامه گفتگوهای خود با روزنام ‌هنگاران دوم خردادی‬ ‫سرنوشتی دچار شدیم‪ ،‬بیچاره بقیه‪...‬‬
‫نیز دوست خود را یاری م ‌یداد‪.‬‬ ‫‪۱۹‬‬ ‫که روزنام ‌ههایشان در دوران حکومت خاتمی هدف توقیف‬ ‫در این چند ماهه نکته مهم دیگری‬
‫آ ن ر و ز صحبت‌ما ن د ر با ر ه‬ ‫و تعطیل قرار گرفت‪ ،‬ژیلا بنی یعقوب به درددل کسرا نوری‪،‬‬ ‫نیز برای من اثبات شد و آن این که‬
‫روزنامه‌های دوم خردادی به درازا‬ ‫کسانی که در بوجود آوردن دوران‬
‫کشید‪ .‬خانیکی ضمن ستایش از‬ ‫روزنام ‌هنگار جوان‪ ،‬گوش م ‌یدهد‪.‬‬ ‫طلایی مطبوعات نقش بیشتری‬
‫روزنامه‌نگارانی که دراین سالهای‬ ‫کسرا م ‌یگوید‪ :‬رابط ‌هام را با آدمهایی که با آنها کار م ‌یکردم‬ ‫داشتند بیشتر آسیب دیدند تا آنها‬
‫پرتلاطم با شجاعت زیاد در این‬ ‫قطع کرد ‌هام و دیگر نم ‌یخواهم به روزنام ‌هنگاری باز گردم‪...‬‬ ‫که عق ‌بتر بودند‪ .‬آنها که جلوتر بودند‬
‫عرصه کار کرد‌هاند به روزنام ‌هنگاران‬ ‫به هیچ عنوان حاضر نیستم برای مسائل سیاسی هزینه کنم‪.‬‬ ‫نه فقط مورد غضب جناح رقیب قرار‬
‫غیرحرف ‌های که آثاری کاملا سطحی‬ ‫سخنان دردآلود کسرا نوری بازتاب سرخوردگی جوانان‬ ‫گرفتند‪ ،‬که توسط دوستانشان نیز‬
‫ارائه داد‌هاند انتقاد داشت و م ‌یگفت‬ ‫پرشور و بااستعدادی است که با جنبش اصلاح طلبی همگام‬ ‫کنار گذاشته شدند‪ .‬چرا که به کار‬
‫بعضی از خبرنگارها در این سالها نهایت‬ ‫گرفت ‌نشان ممکن است به ضرر این‬
‫کارشان نظرخواهی تلفنی از این و آن‬ ‫شدند و دل شکسته‪ ،‬از کاروان جدا ماندند‪.‬‬ ‫جناح هم تمام شود‪ .‬آن جناح بر ما‬
‫بوده ـ آن هم از دو ـ سه نفر آدم ثابت‬ ‫یادآور م ‌یشویم که کتاب «روزنام ‌هنگاران غصه م ‌یخورند‬ ‫خشم گرفت و این جناح هم مصلحت‬
‫و مشخص ـ گویا به جز همین چند نفر‬ ‫و پیر م ‌یشوند» از طرف نشریه «روزنگار» در تهران چاپ و‬ ‫ندانست کاری برای ما انجام دهد‪...‬‬
‫کس دیگری دراین کشور وجود ندارد‪.‬‬ ‫همه این مسائل مرا دچار یأس و‬
‫منتشر شده است‬ ‫سرخوردگی کرده است به همین خاطر‬
‫من گفتم‪:‬‬ ‫تصمیم دارم در شرایط فعلی به طرف‬
‫ـ آقای خانیکی با همه نقشی‬ ‫من نگاه کرد و گفت‪:‬‬ ‫دیگری بود‪ .‬آفتاب امروز تجرب ‌ه نوینی‬ ‫م ‌یپرسد‪ .‬منظور من کسان دیگری‬ ‫بعد پیله م ‌یکنند که «برای خودت‬
