Page 23 - (کیهان لندن - سال سى و نهم ـ شماره ۴۱۵ (دوره جديد

‫صفحه‌‌‪‌‌‌۲‌‌‌۳‬شماره‌‪1881‬‬
‫جمعه ‪ ۹‬تا پنجشنبه ‪ 1۵‬ژوئن ‪۲0۲۳‬‬

‫چه در پاریس‪ ،‬چه در لندن‪ ،‬چه در آمریکا‬
‫کیهان که منتشر میشد دکتر فقط به آن‬
‫میپرداخت و نفس راحتی میکشید تا هفتۀ بعد‬
‫کیهان تازه را ورق بزند‪ .‬سالها پیش‪ ،‬او همین‬
‫حال را در بعد از ظهر هر روز داشت‪ .‬روزنامه‬
‫که از زیر چاپ بیرون میآمد اولین نسخهاش را‬
‫برای او میآوردند و او با شادمانی نگاه میکرد‬
‫و معمولا میگفت‪« :‬خوب‪ ،‬امروز هم تمام شد‬
‫حالا نوبت فرداست»‪ .‬دکتر مرد دیروز و امروز‬

‫نبود او همیشه به فردا میاندیشید‪.‬‬

‫کیهانودکترودلتنگی هوشنگاسدی‬ ‫سیاوش آذری‬ ‫آن تلفن دیروقت‬

‫هرچه بیشتر میگذرد از این زمانه دلگیر‪ ،‬هرچه با‬ ‫به کیهان رفتم‪ .‬در حالی که یک دستم روی ناحیه شکمم قرار‬ ‫مرشد و آموزگار بزرگ ما شادروان دکتر مصباحزاده از‬
‫«روزنامهنویسان» آمده و برآمده از زمانه روبرو میشوم‪،‬‬ ‫داشت و با تحمل درد‪ ،‬سرگرم نوشتن خبر بودم‪ ،‬همکارم احمد‬ ‫چهرههایی نیست که با گذشت ایام‪ ،‬ملت ایران خدمات بزرگ‬
‫هرچقدر کیسه نشریات رنگارنگ روحم را بیشتر میخراشد‬ ‫ریاضی کاشانی خبرنگار سرویس اقتصادی که کنارم نشسته‬ ‫مطبوعاتی او‪ ،‬و ما کیهانیها و دستپروردگانش در مؤسسه‪،‬‬
‫و قلبم را عمیقتر شخم میزند‪ ،‬اندوه نبودن «دکتر» سنگینی‬ ‫بود پرسید چهات شده؟ داستان را گفتم‪ .‬گفتم مطالبت را‬ ‫نام بزرگش را بهعنوان مدیر و آموزگاری شایسته و بیمانند از‬
‫به چاپخانه بفرست که کار لنگ نماند تا من به بیمارستان‬ ‫یاد ببریم‪ .‬اگر مردم ایران سالیان متمادی با مطالعۀ کیهان‪،‬‬
‫بیشتر میگیرد‪.‬‬ ‫برسانمت‪ .‬همین کار را کردم و مرا به بیمارستان شفا یحیائیان‬ ‫بهعنوان پرتیراژترین و معتبرترین روزنامۀ سراسر خاورمیانه‬
‫دکتر مصطفی مصباحزاده‪ ،‬همان «آقای دکتر» نازنین‬ ‫نزد دکتر مرتضی مزینی جراح (که هم اینک مانند ما بهخارج‬ ‫یا سایر نشریات پر استقبال دیگر کیهان چون زن روز‪ ،‬کیهان‬
‫خودمان که در خلوت بهمهر « ُدکی» صدایش میکردیم‪ ،‬در‬ ‫آمدهها مقیم نیویورک است) برد‪ .‬دکتر بهمحض معاینۀ‬ ‫ورزشی و امثالهم از آخرین رویدادهای مختلف ایران و جهان‬
‫یکی از آخرین دیدارها که عرض طولانی خیابان شانزهلیزه را‬ ‫اولیه گفت «این یک درد آپاندیسیت مزمن است که دوباره‬ ‫آگاه میشدند‪ ،‬ما کارکنان مؤسسه نیز این افتخار را داشتیم که‬
‫بهسراغشآمده»‪.‬سپسپرسیدصبحانه خوردهای؟پاسخدادم‪،‬‬ ‫در سایۀ مدیریت و راهنماییهای او نشریاتی به مردم عرضه‬
‫بهشتاب میرفتیم‪ ،‬گفت‪:‬‬ ‫کمی‪ .‬گفت اگر نخورده بودی همین الان میبردمت اتاق‬ ‫کنیم که نهتنها کل جامعه را راضی و خشنود میساخت‪،‬‬
