Page 25 - (کیهان لندن - سال سى و نهم ـ شماره ۴۱۵ (دوره جديد

‫صفحه‌‌‪‌‌‌۲‌‌‌۵‬شماره‌‪1881‬‬
‫جمعه ‪ ۹‬تا پنجشنبه ‪ 1۵‬ژوئن ‪۲0۲۳‬‬

‫دکتر و سفتههایکاغذکیهان‬ ‫احمد مصباح‬ ‫یادی از سالهای پایان عمر‬
‫مهدیفرهومند‬
‫برخی از ویژگیهای اخلاقی دکتر مصباحزاده‪ :‬درمورد‬ ‫بهار سال ‪ ۲۰۰۲‬عموی بزرگوارم دکتر مصباحزاده با همسر‬
‫بهمناسبت شغلی که داشتم و آن واردات کاغذ ـ و‬ ‫ویژگیهای یگانۀ اخلاقی و انسانی او بسیار گفتهاند و‬ ‫عزیزش فروغ خانم به آمریکا مهاجرت کردند و قدم بر چشم‬
‫بخصوص کاغذ روزنامه ـ بود‪ ،‬با اکثر مدیران جرائد از جمله‬ ‫نوشتهاند و خواهند گفت‪ .‬در اینجا من چند نمونه از‬ ‫ما گذاشتند و به خانۀ ما وارد شدند‪ .‬دکتر در آن هنگام‬
‫خصوصیات خلق و خوی او که در کمتر جایی منعکس شده‬ ‫در آستانۀ ‪۹۵‬سالگی بود ولی بسیار شاداب و تیزهوش؛‬
‫جناب دکتر مصباحزاده آشنا شده بودم‪.‬‬ ‫همواره با لبخند و مهربانی و فروتنی همیشگی با خویشان‬
‫تقریباً از بدو تأسیس روزنامه کیهان تا شروع انقلاب‬ ‫است برای خوانندگان عزیز کیهان بازگو میکنم‪.‬‬ ‫و دوستان دیدار میکرد و با همان سر به سر گذاشتنها‬
‫سال ‪ ۱۳۵۷‬تمام مصرف روزنامه و مجلات وابسته را شرکت‬ ‫از کلمه پیری و مرگ گریزان بود‪ .‬از قهوه بدش میآمد‬ ‫و بذلهگوییهای دوران جوانیاش‪ ،‬آدمها را به سوی خود‬
‫چون او از کودکی دیده بود که در مجالس ختم با قهوه‬
‫اینجانب بهنام «شرکت سهامی ایرانکاغذ» تأمین مینمود‪.‬‬ ‫پذیرایی میکنند‪ .‬هنگامی که به او پدر روزنامهنگاری نوین‬ ‫میکشید‪.‬‬
‫مدیریت‪ ،‬شخصیت و درستی آقای دکتر مصباحزاده و‬ ‫همهروزه با سردبیر و نویسندگان کیهان در پاریس و لندن‬
‫سالیان دراز همکاری و معاملات با ایشان بهقدری در بنده‬ ‫ایران خطاب میکردند میگفت به من پدر نگویید‪.‬‬ ‫تلفنی گفتگو میکرد و نظر میداد‪ .‬یکی دو سال آخر که‬
‫اثرگذار بود که اعتباری که برای ایشان در نظر گرفته شده‬ ‫تحمل و شکیبایی‪ :‬خودش میگفت من بطور متوسط‬ ‫کسالت کهولت بر او غلبه یافته بود و سخن گفتن و تحرک‬
‫فقط سالی یک دو بار عصبانی میشوم‪ .‬درست میگفت‪.‬‬ ‫برایش دشوار گشته بود در شهر سندیگو نزد فرزندان عزیزش‬
‫بود بیش از اعتبار تمام جراید کشور بود‪.‬‬ ‫روزی که در اوایل انقلاب چند دوست و قوم و خویش در‬ ‫ایرج و پرویز اقامت گزید و این هر دو از جان و دل پذیرای‬
‫در بعضی مواقع مؤسسه کیهان دچار مضیقۀ مالی میشد‬ ‫اتاق کار دکتر در پاریس گردآمدند که خبر ناگوار مصادرۀ‬
‫و در نتیجه آقای باستی که مسؤول حسابداری روزنامه‬ ‫مؤسسه عظیم کیهان را به او اطلاع دهند‪ .‬با شگفتی بسیار‬ ‫پدر و مادر شدند‪.‬‬
‫کیهان بود به شرکت تلفن میزد و تقاضای تمدید سفته موعد‬ ‫فقط با لبخند تلخ او مواجه شدند‪ .‬بیشتر همسن و سالان‬ ‫دکتر در سالهای آخر‪ ،‬پرستاری داشت فیلیپینی بنام ماریا‬
‫سررسید را مینمود‪ .‬مثلا مبلغ سفته که در آن روزها تقریباً‬ ‫او درباره دارو و درد خود سخن میگفتند ولی او نه دارو‬ ‫که از جان و دل از او نگهداری میکرد و عیناً مثل خود دکتر‬
‫یکصدهزار تومان بود با مخالفت اینجانب روبرو میشد‪.‬‬ ‫میخورد و نه شکوه میکرد‪ .‬وقتی از حالش جویا میشدند‬ ‫همواره لبخند بر لب داشت و هیچگاه آثاری از ناآرامی و‬
‫ناچار به دکتر مراجعه مینمود و دکتر به بنده تلفن میزد‬