‫که روزنامه‌های جامعه و توس در‬ ‫ـ من معتقدم هرجور شده باید‬ ‫در مطبوعات ایران بود‪ .‬تجربه‌ای که‬ ‫بودند که خودت هم م ‌یدانی‪.‬‬ ‫کار م ‌یکنی یعنی چه؟ حالا درآمدت‬ ‫روزنام ‌هنگاری نروم‪.‬‬
‫حرف ‌های کردن روزنام ‌هنگاری در ایران‬ ‫چراغ مطبوعات را روشن نگه داشت‪.‬‬ ‫خیلی‌ها سعی کردند از آن تقلید‬ ‫چقدر است؟» برای این که فشاری که‬ ‫ـ واقعا؟‬
‫داشتند‪ ،‬فکر م ‌یکنم این شیوه را هم‬ ‫به همین خاطر هم فکر م ‌یکنم تو‬ ‫کنند اما نتوانستند‪ ...‬رمضان پور‬ ‫ـ بگذریم‪ .‬آینده را چطور م ‌یبینی؟‬ ‫روی شان ‌ههای خودم سنگینی م ‌یکند‬
‫آنها در مطبوعات ایران متداول کردند‬ ‫به جنب ‌ههای حرف ‌های روزنامه‌نگاری‬ ‫ـ نم ‌یدانم تکلیفم با آینده چیست‪.‬‬ ‫به خانواده‌ام منتقل نشود می‌گویم‬ ‫ـ بله‪ .‬واقعا‪ .‬در شرایط فعلی که هر‬
‫که تا هر اتفاقی در کشور می‌افتد‬ ‫اشتباه کردی‪.‬‬ ‫خیلی اهمیت می‌داد‪ ،‬به همین‬ ‫تحولات در جامعه ما آنقدر سریع‬ ‫روز ممکن است نشری ‌های تعطیل شود‬
‫خبرنگارها گوشی تلفن را بردارند و‬ ‫یک مرتبه سکوت اختیار کرد‪...‬‬ ‫دلیل آفتاب در میان روزنامه‌های‬ ‫و غیرقابل پی ‌شبینی است که واقعا‬ ‫درآمدم خیلی خوب است‪.‬‬ ‫روزنام ‌هنگاری نخواهم کرد‪ .‬اگر یک‬
‫به این کارشناس و آن غیرکارشناس‬ ‫وقتی دوباره صحبت کرد‪ ،‬لبخند‬ ‫دوم خردادی روزنامه‌ای از «نوع‬ ‫نم ‌یدانم آینده چگونه خواهد بود و‬ ‫چند لحظه سرش را پایین م ‌یاندازد‬ ‫روز دیدی در نشری ‌های مشغول به کار‬
‫زنگ بزنند و نظرشان را درباره آنچه‬ ‫گرمی بر لب داشت و با لحن مهربانتری‬ ‫من در آینده چه وضعی خواهم داشت‪.‬‬ ‫شد‌هام بدان که حتما از سر ناچاری‬
‫اتفاق افتاده جویا شوند‪ ...‬نه این که‬ ‫سخن م ‌یگفت‪ .‬شاید به این خاطر که‬ ‫دیگر» بود‪».‬‬ ‫ـ بعد ازتوقیف جمعی مطبوعات‪،‬‬ ‫و بعد با خنده م ‌یگوید‪:‬‬ ‫بوده‪ .‬در شرایط فعلی من کاملا با‬
‫انجام نظرخواهی کار بدی باشد اما‬ ‫از انتقادهایش کمتر برنجم‪ .‬هادی‬ ‫کسرا در روزنامه مشارکت همه‬ ‫چند نشریه و روزنامه جدید منتشر‬ ‫ـ خودت که می‌دانی مهمترین‬
‫قرار نیست همه کار یک خبرنگار‬ ‫خانیکی همیشه همین طور است‪.‬‬ ‫روزه یک ستون طنز به نام «شنود‬ ‫شده‪ ،‬هیچ کدام سراغی از تو گرفتند؟‬ ‫گذشت ‌هام قطع ارتباط کرد‌هام‪.‬‬
‫نظرخواهی کردن آن هم به صورت‬ ‫همیشه مراقب است که دیگران را‬ ‫ـ یکی دوتایشان از من دعوت به‬ ‫آرزوی مادرم چیست؟‬ ‫ـ با کدام گذشته؟‬