‫ـ هروقت «کیهان» را میبینم‪ ،‬جیگرم آتش میگیرد‪.‬‬ ‫عمل‪ .‬بلافاصله با تلفن‪ ،‬در بیمارستان مهر‪ ،‬تخت خالی پیدا‬ ‫بلکه ما را نیز در قبال خدمتی که انجام میدادیم سربلند‬
‫از من جلوتر بود قدمی‪ .‬دیدم شانههایش میلرزد‪ .‬به او‬ ‫کرد و فردا صبح آپاندیسم را درآورد‪ .‬ساعت ‪ 11‬شب کمکم‬ ‫و سرفراز معرفی میکرد‪ .‬مدیریت زندهیاد دکتر مصباحزاده‬
‫برای خواب آماده میشدم که ناگهان تلفن اتاقم بهصدا درآمد‪.‬‬ ‫در مؤسسه کیهان بهگونهای بود که هر یک از ما صدها تن‬
‫که رسیدم‪ ،‬چشمان خیسش را پاک کرده بود‪.‬‬ ‫چه کسی ممکن بود در آن دیروقت شب باشد؟ ناگهان صدای‬ ‫کارکنان مؤسسه‪ ،‬در کار و وظایف خود‪ ،‬یک مصباحزاده بودیم‬
‫البته کیهان تهران به سردبیری برادر حسین بازجو را‬ ‫مهربان و پدرانۀ دکتر در گوشی تلفن پیچید و همان «الو»ی‬ ‫و از مصالح و منافع مؤسسه با جان و دل دفاع میکردیم‪.‬‬
‫میگفت‪ .‬و نمیدانست که بعد از او همه «کیهان» خواهند‬ ‫معروف در گوشم طنین انداخت‪ .‬پس از احوالپرسی و آرزوی‬ ‫همکاری و مودت دوجانبه مدیر ما با کارکنانش در کیهان در‬
‫شد و «دکتر» که نباشد «مکتب کیهان» بر باد خواهد رفت‪.‬‬ ‫سلامت سریع‪ ،‬گفت تا مدتی که جراح مصلحت میداند‬ ‫همه بخشهای مؤسسه باعث شد تا در سالهای عمر پربار‬
‫رها کنم‪« ...‬آقای دکتر» همیشه در اوج دلتنگی‪ ،‬لطیفهای‬ ‫بستری باش‪ .‬موقع مرخصی بگو صورتحساب بیمارستان را برای‬ ‫دکتر‪ ،‬هر یک از نشریات کیهان با اقبال هرچه بیشتر مردم‬
‫طلب میکرد‪ .‬برایش آخرین جوک در دنیای روزنامهنگاری را‬ ‫ما بفرستند‪ .‬زنگ بزن راننده بیاید به خانه ببردت و پس از‬ ‫سراسر کشور مواجه شود و در این روزگاران که سالگرد پرواز‬
‫ابدیاش را میگذرانیم‪ ،‬آن خاطرات خوش و فراموشنشدنی‪،‬‬
‫میگویم تا با هم به ریش این دنیا بخندیم‪.‬‬ ‫سلامتی کامل‪ ،‬به سر کارت برگرد‪...‬‬ ‫بزرگواریها‪ ،‬پشتیبانیهایش در زندگی داخلی و حمایتهای‬
‫ـ همه مردم ایران روزنامهنویس هستند‪ ،‬حتی اگر خلافش‬ ‫وقتی گوشی را گذاشتم‪ ،‬احساس نمیکردم درد دارم‪ .‬اما از‬ ‫او از ما در مواجهه با دشواریها و چالشها با مقامات مملکت‬
‫ثابت بشود‪ .‬و همه روزنامهنویسها‪ ،‬سردبیر هستند‪ ،‬حتی‬ ‫در ذهنمان تجدید شود و بار دیگر به روانش درود بفرستیم‬
‫خود پرسیدم آیا مدیری بهتر از او‪ ،‬پیدا میشود؟‪...‬‬
‫اگر خلافش ثابت بشود‪...‬‬ ‫در بازگشت از سفر به اتحاد شوروی‪ ،‬شاپور نمازی سردبیر‬ ‫و ادای احترام کنیم‪.‬‬
‫کیهان انگلیسی به دکتر گفت آذری خبرهای سفر اعلیحضرتین‬ ‫من بهعنوان عضوی از هیأت تحریریه کیهان نیز مانند سایر‬
