در ایران تحت حکومت جمهوری اسلامی فعالیت‌های فرهنگی و هنری نیز با محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های فراوان روبروست. اگرچه سال‌هاست جامعه راه خود را در پیش گرفته و از موسیقی و سینما و تئاتر تا نقاشی و مجسمه‌سازی را به حکومت تحمیل کرده، اما از نظر قانونی، حق آزادانه‌ی فعالیت هنری تضمین شده نیست و هر مقام و ملّایی می‌تواند خودسرانه مزاحم هنرمندان و دوستداران هنر شود.
مهمان این پارگراف ژاله پورهنگ هنرمند نقاش، استاد سابق انستیتو مربیان امور هنری و مدیر گالری معروف مانی در تهرانِ پیش از انقلاب است.
–برخی از تابلوهای شما، به ویژه با سوژه‌ی زنان، پس از انقلاب و پاکسازی دانشگاه‌ها از بین رفت. آیا بعدا آنها را بازسازی کردید؟
–فعالیت در عرصه‌ی هنرهای تجسمی، پیش از انقلاب، در زمانی که شما مدیر گالری مانی بودید، چگونه بود؟
–می‌دانید که اگرچه بسیاری از هنرمندان از ایران مهاجرت کردند ولی در همه عرصه‌ها «رشد»، دست‌کم رشد کمّی، وجود داشته. شما چه تفاوت‌هایی می‌بینید بین امروز و دیروز؟ امروز چه نقاط ضعف و قوتی دارد؟
–شما معتقدید به نقش هنر در رشد سیاسی و اجتماعی جامعه اهمیت لازم داده نمی‌شود؛ مثلا چه باید کرد؟
![
آیا درگیری با اسرائیل شعله انقلاب «زن، زندگی، آزادی» را شعلهورتر خواهد کرد؟ اکنون برخی چشمها به اسرائیل دوخته شده، بعد چه؟!
[دیدگاه / پرویز هدایی دانشآموخته مهندسی نرمافزار در آلمان و زندانی سیاسی سابق]
- انزوای جمهوری اسلامی در سپهر سیاسی جهان را میتوان بزرگترین رویداد و دستاورد تحولات چند روز اخیر دانست و به جرأت میتوان گفت که هیچ دولتی حاضر به تایید این اقدام جمهوری اسلامی نشد (روشن است طالبان افغانستان را نمیتوان دولت محسوب کرد). اکنون شاهد حلقه محکمی نه تنها از تمام کشورهای لیبرال دموکراتیک بلکه از کشورهای منطقه همچون مصر و اردن و عربستان هستیم. «کردیت»ی که بدون شک دولت اسرائیل می‌تواند آنرا به زودی نقد کند.
- در داستان پردرد «اتمی» ایران، چند مرکز غنیسازی و مقدار قابل ملاحظهای اورانیوم غنیشدهی ۶۰ ـ ۸۰ درصدی تمام آن چیزی است که حکومت به بهای به خاک سیاه نشاندن اقتصادی که زمانی یکی از پیشرفته ترین اقتصادهای منطقه بود، و به بهای گرسنگی دادن بیش از دو سوم مردم ایران و اتلاف تریلیونها دلار از بودجه مملکت به دست آورده و همه اینها در سراب «ضمانت بر بقای خود».
- بدون شک یکی از وظایف ائتلاف نیروهای دموکرات در منطقه و جهان و مبارزان کشور جلوگیری از فاجعه مسلح شدن رژیم به سلاح هستهای با استفاده از تمام امکانات موجود است و البته نه به شیوهای که دولت اوباما در ۲۰۱۵ انجام داد که عملا چیزی جز سرازیر کردن دهها میلیارد دلار به کیسه باند حاکمه ایران، و دادن امکان به آنها برای تشکیل و تقویت باندهای شبهداعشی- فاشیستی از سوریه و لبنان گرفته تا عراق و یمن نبود.
https://kayhan.london/1403/02/03/347259/](https://kayhan.london/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)