‫تلفنی باشد‪ .‬از همه بد تر بعضی از‬ ‫سردبیری» م ‌ینوشت‪.‬‬ ‫ـ این که پسرش را در لباس دامادی‬
‫خبرنگارها که بیشتر از دو ـ سه نفر‬ ‫ناراحت نکند‪.‬‬ ‫او در ششمین دوره از جشنواره‬ ‫همکاری کردند اما نپذیرفتم‪.‬‬ ‫ـ من در این سالها با آدمهایی کار‬
‫را نم ‌یشناسند‪ ،‬درباره هر موضوعی به‬ ‫ـ خانم بنی یعقوب! تو اشتباه‬ ‫مطبوعات جایزه دوم طنزنویسی را به‬ ‫ـ چرا؟‬ ‫ببیند‪.‬‬ ‫کرد‌هام که به درست یا غلط آدمهای‬
‫سراغ همانها م ‌یروند‪ .‬من فکر م ‌یکنم‬ ‫کردی که بهار را ترک کردی‪ .‬البته‬ ‫خاطر همین ستون به خود اختصاص‬ ‫ـ همین دیگر‪ .‬این روزها هم ‌هاش‬ ‫تأثیرگذاری هستند‪ .‬من با آنها هم‬
‫این شیوه را تا حد زیادی روزنام ‌ههای‬ ‫معنایش این نیست که من حرفهای‬ ‫ـ اول این که از خط مشی صاحبان‬ ‫به من اصرار م ‌یکند که باید ازدواج‬ ‫رابطه کار ‌یام را قطع کرد‌هام و هم‬
‫آقای شمس الواعظین متداول کردند‪.‬‬ ‫تو را درک نمی‌کنم و ناراحتی‌ات را‬ ‫داد‪.‬‬ ‫روزنامه خیلی بااطلاع نبودم‪ .‬ثانیا‬ ‫کنی و من نم ‌یتوانم به او بگویم وقتی‬ ‫رابطه دوستانه و عاطف ‌یام را‪ .‬این به‬
‫نمی‌فهمم‪ .‬نه! من به خاطر آنچه که‬ ‫من دیگر تصمیم نداشتم و ندارم‬ ‫درآمدم صفر است چطور م ‌یتوانم به‬ ‫هر حال بخشی از گذشته من است‪.‬‬
‫خانیکی فقط سکوت کرد‪ .‬انگار‬ ‫اتفاق افتاده واقعا متاسفم و حتما‬ ‫گفتگو با هادی خانیکی‬ ‫که فعالیت مطبوعاتی شغل اصل ‌یام‬ ‫ـ چرا؟ چرا رابط ‌هات را با آنها قطع‬
‫مواظب بود تا یک وقت از شمس‬ ‫هم در این مورد به دوستانم گلایه‬ ‫ـ این روزها چه م ‌یکنی؟‬ ‫باشد‪ .‬از آن گذشته کار کردن در‬ ‫ازدواج فکر کنم‪.‬‬
‫الواعظین که آن روزها در زندان‬ ‫ـ تقریبا هیچ! آقای خانیکی‪.‬‬ ‫این روزنام ‌هها چه فاید‌های دارد وقتی‬ ‫کسرا در روزهایی که از بیکاری‬ ‫کردی؟‬
‫بود‪ ،‬بدگویی نکرده باشد‪ .‬خانیکی‬ ‫جانش به لب رسیده بود یک پیشنهاد‬ ‫ـ از آنها انتظار نداشتم پست و‬
‫باز هم از سطحی بودن آثار بعضی‬ ‫کار از یکی از ادارات دولتی در زاهدان‬ ‫مقامی را به من تعارف کنند اما این‬
‫از روزنام ‌هنگاران ایران گلایه کرد و از‬ ‫انتظار را داشتم که حداقل با من‬
‫نوشت ‌ههای عمیق و ارزشمند بعضی‬ ‫تماسی بگیرند‪ .‬حالی از من بپرسند‬
‫و اظهار همدردی کنند‪ .‬با خودم عهد‬
‫کرد‌هام اگر این آدمها به هر دلیلی به‬
‫طرف من بازگشتند با آنها کار نکنم‪.‬‬
‫به هیچ عنوان حاضر نیستم برای‬

