یکی از مربی‌های باران ارجمند عضو تیم ملی نوجوانان تنیس روی میز با اشاره به مشکلات این ورزشکار، از تأمین هزینه سفرهای خارجی برای شرکت در مسابقات تا محدودیت‌های پوشش دختران و زنان ورزشکار گفته «ورزشکار وقتی با شلوار و مقنعه و تونیک مقابل رقیب قرار می‌گیرد واقعا بازی کردن سخت است.»
باران ارجمند عضو تیم ملّی تنیس روی میز زیر ۱۵ سال دختران ایران، روز جمعه نهم آذرماه ۱۴۰۳ پس از شرکت در مسابقات قهرمانی نوجوانان جهان در سوئد، از بازگشت به ایران خودداری و خود را به پلیس کشور دانمارک معرفی کرد.
عدم بازگشت این نوجوان که در برخی خبرها ۱۴ ساله و در برخی خبرها ۱۵ ساله معرفی شده، و درخواست پناهندگی او با واکنش‌های زیادی روبرو شده است. محمود رضا ریزبند مربی باران ارجمند در گفتگو با «اعتماد آنلاین» درباره مشکلاتی که این دختر نوجوان و دیگر ورزشکاران زن که در ایران فعالیت دارند توضیح داده است.
این مربی تنیس روی میز درباره اینکه «چرا باران نخواست دیگر به ایران برگردد؟» گفته «در این شرایط کمی سخت است. بحث دلار و هزینه‌ها است. رشته‌ی تنیس روی میز هم یک رشته پرخرج است، لوازم گران است و بعد بحث اعزام‌ها را هم در نظر بگیرید. در بسیاری از اعزام‌ها فدراسیون توانایی‌های لازم را ندارد! اعزام‌ها زیاد است و بخشی هم به خانواده‌ها سپرده می‌شود که هر خانواده‌ای هم توانایی پرداخت آن را ندارد.»
او در ادامه گفته «الان هر مسابقه که بروند شاید صد میلیون هزینه‌اش می‌شود. خانواده‌هایی که به لحاظ مالی خوب هستند این پول را می‌دهند اما خیلی‌ها این شرایط را ندارند. این بچه هم حتماً پیش خودش فکر می‌کند و آینده‌اش را می‌بینید؛ خب تا کی؟ پرداخت این هزینه‌ها سخت است و خانواده او هم به لحاظ مالی متوسط رو به پایین بودند. حتما دیده از یک جایی به بعد کم می آورد و شرایط را دیده و حالا این تصمیم را گرفته دیگر!»
او همچنین درباره اینکه «اگر یک تنیس‌باز پول اعزام نداشته باشد» گفته «ندارد که هیچ! چون باران ارجمند خیلی نزدیک شده بود به کسب سهمیه جهانی اعزام به عراق را فدراسیون هزینه‌اش را که حدود سی میلیون تومان بود داد اما قزاقستان که یک تورنمنت مهم دیگر بود که صد میلیون هزینه‌اش می‌شد را خودم با برخی افراد صحبت کردم و پول جمع کردیم تا بتواند در آن مسابقات هم شرکت کند. قبلی‌ها هم بعضی‌هایش را خودش پول داد و بعضی‌ها هم اسپانسرهای شخصی‌اش پرداخت کرده بود.»
مشکل باران ارجمند و احتمالا بسیاری از نوجوانان و جوانانی که ورزش حرفه‌ای را دنبال می‌کنند تنها مشکلات مالی نیست. مربی باران تأکید کرده که او «تحت فشار قرار داشت» و یکی از این فشارها عدم همکاری مدرسه با او بود: «شش صبح تا دو بعد از ظهر در مدرسه بود و بعد می‌آمد باشگاه و فردا همین داستان بود. مسیر باشگاه تا مدرسه زیاد بود و اینها به ارجمند فشار وارد می‌کرد و از طرفی بحث مالی هم است. من که هیچ هزینه‌ای از او نمی‌گرفتم و کلی هم برایش اسپانسر پیدا کردم و هزینه‌های لوازمش را از این طرف و آن طرف تهیه می‌کردم.»
به عقیده محمود رضا ریزبند «در ایران شرایط برای دخترها خیلی سخت است. تا حالا که کسی در تنیس نتوانسته، بالاخره محدودیت‌هایی که برای خانم‌ها است. من خودم مذهبی و خانواده‌ام مذهبی هستند اما در یک جایی که بحث حرفه‌ای می‌شود ما یکسری محدودیت‌ها داریم. محدودیت‌هایی که نه فقط در پینگ پنگ بلکه در اجتماع جلوی یکسری کارهای شما را می‌گیرد. ورزشکار وقتی با شلوار و مقنعه و تونیک مقابل رقیب قرار می‌گیرد واقعا بازی کردن سخت است.»