‫در میان خویشاوندان در غربت‬ ‫را بهموقع به ایران میفرستاد‪ ،‬البته برای خبرگزاری پارس!‪ .‬دکتر‬ ‫همکاران حقشناسم نسبت به شادروان دکتر مصباحزاده که‬
‫در واقع پدر همه ما کیهانیها بود از او خاطرات بسیار دارم‬
‫در کنار خانوادۀ بزرگ کیهان‪ ،‬دکتر به خانوادۀ خود علاقۀ‬ ‫بلافاصله گفت ما هم استفاده کردیم‪...‬‬ ‫و اکنون به یکی از آنها اشاره میکنم تا مدیران دیگر بیاموزند‬
‫خاص داشت‪ .‬سعی اول او این بود که خویشاوندانش‬ ‫بهخوبی میدانست بعضی از ما نویسندگانش در مجلات‬ ‫«مدیریت» که اکنون یکی از رشتههای پر اهمیت تحصیلی‬
‫را در کیهان دستبهکار کند‪ .‬در سالهای اقامت در‬ ‫مختلف هم قلم میزنیم و نام خود را بر بالای مطالبمان‬ ‫است دارای چه مشخصات ویژهای است که هر کس بهاعتبار‬
‫آمریکا که دکتر در خانۀ احمد و زیبا مصباح بسر میبرد‪،‬‬ ‫قرار میدهیم‪ ،‬اما هرگز بهما نگفت یا کیهان یا جای دیگر‪ .‬اما‬ ‫تملک یک روزنامه‪ ،‬مجله یا رادیو و تلویزیون نمیتواند از آن‬
‫هر وقت فرصتی دست میداد خویشاوندان به دیدارش‬ ‫در خارج‪ ،‬مدیر رسانهای که سالها در آن کار کردم همین که‬
‫میشتافتند‪ .‬در عکس‪ ،‬دکتر مصباحزاده را در کنار احمد‬ ‫قرار شد برای کمک به زندگیام در وقت و ساعت فراغت در‬ ‫برخوردار باشد‪.‬‬
‫مصباح برادرزاده (سمت چپ) سیما پورسعید خواهرزاده‬ ‫واحدی دیگر هم کار کنم‪ ،‬اعلامیه منتشر کرد که کارکنان ما‬ ‫روزی از روزها بهعلت دلدرد شدید‪ ،‬سر و کارم به درمانگاه‬
‫و صدرالدین الهی پسرخالهاش میبینید‪ .‬همه از این که پدر‬ ‫حق ندارند در جاهای دیگر کار کنند! علاه بر این‪ ،‬روزی در‬ ‫احسان در خیابان تختجمشید افتاد‪ .‬دکتر علیمردانی پزشک‬
‫محل کار حملۀ قلبی به من دست داد‪ .‬با آمبولانس به اورژانس‬ ‫کشیک با تلاش بسیار هر دارویی بهنظرش رسید برای تخفیف‬
‫سر حال است خوشحالند‪ .‬چه روزهای قشنگی بود‪.‬‬ ‫بیمارستان منتقل شدم‪ .‬پس از ماهها که به شرق آمریکا کوچ‬ ‫دردم‪ ،‬تجویز کرد ولی درد ساکت نشد‪ .‬ساعت ‪ 6‬بامداد که‬
‫کردم‪ ،‬روزی در میان نامههای پستی‪ ،‬پاکتی از بیمارستان‬ ‫همچنان روی تخت اورژانس از درد به خود میپیچیدم مدیر‬
‫لسآنجلس دریافت کردم که صد دلار کرایۀ آمبولانسی که مرا‬ ‫مجلهای که در هفتهنامۀ او نیز قلم میزدم از در وارد شد و‬
‫به بیمارستان منتقل کرده بود به آدرسم در مریلند حواله شده‬ ‫با مشاهدۀ من‪ ،‬تنها آرزو کرد هرچه زودتر سلامتم را بازیابم‬
‫بود! در نتیجه هزینۀ آمبولانس را هم از جیب خود پرداختم‬
‫و از دل آه برآوردم که دکتر مصباحزاده کجایی‪ ...‬روحت غریق‬ ‫و اتاق را ترک کرد!‬
‫ناچار با همان حال پر درد‪ ،‬علیرغم اصرار پزشک درمانگاه‬
‫رحمت باد‪!!!...‬‬