‫دکتر هادی خانیکی‬ ‫مسجد جامعی‬

‫از روزنامه‌نگاران خارجی از جمله‬ ‫خواهم کرد‪ .‬اما این باعث نم ‌یشود‬ ‫ـ یعنی چه که هیچ؟‬ ‫نم ‌یتوانیم خودمان باشیم و باید نقش‬ ‫دریافت کرد‪ .‬خیلی با خودش کلنجار‬ ‫مسائل سیاسی هزینه کنم‪ .‬مگر این‬
‫کار تو را تایید کنم‪ .‬هرجور شده باید‬ ‫ـ یعنی هیچ کار‪ ...‬یعنی بیکارم‪...‬‬ ‫بازی کنیم تا روزنامه را تعطیل نکنند‪.‬‬ ‫رفت که برود یا نرود‪ .‬و بالاخره تصمیم‬ ‫که مناسبات و قواعد بازی در عرصه‬
‫اریک رولو به عنوان نمون ‌ههای خوب‬ ‫مشکلات را تحمل کنیم اما اجازه‬ ‫گرفت که برود‪ .‬وقتی این خبر به گوش‬
‫ندهیم شمع مطبوعات که این روزها‬ ‫یک روزنام ‌هنگار بیکار شده‪.‬‬ ‫***‬ ‫علی اصغر رمضان پور‪ ،‬رئیس سابق‬ ‫سیاست به درستی رعایت شود‪.‬‬
‫ژورنالیستی مثال آورد‪.‬‬ ‫شعل ‌هاش خیلی ب ‌یرمق شده‪ ،‬خاموش‬ ‫ـ تو چرا در «بهار» نماندی؟ چرا با‬ ‫کسرا با تمام قولهایی که به خودش‬ ‫کسرا در روزنامه آفتاب امروز رسید‬ ‫ـ این روزها مهمترین دغدغ ‌ههایت‬
‫شود‪ ...‬اگر با من مشورت کرده بودی‬ ‫و دیگران داده بود‪ ،‬یکی دو ماه بعد‬ ‫شبانه به در منزل او رفت و زنگ‬ ‫چیست؟ م ‌یخواهم بدانم این روزها‬
‫من گفتم‪:‬‬ ‫هرگز نم ‌یگذاشتم چنین کاری بکنی‪.‬‬ ‫«دوران امروز» همکاری نکردی؟‬ ‫دوباره به سراغ روزنام ‌هنگاری رفت‪،‬‬ ‫خان ‌هشان را فشار داد‪« .‬کسرا بیا نیم‬ ‫در ذهن و فکرت چه می‌گذرد؟‪...‬‬
‫مطبوعات به آدمهایی مثل تو نیاز‬ ‫و من خیلی مختصر آنچه را که‬
‫ـ آ قا ی خا نیکی ! شا ید ا گر‬ ‫دارد و آن وقت تو به جای کار در‬ ‫در بهار بر من رفته بود‪ ،‬برایش بازگو‬ ‫این بار در روزنامه دوران امروز‪.‬‬ ‫ساعت با هم قدم بزنیم»‪.‬‬ ‫هان کسرا؟‬
‫روزنامه در خانه می‌نشینی‪ .‬خیلی‬ ‫کسرا نوری عزیز! من م ‌یدانستم‬ ‫رمضا ‌نپور که بعدها معاون فرهنگی‬ ‫ـ این روزها اولویت‌های ذهنی‌ام‬
‫روزنامه‌نگاران ایرانی هم به اندازه‬ ‫بیشتر از اینها از تو انتظار داشتم‪ .‬باید‬ ‫کردم‪.‬‬ ‫جذابیت روزنامه آنقدر برای تو زیاد‬ ‫مسجد جامعی وزیر فرهنگ و ارشاد‬ ‫تغییر کرده‪ .‬اگر همین سئوال را دو‬