این مربی افزوده «ضمن اینکه خارجی‌ها با پسرها می توانند تمرین کنند و محدودیتی ندارند اما متاسفانه در اینجا ما در باشگاه‌ها اجازه این کار را نداریم و برای باران بازیکن خانم می‌آوردم تا با خانم ها تمرین کند. متاسفانه مشکل بزرگ ورزش ما همین است. اجازه نمی‌دهند آقایان و خانم‌ها با هم تمرین کنند . در خیلی جاهای دیگر آزاد است اما در ورزش متاسفانه این محدودیت هست.»
او به نکته مهمی اشاره کرده که حضور دخترها و پسرها در کنار هم «در کنسرت‌ها و کافه‌ها و رستوران‌ها آزاد است اما در ورزش آنهم تنیس روی میز که هیچ برخوردی در آن نیست ممنوعیت وجود دارد. این قانونی هست که وجود دارد و کاری هم نمی‌شود کرد! خب یک دختر ۱۳، ۱۴ ساله اینها را کنار هم گذاشته و به این نتیجه رسیده است. البته [اگر] من می‌دانستم قطعاً مخالفت می‌کردم چون دوست داشتم برود اما راه درستش را برود.»
این مربی تنیس روی میز توضیح داده که «تقریباً یک سال و نیم است که مربی او هستم. تقریباً چهار سال پیش باران از گرگان به تهران آمد و حدود یک تا دو سال نزد خانم آقامیری کار کرد و گویا با ایشان به مشکل خورد و نتوانستند باهم ادامه دهند که بعدش من با او همکاری‌ام را آغاز کردم.»
محمود رضا ریزبند گفته «او دختری بود که مقام‌های بسیار زیادی کسب کرده بود. نفر اول نوجوانان ایران و نفر اول جوانان کشورمان بود. نفر چهاردهم زیر ۱۵ ساله‌های دنیا شده که توانست سهمیه مستقیم جهانی سوئد را کسب کند. چون این مسابقات هم فقط رنک‌های بالای اجازه شرکت داشتند و اعتبار زیادی داشت. در عراق اول شد و قزاقستان سوم شد و لبنان دوم شد و در تورنمنت‌های مختلف مقام‌های زیادی به دست آورد.»
او معتقد است راهی که باران ارجمند رفته بی‌بازگشت است و حتی اگر به ایران برگردد نیز بعید است مقامات ورزشی بگذارند او در مسابقات خارجی شرکت کند.
عضو تیم ملّی تنیس روی میز نوجوان به ایران بازنگشت؛ باران ارجمند خود را به پلیس دانمارک معرفی کرد
پس از اعلام پناهندگی باران ارجمند در کشور دانمارک، فدراسیون تنیس روی میز در بیانیه‌ای اعلام کرده که «این ورزشکار نوجوان بدون اطلاع و هماهنگی فدراسیون پس از پایان مسابقات قهرمانی جهان و حین بازگشت تیم به کشور، خود را به پلیس شهر کپنهاگ معرفی کرد و از دسترس مسئولان تیم خارج شد. این در حالیست که شیوه‌نامه‌های مراقبتی و معمول، در تمامی مراحل برای ورزشکاران اعزامی انجام گرفته بود.»
فدراسیون تنیس روی میز افزوده که «پس از اطلاع مسئولان فدراسیون از این اتفاق، موضوع به صورت فوری از طریق سفارتخانه ایران در سوئد و دانمارک و در تماس با خانواده این ورزشکار مورد پیگیری قرار گرفت و در حال حاضر اقدامات لازم برای کسب اطلاع از وضعیت او در جریان است.»
بیش از ۶۵ ورزشکار عضو تیم ملی رشته‌های مختلف ورزشی ایران از ابتدای دهه ۹۰ خورشیدی به دیگر کشورها پناهنده شده‌اند. بیشتر این ورزشکاران از بعد از سال ۹۸ در دیگر کشورها اعلام پناهندگی کرده‌اند.
در کاروان پناهندگان المپیک ۲۰۲۴ پاریس نیز که تابستان امسال برگزار شد ورزشکاران ایرانیِ پناهنده با ۱۴ نفر بیشترین نماینده را در میان کشورهای مختلفی که ورزشکاران پناهنده داشتند. ورزشکاران ایرانی در کاروان پناهندگان المپیک در رشته‌های مختلفی چون تکواندو، کشتی و وزنه‌برداری رقابت کردند.
شمار دیگری از ورزشکاران ایرانی پناهنده نیز با پرچم کشور میزبان در رقابت‌های المپیک شرکت کرده بودند.
فشارها و رصدهای امنیتی، عدم حمایت مالی کافی و لازم از ورزشکاران، و همچنین فشارهای ناشی از جنسیت بر ورزشکاران زن از جمله مهمترین دلایل ترک ایران و پناهندگی ورزشکاران حرفه‌ای به دیگر کشورها است که به افتخارات ملی و جهانی در رشته‌های خود دست می‌یابند اما نه برای ایران بلکه برای کشورهایی که آنها را به دامان خود پذیرفته و از آنها حمایت می‌کنند.
