«چه آتش‌ها » نام یکی از آلبوم‌های همایون شجریان است که به تازگی آلبوم تصویری آن منتشرشده است. این آلبوم با سرپرستیعلی قمصری و با اشعاری از سعدی، حافظ، خیام، مولانا، عماد خراسانی، محمدرضا شفیعی کدکنی، ه.ا. سایه، فریدون مشیری، محمدعلی بهمنی و علی غضنفری در سال ۱۳۹۲ منتشر شده است.
علیرضا سپهوند در یادداشت خود درخبرگزاری فارس به بهانه انتشار تصویری این آلبوم سعی کرده است به انتقاد از تلفیق موسیقی که در آلبوم «چه آتش» به چشم می‌خورد بپردازد و می‌نویسد؛ «این آلبوم آزمون و خطایی است که گویا به مذاق مخاطب عام و خاص خیلی خوش نمی‌آید و نتوانسته انتظارات این دو گروه شنونده را برآورد. تلفیق موسیقی کلاسیک ایرانی و فلامنکو با نشانه‌های شاخصی از موسیقی «جَز» چند سالی است که بر ژانرهای «فیوژن» موسیقی افزوده شده و تا به امروز به خلق اثری ماندگار منتهی نشده است.»
گویا در این یادداشت، منتقد با موسیقی فلامنکو و تلفیق آن با سازهای غربی مشکل دارد، به طوری که به گفته وی «در این آلبوم، عناصر تشکیل دهنده اثر به کلیتی که اثرگذاری جدی بر مخاطب بگذارد نرسیده است. هرچند این عناصر به تفکیک دارای قابلیت‌هایی در خور تعمق است و بیشتر برای اهل فن و تحقیق موضوعیت دارد. موسیقی چون بر مبنای جنبه‌های زیبایی‌شناسی استوار است، علاوه بر وجود ویژگی‌های فنی، باید طی مدتی کوتاه اقبال خاص و عام را به دنبال داشته باشد که آلبوم «چه آتش‌ها» کم و بیش فاقد آن است. صِرف بهره‌گیری از تکنیک و بعضا هارمونی «توکه»های موسیقی «فلامنکو» با گوشه‌های موسیقی ایرانی و کنار هم قرار دادن سازهای ایرانی و غربی منجر به خلق اثری ماندگار نخواهد شد.»
این در حالیست که سهند سلطاندوست در این زمینه در مجله موسیقی می نویسد؛ «این آلبوم حایز سنت شکنی‌ها و نوآوری‌هایی در متن و حاشیه بود که مخاطبان، حتی پیش از دیدن اجرا، به برخی از این بدعت ها و بدایع موسیقایی پی بردند.»
وی خاطرنشان می‌کند؛ «مهم ترین اتفاق در این اجرا، تغییر سازبندی گروه و قرارگیری سازهای غیرایرانی در کنار سازهای ایرانی بود. این ایده، پیش‌تر در آلبوم نقش خیال هم مورد توجه قمصری قرار گرفته بود. در آنجا هم شاهد حضور سازهایی همچون گیتار، ویلن، ویولا، ویلنسل، کلارینت، دودوک، طبلا و کنترباس در کنار سازهای ایرانی بودیم؛ اما آهنگساز در پروژه ی آب، نان، آواز، از به کارگیری سازهای غربی پرهیز کرد و اجرا را با رنگ و بوی کاملاً ایرانی سامان داد.»
همچنین دراین یادداشت می‌خوانیم «آنچه میان موسیقی تلفیقی علی قمصری با بسیاری از تلفیق‌های ابتدایی و ناپخته‌ی سالیان اخیر، تمایز جدی و مرزبندی روشنی پدید می‌آورد، توجه ویژه‌ی او به تلفیق محتوایی و تلاش در جهت کنار هم قرار دادن مولفه‌های مشترک و بعضاً متضاد دو یا چند گونه‌ی موسیقایی‌ست. مشخصاً در این اجرا به کمک اصول هارمونی، پیوندی میان روح موسیقی ایرانی (و نه موسیقی سنتی) با موسیقی فلامنکو برقرار شده است. عاملی که آهنگساز را به استفاده از موسیقی سنتی مردمان آندلس ترغیب می‌کند.»
قطعات این آلبوم شامل آواز بیات ترک، تصنیف بزم تو، آواز زورق شکسته، تصنیف چه آتش‌ها، تکنوازی تار، تصنیف نه گریه‌ای، تصنیف دلم دیوانه شد، آواز گناه عشق، قطعه راه‌ها، مقدمه دشتی، تصنیف دل افروزتر از صبح، مقدمه اصفهان، تصنیف یاران موافق، همنوازی کوبه‌ای، تصنیف شرم و شوق، تصنیف بی‌همگان، ساز و آواز راست پنجگاه است.