‫با حوصله زیاد به حرفهایم گوش‬ ‫است که تو را دوباره به خود م ‌یخواند‪.‬‬ ‫اسلامی شد‪ ،‬آن شب چند ساعت با‬ ‫سال پیش از من م ‌یکردی م ‌یگفتم‬
‫آن روزنامه‌نگاران خارجی که مثال‬ ‫مشکلات را تحمل م ‌یکردی‪.‬‬ ‫داد‪ .‬او همیشه با حوصله زیاد به‬ ‫اما‪ ...‬ای کاش این بار خوب فکرهایت‬ ‫کسرا سر و کله زد تا قانعش کرد که‬ ‫اتفاقاتی که در جامعه روی م ‌یدهد از‬
‫من مثل دانشجویی که با علاقه‬ ‫حرفهای آدم گوش م ‌یدهد‪ .‬حتی اگر‬ ‫را کرده باشی تا دوباره از کار خودت‬ ‫هر چیزی برایم مهمتر است اما حالا‬
‫آوردید از حقوق و امکانات کافی‬ ‫زیاد حرفهای استادش را م ‌یشنود‪،‬‬ ‫حوصل ‌هاش از حرفهای آدم سر برود و‬ ‫پشیمان نشوی و احساس تقصیر‬ ‫به زاهدان نرود‪.‬‬ ‫دیگر این طور نیست‪ .‬الان مهمترین‬
‫سراپا گوش بودم‪ .‬دکتر هادی خانیکی‬ ‫حتی اگر خیلی کار داشته باشد‪ ،‬بازهم‬ ‫نکنی‪ .‬افسوس! ما خیلی زود همه‬ ‫«در همین تهران بمان‪ .‬من کاری‬ ‫دغدغه‌ام مشکلات معیشتی است‪.‬‬
‫برخوردار بودند‪ ،‬می‌توانستند خالق‬ ‫را از دوران دانشجویی می‌شناسم‪.‬‬ ‫حرف آدم را قطع نم ‌یکند‪ .‬حرف آدم را‬ ‫چیز را فراموش م ‌یکنیم‪ .‬و خیلی زود‬ ‫این ذهنیت را جامعه به من تحمیل‬
‫من که به قول او اصلا دانشجوی‬ ‫قطع نم ‌یکند مگر این که از حرفهایی‬ ‫برای تو پیدا م ‌یکنم‪».‬‬ ‫کرده‪ ...‬امروز وقتی به آدمهایی که‬
‫آثار بهتری باشند‪ .‬شما حقوق‬ ‫خوبی نبودم‪ ،‬در دانشگاه علامه‬ ‫که م ‌یشنود یا خیلی عصبانی شود یا‬ ‫قولها ‌یمان را از یاد م ‌یبریم‪.‬‬ ‫ـ کسرا آقای رمضا ‌نپور کاری برایت‬ ‫سالها الگوی من بودند و برای‌شان‬
‫طباطبایی در رشته علوم ارتباطات‬ ‫خیلی خوشحال‪ .‬در این صورت جوری‬ ‫***‬ ‫کار می‌کردم نگاه می‌کنم به این‬
‫اندک و امکانات ناکافی خبرنگاران‬ ‫درس م ‌یخواندم و او هم در همین‬ ‫که ناراحت نشوی‪ ،‬به میان حرفهایت‬ ‫پیدا کرد؟‬ ‫واقعیت پی م ‌یبرم که آنها در تمام این‬