‫«که فلانی‪ ،‬پول داری که یکی دو میلیون برای من بفرستی؟‬ ‫میگفت با توجه به سن و سالم خوبم‪.‬‬ ‫نارضایتی در چهرهاش ظاهر نمیشد‪.‬‬
‫لازم دارم» خندهام میگرفت‪ .‬میفهمیدم منظور ایشان‬ ‫نقل این رویداد‪ ،‬درجه تحمل دکتر را در مقابل درد نشان‬ ‫در ماههای پایان زندگی دکتر کمکم قدرت تکلم را از دست‬
‫چیست‪ .‬با هم شروع به خندیدن میکردیم‪ .‬در نتیجه مجبور‬ ‫داده بود ولی بسیار هوشیار و شاداب جلوه میکرد‪ .‬چهرهای‬
‫میشدم سفته را تمدید کنم که دست از سرم بردارند و پولی‬ ‫میدهد‪:‬‬ ‫ملکوتی و آسمانی یافته بود بطوری که به ملاقات کنندگان‬
‫از بنده نخواهند‪ .‬منظورم این است که آنقدر صمیمیت و‬ ‫شبی در حدود ساعت ‪ ۹‬در راهرو منزل قدم میزد و با‬ ‫با چشمانی جذاب و مهربان و لبی خندان انرژی و آرامش‬
‫حسن روابط بود که مانند یک پدر و فرزند معاملات انجام‬ ‫تلفن دستی صحبت میکرد که پایش لغزید و بهزمین خورد‪.‬‬
‫ما وحشتزده به سراغش رفتیم‪ .‬میخندید ولی قادر به‬ ‫القاء میکرد‪.‬‬
‫میگرفت‪.‬‬ ‫برخاستن نبود‪ .‬او را بلند کردیم‪ .‬گفت چیزی نیست ولی‬ ‫در این ایام‪ ،‬در تعطیلات آخر هفته به دیدنش میرفتم و‬
‫موقعی که انقلاب شد و آقای دکتر مصباحزاده از ایران‬ ‫بهخاطر خون شکاف بینی او که در اثر آنتن تلفن دستی‬ ‫مطالب عمدۀ کیهان لندن را برایش بازگو میکردم‪ .‬درست‬
‫جاری شده بود لازم بود که او را به اورژانس برسانیم‪ .‬جراح‬ ‫بهخاطر دارم که چهار پنج ماه پیش از درگذشتش که در‬
‫تشریف بردند‪ ،‬شرکت «ایرانکاغذ» حدوداً شصت میلیون‬ ‫بدون کاربرد بیهوشی و یا بیحسی‪ ،‬سوزن بخیه را در پوست‬ ‫سوم آذر ‪ ۱۳۸۵‬رخ داد دکتر الهی بهمناسبتی مطابق معمول‬
‫تومان که بهای پانزده هزار تن کاغذ بود از روزنامۀ کیهان‬ ‫بینی فروبرد ولی دکتر کاملا آرام و بیحرکت و بدون واکنش‬ ‫در صفحه «یادداشتهای بدون تاریخ» از خاطرهای با دکتر‬
‫طلبکار بود‪ .‬مسؤولین جدید نمیتوانستند تعهدات کیهان‬ ‫عمل را تحمل کرد و جراح گفت در مدت پنج سال طبابت‬ ‫به نیکی یاد کرده بود‪ .‬هنگامی که خلاصه مطلب را برای‬
‫را بهموقع بپردازند‪ .‬در نتیجه سفتههای موعد رسیده دچار‬ ‫و عمل جراحی‪ ،‬اینطور تحمل و شکیبایی را از مریضی‬ ‫دکتر تعریف کردم‪ ،‬با شگفتی بسیار برای من و زحمت زیاد‬
‫وقفه میگردید‪ .‬ناچار شدم دستبهدامان دکتر شوم‪ .‬تلفنی‬ ‫برای خودش جملۀ زیر را بطور وضوح و بسیار شمرده و‬
‫با ایشان که در پاریس تشریف داشتند تماس گرفتم و ماجرا‬ ‫ندیدهام‪.‬‬ ‫محکم بیان داشت‪« :‬دکتر الهی فرزند خلف من است» و این‬
‫را به عرضشان رساندم و درخواست نمودم که نامهای به‬ ‫دربارۀ ویژگیهای شخصیتی و کارنامۀ عملکرد عمر‬
‫انبارهای عمومی مرقوم فرمایند که مقدار پنج هزار تن‬ ‫آخرین سخنی بود که از او شنیدم‪.‬‬
‫کاغذهای بهنام کیهان را به اینجانب مرجوع دارند‪ .‬فوراً‬ ‫طولانی دکتر مصباحزاده‪ ،‬میتوان کتاب قطوری نوشت‪.‬‬
‫عمل کردند و نامه را امضا کرده و فرستادند‪ .‬نامه بایستی به‬
‫مهر روزنامۀ کیهان ممهور شود‪ .‬نزد مرحوم ارفعی که نمایندۀ‬
‫آقای دکتر در روزنامه کیهان بود و مسؤول این کار بود بردم‪.‬‬
‫گفت فلانی‪ ،‬اگر من نامه را مهر کنم انقلابیون مرا میکشند‪.‬‬
‫چنین کاری از من نخواهید‪ .‬به دکتر تلفن نمودم و جریان را‬
‫شرح دادم‪ .‬فوراً به آقای ارفعی تلفن نمودند «چرا معطلی؟‬

‫نامه را مهر کنید و بدهید به آقای فرهومند‪».‬‬