‫دانشکده چند تا از واحدهای درسی‬ ‫م ‌یدوم و تو را وادار به سکوت م ‌یکند‪.‬‬ ‫کسرا نوری سال ‪ 1349‬در تهران‬ ‫ـ بله! خیلی زود! خودت که م ‌یدانی‬ ‫سالها مشکلات معیشتی خود را حل‬
‫ایرانی را فراموش نکنید‪ .‬یعنی‬ ‫این رشته را تدریس م ‌یکرد‪ .‬او هنوز‬ ‫همان طور که خیلی جدی حرفهایم‬ ‫به دنیا آمده است‪ .‬دارای لیسانس‬ ‫م ‌یکردند‪ .‬اما من عاشقانه خودم را به‬
‫هم هر وقت مرا م ‌یبیند از یاد نم ‌یبرد‬ ‫را م ‌یشنید‪ ،‬استکان چایش را از روی‬ ‫علوم اجتماعی و فوق لیسانس علوم‬ ‫چقدر بامعرفت است‪.‬‬ ‫خاطر آنها به آب و آتش م ‌یزدم‪ .‬حالا‬
‫می‌خواهم بگویم همه تقصیرها‬ ‫که بگوید‪« :‬تو روزنامه‌نگار خوبی‬ ‫میز برداشت و قلپ قلپ سرکشید‪ .‬من‬ ‫ـ خب‪ ،‬پس چی شد؟‬ ‫آنها هم به نان رسید‌هاند و هم به نام‪...‬‬
‫هستی اما دانشجوی خوبی نبودی‪.‬‬ ‫هم دستم را به طرف استکان چایم‬ ‫ارتباطات است‪.‬‬ ‫ـ او زحمت خودش را کشیده بود‬ ‫وقتی انسانهای آرمانی در این سالها‬
‫متوجه روزنام ‌هنگاران نیست‪ .‬بسیاری‬ ‫یا اصلا سر کلاس درس نمی‌آمدی‬ ‫بردم‪ ،‬جا به جایش کردم اما نخوردم‪.‬‬ ‫روزنام ‌هنگاری را سال ‪ 70‬با روزنامه‬ ‫اما من نتوانستم در ادار‌های که او مرا‬ ‫مهمترین دغدغ ‌هشان مسائل معیشتی‬
‫و یا اگر می‌آمدی با تاخیر زیاد»‪ .‬هر‬ ‫یعنی حوصله نداشتم‪ .‬م ‌یخواستم تند‬ ‫سلام آغاز کرد‪« .‬علی‌رغم همه فراز‬ ‫به آنجا معرفی کرده بود مشغول شوم‪.‬‬
‫از مشکلات به صاحبان روزنامه‌ها باز‬ ‫وقت این حرفها را به من می‌زند با‬ ‫و تند حرفهایم را بزنم‪ .‬م ‌یترسیدم‬ ‫و نشیب‌هایی که در سلام برایم‬ ‫بوده چرا من مثل آنها نباشم‪.‬‬
‫خودم م ‌یگویم او چقدر استاد دقیقی‬ ‫دوباره مسئول دفترش تلفن دیگری‬ ‫به وجود آمد‪ ،‬من خودم را مدیون‬ ‫ـ چرا؟‬ ‫ـ برخورد خانواده و اطرافیانت با‬
‫م ‌یگردد‪ .‬بعضی‌هایشان که اصلا به‬ ‫است که هنوز خاطره ب ‌ینظم ‌یهای‬ ‫را وصل کند و او مشغول صحبت با‬ ‫سلام می‌دانم‪ .‬سلام مرا وارد عالم‬ ‫ـ وقتی وارد ساختمان شدم احساس‬
‫متعدد دانشجویش را در کلاسهای‬ ‫روزنامه‌نگاری کرد»‪ .‬سال ‪ ،76‬بعداز‬ ‫کردم در و دیوارهایش به من چنگ‬ ‫بیکار ‌یات چگونه است؟‬
‫دنبال ژورنالیسم حرفه‌ای نیستند‬ ‫خود از یاد نبرده است‪ .‬البته شاید‬ ‫یکی دیگر از مقامات مملکتی شود‪.‬‬ ‫انتخابات ریاست جمهوری به خاطر‬ ‫می‌اندازند‪ .‬آنجا جایی نبود که من‬ ‫ـ نگران ‌یهای خودم به یک طرف‪،‬‬
‫من خیلی مختصر آنچه را که در‬ ‫برخی مسائل از سلام قهر کرد‪ .‬مدتی‬ ‫بتوانم کار کنم‪ .‬در آنجا شغلی به من‬ ‫پرسش‌های هر روزه خانواده‌ام یک‬
‫و از انتشار روزنامه اهداف دگیری‬ ‫هم از بدشانسی من باشد‪.‬‬ ‫«بهار» بر من رفته بود برایش تعریف‬ ‫بعد به روزنامه زن رفت‪ ،‬پس از آن‬ ‫پیشنهاد شد که نه بلد بودمش و نه با‬ ‫طرف‪ .‬مدام از من م ‌یپرسند تو الان‬
‫هادی خانیکی پس از اینکه دوست‬ ‫به آفتاب امروز و مشارکت و بعد هم‬ ‫روحی ‌هام سازگار بود‪ .‬هنوز به مرحل ‌های‬ ‫چکار‌های‪ ،‬درآمدی داری یا نه؟ و من‬
‫را دنبال م ‌یکنند‪ .‬آنها هم که برای‬ ‫کردم‪.‬‬ ‫«بهار» و «دوران امروز»‪« .‬کار در‬ ‫نرسید‌هام که به هر کاری تن بدهم‪.‬‬ ‫هم چون نم ‌یخواهم باعث نگران ‌یشان‬
‫حرفهایم که تمام شد‪ ،‬با چشمهای‬ ‫همه این روزنامه‌ها برای من خوب‬ ‫ـ اما اگر کاری برایت پیدا نشد‬ ‫شوم م ‌یگویم برای خودم کار م ‌یکنم‪،‬‬
‫خود روزنامه اهمیت قائلند و به‬ ‫محزون و در عین حال مهربانش به‬ ‫و جذاب بود اما آفتاب امروز چیز‬
‫بالاخره یک نفر حال تو را پرسید‪.‬‬
‫دنبال مطالب حرفه‌ای هستند‪ ،‬کمتر‬ ‫ـ رمضان‌پور همیشه حالم را‬

‫حاضرند پول کافی به نویسندگان و‬

‫خبرنگاران خود بدهند‪.‬‬

‫روزنامه‌نگارانی که هر جور شده‬

‫باید زندگی خود و خانواده‌شان را‬

‫اداره کنند گاه مجبور می‌شوند در‬

‫چند روزنامه کار کنند‪ .‬چنین آدمهایی‬

‫ناگزیرند به افزایش کمیت مطالب‬

‫خود فکر کنند نه به ارتقای کیفیت‬

‫آثارشان و‪...‬‬

‫حرفم را نیمه تمام رها کردم‪.‬‬

‫نمی‌دانم چرا مسائلی را برای او‬

‫بیان م ‌یکردم که خود بهتر از من‬

‫«دنباله دارد»‬ ‫م ‌یدانست‪.‬‬